​ روزنامه جمهوری اسلامی در یادداشتی به اظهارنظر اخیر ریحم صفوی پرداخته است. در بخشی از این یادداشت آمده است: یکی از آقایان که در دوران طولانی جنگ تحمیلی توفیق همراهی با ده ها هزار جوان پاکدل و پاکباخته را برای درک فیض شهادت نیافت، دعا کرده است که یک شهادت خیلی خوب و آنی نصیب او شود و افزوده است: دلم نمی خواهد در رختخواب و استخر بمیرم!

البته اینکه این خواسته برآورده می شود یا نه، کسی خبر ندارد و در آینده معلوم خواهد شد ولی جهت تسکین خاطر کسانی که احتمالا چنین آرزویی دارند، ازجمله این فرد، دو نکته را خاطرنشان می سازد.

یکم. به نقل جناب کلینی در روایتی کاملا معتبر از امام صادق (ع) خطاب به ابوبصیر آمده است مرده شما که با اعتقاد راسخ شیعی بمیرد شهید است. وی پرسید: هرچند در بستر خود بمیرد؟ امام (ع) فرمود: آری به خدا سوگند، گرچه در بستر خود بمیرد، او زنده و پیش خدای خود روزی داده می شود .

با این حساب، چه باک که کسی با ایمان واقعی و پای بندی کامل به وظایف دینی خود، در بستر یا حتی در استخر بمیرد! نگرانی را باید جای دیگر جست که شخص، پیش از مردن و با داشتن این همه فرصت و قدرت و نفوذ، چه کاری برای آخرت خود کرده و کدام بار را از دوش خلق خداو برداشته و به ویژه از رنج روزافزون مردمان همکیش و هموطن خود کاسته است؟

آنچه از امیرالمؤمنین (ع) نیز در نهج البلاغه سراغ داریم این است که فرمود: به آن کسی که جان پسر ابی طالب به دست اوست سوگند که هزار ضربه شمشیر بر من آسان تر است از مردن در بستر در غیر طاعت خداوند (و انجام وظیفه).

دوم. آنچه مطلوب است شهادت در راه خدا است اما تعیین اینکه شهادت کجا نصیب شود، خشکی باشد یا دریا؟ آنی باشد یا تدریجی؟ چه بسا خلاف أدب سخن گفتن در محضر خدا و ناسازگار با مقام تسلیم در برابر اوست. لذا بهتر است دعای خود را این گونه تکمیل کنید:

خدایا! به من لیاقت و توفیق شهادت را عطا کن حتی اگر شهادت در استخر باشد! و السلام.