فرارو- عشق واقعی، برخلاف تصور عام، از وابستگی یا انتظار پاداش نمی آید؛ بلکه بر پایه پذیرش، تلاش متقابل و اعتماد شکل می گیرد.

به نقل از فوربز، نتایج پژوهشی جدید، تصویری عمیق تر از مفهوم عشق و انگیزه های درونی افراد برای برقراری رابطه ارائه می دهد. در این تحقیق، بیش از سه هزار نفر مورد بررسی قرار گرفتند تا مشخص شود چرا انسان ها به دنبال عشق می روند و چه نوع عشقی در بلندمدت پایدار می ماند. یافته ها نشان داد عشقی که بر پایه انگیزه درونی و دلایل درونی شده شکل می گیرد بیشترین دوام را دارد.

افرادی که انگیزه ای خودمختار برای دوست داشتن دارند، معمولاً روابط عاشقانه طولانی تری را تجربه می کنند. آن ها نه از روی وظیفه یا ترس، بلکه از روی دلسوزی و تمایل واقعی برای شادی شریک زندگی خود عشق می ورزند.

در تعریف روان شناسان، عشق بی قید و شرط عشقی است بدون قید و شرط، بدون انتظار پاداش یا تهدید به تنبیه. چنین عشقی بر پایه ترس از طرد، فشار اجتماعی یا ناامنی شخصی بنا نشده است؛ بلکه عشقی است آرام، قابل پیش بینی و خالص.

اما چگونه می توان فهمید که شریک زندگی واقعاً عاشق بی قید و شرط است؟ روان شناسان سه نشانه اصلی را برای تشخیص این نوع عشق برمی شمارند.

وقتی کسی شما را بی قید و شرط دوست دارد، عاشق نسخه کنونی شماست، نه تصویر آرمانی یا تغییر یافته ای که در ذهنش ساخته است. چنین فردی در انتظار "تبدیل شدن" شما به شخصی دیگر نیست، بلکه در هر مرحله از رشد و تغییر، شما را همان گونه که هستید می پذیرد.

به گفته ی آن پراوتی، پژوهشگر و استاد دانشگاه سیاتل پاسیفیک، در پژوهش ما، ناامیدی در رابطه به عنوان احساسی از سرخوردگی عمیق و درک اینکه رابطه از انتظارات، که اغلب بیش از حد آرمان گرایانه بوده اند، فاصله گرفته، تعریف می شود.

پراوتی و همکارانش در بررسی 578 دانشجوی دانشگاه که در رابطه عاشقانه بودند یا سابقه آن را داشتند، دریافتند افرادی که در خانواده هایی با والدین سهل گیر رشد کرده اند یا نتوانسته اند هویت خود را مستقل از خانواده بسازند، معمولاً باورهای ناکارآمدی درباره عشق پیدا می کنند. این افراد گاه شریک زندگی خود را کنترل گر یا طلبکار می پندارند و در نتیجه احساس ناامیدی و نارضایتی بیشتری را تجربه می کنند.

به گفته این پژوهش، بسیاری از روابط در زمانی فرو می پاشند که یکی از طرفین به جای دوست داشتن شخص واقعی ، عاشق ایده ای از او است. اما عشق بی قید و شرط متفاوت است: در آن، فرد دیگری را در هر مرحله از زندگی، در هر تغییر و تحول، دوست دارد.

روابط سالم در گذر زمان دگرگون می شوند؛ مرحله شور و هیجان اولیه جای خود را به ثبات و آرامش می دهد. در عشق بی قید و شرط، این تغییر تهدید نیست بلکه بخشی از رشد مشترک است. هیجانِ آغازین شاید به آرامش عصرهای بی کلام یا همکاری برای رسیدن به اهداف بزرگ تر تبدیل شود، اما معنای عشق از بین نمی رود. برعکس، این عشق همان فضایی است که به دو نفر اجازه می دهد نفس بکشند، بی آن که احساس خفگی یا اجبار کنند.

