امیر جدیدی، روزنامه نگار و عکاس در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت:

عکس های مراسم تشییع مرحوم محمد کاسبی با تصویری که در این سال ها از بدرقه یک سلبریتی ـآن هم با این سابقه فعالیت در سینمای ایران ـ دیدیم، زمین تا آسمان فرق دارد.

تصویر آشنایی که بعد از مرگ هر سلبریتی به چشم ما می خورد ترکیبی از بازیگران و سیاهی لشکرهای سیاه پوشی بود که عینک دودی می زدند و تکیه شان را به دیوارهای خانه سینما می دادند. گل سرسبد مراسم ها هم مسعود کیمیایی و بهمن فرمان آرا و محمود دولت آبادی و ... بودند.

البته که گاهی به فراخور رفاقت و دوستی ها این ترکیب تغییر می کرد. نگران نباشید احتمالاً این بار بزرگی جمع بر دوش بهزاد فراهانی، احمد مسجدجامعی و سیداحمد محیط طباطبایی می افتاد. از آنطرف منوچهر شهسواری و علی دهکردی و پژمان بازغی نقش صاحب عزا را بازی می کردند.

به این ترکیب اضافه کنید نطق غرایی که پرویز پرستویی، شهاب حسینی، غزل شاکری یا... در پشت تریبون در رثای عزیز از دست رفته به سمع و نظر شرکت کنندگان در مراسم می رساید. مرگ با اینکه روند طبیعی یک زندگی است اما برای آدم های معمولی شبیه ما تلخ و هولناک است.

برای همین وقتی با این روند طبیعی روبه رو می شویم هول برمان می دارد. ترس از مرگ هر بدی داشته باشد یک خوبی هم دارد. یعنی اگر نتواند تا قبل از وقوع به داد آدمیزاد برسد در لحظه رسیدنش به کمک بازماندگان می آید و لااقل برای لختی هم که شده آدمیزاد خیره سر را سر به صلاح می کند.

با دیدن عکس های این مراسم اما انگار خبری از این تلنگر نیست که نیست. تصویری که می بینیم بیشتر شبیه لشکرکشی دو گروه سیاسی است. در حقیقت این وضعیت تلخ، نشان دهنده ی جنبه ای از شخصیت انسانی است که حتی در مواجهه مستقیم با فنا و فقدان، قادر به فروتنی و همدلی نیست. وقتی حتی مرگ نتواند دو جناح و تفکر را به هم نزدیک کند چه چیزی می تواند؟

با دیدن عکس ها حتی به این فکر کردم که شاید این غیبت ها، ناشی از کینه های قدیمی، رقابت های حرفه ای، یا اختلاف نظرها باشد. اما مگر می شود مردی که عده ای او را با مرام سینما می دانستند عده ای دیگر برایش مرام نگذارند.

واقعیت این است که این روزها در فضای فرهنگی کشور شکافی افتاده که به این سادگی ها پرشدنی نیست؛ شکافی بر آمده از خودخواهی و سیاست بازی . خدایش بیامرزد.

عکس: علی شریف زاده، ایرنا