روزنامه هم میهن در سرمقاله خود به سیاست های طالبان پرداخته است. این روزنامه در این یادداست آورده است: اگر یادتان باشد طالبان اولیه پیش از حمله سال 2001 ایالات متحده، گرچه خود را امارت اسلامی افغانستان می نامیدند و بظاهر به مرزهای دیگران نظری نداشتند؛ شاید هم چون زورشان نمی رسید؛ ولی از سوی دیگر هیچ اصراری هم به شناسایی متقابل خود و کشورهای دیگر نداشتند، و رهبر خود را هم امیرالمومنین می نامیدند، و از آنجا که ایدئولوژی همچون زیباروی تاب مستوری ندارد؛ با پذیرفتن و میزبانی از بن لادن و جماعت القاعده در افغانستان، رویکرد رادیکال و فراملی خود را به رخ کشاندند، و نتیجه را هم چشیدند.

طالبان کنونی برخلاف قبلی ها رویکرد دیگری دارند و به شناسایی بین المللی و روابط دیپلماتیک اهمیت می دهند و حتی نگاه خود را از محوریت اسلامی به ملی تغییر داده اند. این تحول به ویژه در جنگ کنونی آنان با پاکستان نمود جدی یافته است. (گزارشی از این جنگ و روابط دو کشور را در هم میهن امروز می خوانید) در چنین شرایطی سفر وزیر خارجه طالبان به هندوستان معنای دیگری دارد. کشوری که مسلمانان آنجا در اقلیت و از منظر طالبان تحت سلطه کفار محسوب می شوند ولی منافع حکومت جدید اقتضا کرده که نه تنها پس از جنگ اخیر به هند بروند بلکه با صدور بیانیه مشترک پذیرفته اند که؛ دو کشور به تمامیت ارضی و حاکمیت کشورها، تعاون برای امنیت منطقه ای، احترام گذاشته شود و افغانستان متعهد شده است که خاکش توسط هیچ گروه یا فردی برای حمله به هند استفاده نشود.

همچنین هند از افغانستان خواسته فعالیت های تروریستی غیرقانونی علیه هند از خاک افغانستان انجام نشود. موضع مشترک طرفین نسبت به این که کشمیر بخشی از هند است، موجب واکنش تند پاکستان شده است. بعلاوه هنگامی که پاکستان در سال 1947 به کشمیر حمله کرد، عملاً این دولت پاکستان نبود که اقدامات اصلی جنگ را انجام داد، بلکه گروه های قبایلی از مناطق پشتون نشین بودند که به کشمیر حمله کردند.

بنابراین، چه در گذشته و چه حالا ارتباطات عمیقی میان وضعیت کشمیر و تحولات افغانستان وجود داشته است، چراکه بسیاری از اعضای گروه های مسلحی که در کشمیر فعالیت می کنند، یا اهل افغانستان هستند یا در افغانستان آموزش دیده اند. در نتیجه، گروه های جهادی کشمیری در مبارزات خود برای آزادی کشمیر به پشتیبانی گروه های جهادی یا نهضتی مستقر در افغانستان امید دارند، ولی اکنون امارت اسلامی طالبان برای بقای خود سرنوشت آنان را به هندوها فروخت.

اکنون مشاهده می شود که طالبان هم در برابر واقعیت موجود نظام بین المللی و ساختار دولت-ملت ها تسلیم شده و حتی حاضر است برای تقابل با پاکستان مسلمان و هم کیش، طرف هند را بگیرد که از نظر شرع طالبان کافر هستند و جالب این که نه تنها برخلاف اختلافات جدی موجود در باره ماهیت حقوقی کشمیر آن را جزیی از خاک هند دانسته بلکه مهم تر این که حق و وظیفه خود در کمک به مسلمانان کشمیر برای آزادی از دست حکومت غیرمسلمان را از خود سلب کرده است و باید مانع مبارزه آنان هم بشود.

واقعیت این است که جبرهای ژئوپلیتیک و پدیده دولت_ملت ها چیزهایی نیستند که بتوان با شعار آن ها را نادیده گرفت. این واقعیتی است که ایران امروز بیش از هر زمان دیگر نتیجه ناخوشایند بی توجهی به آن ها را با تمام وجود حس و درک کرده است.

واقعگرایی طالبان از جهت کلی مثبت است ولی از این جهت که برخلاف روابط خارجی، همچنان در داخل به حقوق مردم به ویژه زنان تن نمی دهد و آنان را به نام دین سرکوب می کند، مایه تاسف است. این حکومت برای بقای خود به سازش خارجی و حتی حمایت از غیرمسلمان در برابر مسلمان تن می دهد، ولی هنگامی که به مردم خود می رسد فریاد وااسلام آنان بلند می شود.