یکی از بزرگ ترین سوءتفاهم ها درباره عشق این است که باید به اندازه ای که عشق می دهیم، عشق دریافت کنیم. بسیاری از افراد با این ذهنیت وارد رابطه می شوند که اگر به اندازه کافی فداکاری کنند و از خود مایه بگذارند، شریک شان بالاخره به همان اندازه دوست شان خواهد داشت. اما عشق مبتنی بر انتظار، معمولاً سرانجام تلخی دارد.

روابطی که در آن یک نفر بار اصلی احساسات و مسئولیت را بر دوش می کشد، پایدار نیستند. در چنین رابطه ای عشق به مرور به تلخی و خستگی تبدیل می شود. بدتر از آن، مقایسه و حساب وکتاب نیز کمکی نمی کند.

در یک پژوهش 13 ساله روی بیش از 7000 زوج، مشخص شد زوج هایی که حساب گر بودند و هر لطف یا محبت را در انتظار جبران ثبت می کردند، در طول زمان احساس رضایت کمتری از رابطه داشتند. در مقابل، زوج هایی که رویکردی جمعی داشتند، یعنی بدون انتظار پاداش از یکدیگر مراقبت می کردند، احساس خوشبختی بیشتری داشتند.

در عشق بی قید و شرط، کسی امتیاز نمی شمارد. عشق در چنین رابطه ای از خودگذشتگی است، نه معامله. تلاش برای خوشحال کردن دیگری و حفظ رابطه از سر علاقه است، نه برای کسب امتیاز یا انتظار بازگشت. این عشق در عمل یعنی حضور مداوم: حمایت، درک، و ارائه بهترین نسخه از خود برای رشد مشترک.

وقتی هر دو نفر به اندازه برابر برای شادی و ثبات رابطه تلاش کنند، عشق می تواند در برابر فراز و فرودهای زندگی پایدار بماند. عشق متعادل، که در آن فداکاری دوطرفه است، نه تنها دوام دارد بلکه با گذشت زمان عمیق تر می شود.

یکی از آشکارترین نشانه های عشق بی قید و شرط، احساس امنیت عاطفی در کنار شریک زندگی است. زمانی که فرد مقابل، شادی و آرامش شما را بالاتر از غرور، خودخواهی یا خواسته های شخصی خود قرار می دهد، عشق از مرز تعهد فراتر می رود و به همدلی واقعی بدل می شود.

احساس اینکه می توانید خودِ واقعی تان باشید، بدون ترس از قضاوت، سرزنش یا طرد، نشانه ای از رابطه ای امن و عمیق است. این امنیت روانی پایه ای است برای عشقی که دوام می آورد. بر اساس پژوهشی در سال 2020، عشق پایدار بر چهار عنصر اساسی استوار است: جذب، ارتباط، اعتماد و احترام.

در میان این عوامل، اعتماد و احترام نقش کلیدی در ایجاد امنیت عاطفی دارند. اعتماد به معنای اطمینان از قابل اتکا بودن شریک زندگی و باور به حمایت احساسی اوست؛ احساسی که به شما اجازه می دهد بدون ترس، خودتان باشید. احترام نیز به معنای دیدن شریک زندگی به عنوان فردی مستقل است، با ارزش ها و نیازهای خاص خود.

احترام واقعی یعنی قدردانی از دیگری و گاهی حتی مقدم دانستن شادی او بر خواسته های لحظه ای خود. زمانی که اعتماد و احترام با هم ترکیب شوند، زمینه پرورش عشقی فراهم می شود که در آن هر دو طرف می توانند در امنیت روانی رشد کنند. این همان ویژگی ای است که عشق بی قید و شرط را از عشق های سطحی و وابسته متمایز می کند.

با این حال، روان شناسان تأکید می کنند که عشق بی قید و شرط به معنای بی حدومرز بودن نیست. دوست داشتن بدون قید و شرط به معنی پذیرش بی احترامی، بی توجهی یا آزار نیست. عشق سالم همیشه در کنار مرزهای روشن و مسئولیت پذیری متقابل معنا پیدا می کند.

در نهایت، عشق بی قید و شرط همان جایی است که دو انسان، با تمام تفاوت ها و نقص ها، تصمیم می گیرند هر روز برای رشد و شادی یکدیگر تلاش کنند؛ نه از سر اجبار، بلکه از سر عشق.