اهمیت و جایگاه خیرین سلامت در توسعه بهداشت و درمان کشور، نقشی محوری و غیرقابل انکار است که فراتر از کمک های مالی صرف، به عنوان یک ستون حمایتی برای نظام سلامت و درمان عمل می کند.

در شرایطی که دولت ها با محدودیت منابع مالی و تعدد نیازهای بخش های مختلف به ویژه حوزه درمان، آموزش پزشکی و تجهیز و ساخت مراکز درمانی روبرو هستند، حضور فعال و آگاهانه خیرین، شکاف های موجود میان امکانات دولتی و نیازهای روزافزون مردم را پر می کند. این نیکوکاران نه تنها با احداث و تجهیز مراکز درمانی، بیمارستان ها، کلینیک های تخصصی و خانه های بهداشت در مناطق محروم، زیرساخت های فیزیکی لازم برای دسترسی عادلانه به درمان را فراهم می آورند، بلکه با تامین تجهیزات پزشکی پیشرفته، به روزرسانی فناوری های مورد استفاده و حمایت از برنامه های پیشگیری و آموزش سلامت، به ارتقاء کیفیت خدمات درمانی کمک شایانی می کنند.

نقش خیرین محدود به ساخت و ساز نیست؛ بلکه در حوزه های نرم افزاری همچون حمایت از بیماران نیازمند، پرداخت هزینه های درمانی صعب العلاج، تامین دارو و حمایت از پژوهش های پزشکی حیاتی است. این مشارکت اجتماعی گسترده، نظام سلامت را از یک نهاد صرفاً دولتی به یک حرکت ملی تبدیل می کند که ریشه در مسئولیت پذیری اجتماعی دارد و به طور مستقیم، شاخص های سلامت عمومی و امید به زندگی را بهبود می بخشد، عدالت در دسترسی به خدمات را تقویت کرده و در نهایت، به توسعه پایدار و ارتقاء سلامت اجتماعی جامعه کمک می کند.

با این وجود نباید نقش آموزش را در توسعه بهداشت و سلامت عمومی جامعه نادیده گرفت. جایگاه خیرین در توسعه آموزش بهداشت، نقشی بنیادین و تحول آفرین در ارتقای سلامت جامعه ایفا می کند. در بسیاری از کشورها، به ویژه در مناطق محروم، کمبود منابع مالی و زیرساخت های آموزشی مانعی جدی در مسیر آموزش بهداشت عمومی است.

در این میان، خیرین با مشارکت های داوطلبانه و هدفمند خود، نه تنها در تأمین مالی ساخت مراکز آموزشی و بهداشتی نقش دارند، بلکه با حمایت از برنامه های آگاهی بخش، به ارتقای فرهنگ سلامت نیز کمک می کنند. آنان با تأمین هزینه های برگزاری کارگاه های آموزشی، تولید محتوای بهداشتی، و حمایت از نیروهای متخصص، بستر مناسبی برای آموزش پیشگیرانه فراهم می سازند.

این آموزش ها شامل موضوعاتی چون تغذیه سالم، بهداشت فردی، سلامت روان، پیشگیری از بیماری های واگیر و غیرواگیر، و ارتقای سواد سلامت است. همچنین، خیرین با ایجاد مراکز سلامت خیریه، امکان دسترسی اقشار کم برخوردار به خدمات آموزشی و مشاوره ای را فراهم می کنند که در کاهش نابرابری های سلامت بسیار مؤثر است. مشارکت آنان در آموزش بهداشت، نه تنها موجب کاهش بار درمانی بر نظام سلامت می شود، بلکه با افزایش آگاهی عمومی، رفتارهای سالم را در جامعه نهادینه می سازد.

از سوی دیگر، فعالیت های خیرخواهانه در حوزه سلامت، الگویی از مسئولیت پذیری اجتماعی را به نمایش می گذارد که می تواند سایر نهادها و افراد را نیز به مشارکت در توسعه آموزش بهداشت ترغیب کند. در نهایت، جایگاه خیرین در این عرصه، فراتر از کمک مالی، به عنوان عامل پیوند دهنده بین مردم، نظام سلامت، و نهادهای آموزشی شناخته می شود که نقش آنان در تحقق سلامت پایدار و توسعه انسانی انکارناپذیر است.