مسعود سالاری، تحلیلگر و کنشگر سیاسی، در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت:

امضای توافق صلح موسوم به طرح صلح ترامپ منعکس کننده وضعیت متناقضی از شادی و تأسف است. عملیات 7اکتبر دو سال پیش توسط حماس خود قضاوت پاردوکسیکالی را بر ذهن متبادر می کرد که ازیک سو، ستم تحمیل کشتار و اشغال سرزمین و آوارگی چندین دهه ای را جلوی چشم می آورد و بر شکل گیری گروه های مقاومت از جمله حماس و حقانیت واکنش آن و استقامت فلسطین صحه می گذاشت و از سوی دیگر، فقدان محاسبه پیامدهای خونبار و مصیبت بار تن دادن به چنین حرکت نابرابر و هزینه زایی، آنگونه که شاهد هزینه های عظیم انسانی و مالی آن در غزه و درگیر کردن منطقه بودیم را در ترازوی قضاوت می گذاشت و رای بر بی تدبیری و مصداق ضرب المثل آب بر آسیاب دشمن ریختن را پررنگ تر می کرد.

هدف بلندمدت و بزرگ تر، یعنی جاودانگی و پابرجایی فلسطین به عنوان یک کشور و واحد سیاسی واجد همه حقوق سرزمینی و بشری و بازگردانی مسئله فراموش شده فلسطین به جایگاه واقعی خود در صحنه سیاسی جهان و ممانعت از تحقق اهداف توسعه طلبانه اسراییل به بهای ویرانی ها و خون ده ها هزار نفر غیرنظامی، کمتر در محاسبات قضاوتگران می آمد.

حال اینکه پابرجایی همه کشورها به ویژه در اروپا و آسیا به واسطه از سر گذراندن تاریخی این چنین خونبار و سرگذشتی تراژیک است و راز ماندگاری آنها هم همین تاریخ خونبار و مقاومت و سرسختی شان است.

البته که تکرار تجربه دهه ها و سده های پیش برای ملتی در این زمان برای جهان بشریت که از هر حیث با گذشته متفاوت و البته بسیار بسیار مترقی تر و مجرب تر و مرتبط تر است، مایه تأسف و چه بسا سرافکندگی همه نهادهای رسمی و سیاسی مدعی دفاع از حقوق بشر است.

سونامی فشار اجتماعی سیاسی جهانی و داخلی بر آمریکا و اسراییل علاوه بر هزینه سرسام آور نظامی بر این دو، که به گفته اخیر سرهنگ بازنشسته آمریکایی مک گرگور در گفت وگو با قاضی اندرو ناپولیتانو، تنها در جنگ 12روزه با ایران برای اسراییل خسارتی بالغ بر 50میلیارد دلار در بر داشته، فشار آوارگی و بی خانمانی و گرسنگی و نیز نسل کشی بی رحمانه تحمیلی بر مردم فلسطین، دو طرف منازعه را به نقطه توافق صلح موسوم به ترامپ رساند که باز قضاوت و ذهنیت پارادوکسیکال شادی و تأسف را همزمان پیش می آورد.

ترامپ اخیراً حمله به ایران را یکی از دلایل رسیدن به نقطه صلح فعلی خواند. واضح است که منظور ترامپ در این بیان توجیه گرانه، القای شکست ایران به شنونده و پایان ماموریت رفع تهدید ایران است. اما بخش ناگفته این بیان یکسویه، همان خسارت بالا و آوارگی جمعیت کثیری از ساکنان شهرهای اسراییل است و شکستن توهم شکست ناپذیری اسراییل با حملات موشکی و برخورد به صخره سخت ایران به رغم ضربات سنگین مادی و انسانی متقابلی که خورد.

از این منظر می توان پذیرفت که حمله به ایران نقطه عطف رسیدن و تن دادن به این توافق است. صلح و توقف کشتار و ویرانی با هر شرایط و در هر صورتی که باشد، فی ذاته مایع خوشحالی هر وجدان بیدار و نوع دوست است.

اما جنبه تأسف این توافق به اصطلاح صلح از این جهت است که طراحان و میانجی های نمایشی و موج سوار این صلح، و اغلب پشتیبانان آن که خود ایادی و گماردگان و تقویت کنندگان این کشتار و نسل کشی دوساله بودند و ماموریت کار کثیف خود را اینگونه طراحی و واگذار کرده بودند.

اما آرایش صحنه این بازی سیاسی نشست و مشارکت در فرجام بخشی طرح صلح توسط ترامپ و کشورهای دیگر برای تنظیم توافق صلح که هریک اهدافی در فراسوی نتیجه محتوم فشار دوسویه مذکور که همان توقف ناگزیر کشتار و اشغال و پذیرش ناکامی است را دنبال می کنند و نمایش صلح طلبی می دهند، وجه دوم این وضعیت تأسف بار پارادوکسیکال فوق را برجسته تر می کند. چراکه تا وقتی این سونامی فشار راه نیفتاده بود؛ هرکدام به شیوه و توان خود بر این آتش در طول مدت دوسالی که اگر آغاز آن را مقطع 7اکتبر در نظر بگیریم، دمیده اند و یا در بهترین وجه بی تفاوت و منفعل بودند.

راست افراطی سال هاست جنگ و آوارگی و ویرانی و کشتاری را بر مردم این سرزمین تحمیل کرده و می کند، حالا طوری جلودار صلح طلبی است و نمایش مضحک راه می اندازد که انگار تجهیزات کشتار و کمک های مالی و حمایت های سیاسی و اعمال نفوذهای بهانه ساز پشت این نسل کشی و سکوت های منفعلانه و رذیلانه همراهان یکباره صلح، تبهکارانی بودند که از کره دیگری گسیل شده بودند.

اگر نبود وجدان بیدار بشری و گستردگی ارتباطات و همزمانی تبادل نظر و اطلاعات و اگر نبود کنش ها و فشارهای نیروهای مدنی جوامع که بر دولت های خود آوردند و جهان را با خود همراه کردند و البته از دگرسو، مقاومت و پایمردی مردم سرزمین فلسطین که حفظ سرزمین خود را بر جان و مال خود ترجیح دادند، فوج فوج کشته دادند و سرزمین شان را ترک نکردند؛ نه چنین توافقی صورت می گرفت و نه دژخیمان زمان از کوچاندن چند میلیونی مردم فلسطین به جای نامعلوم دیگر آنگونه که بی شرمانه از بیان آن هیچ ابایی نداشتند، منصرف می شدند و موضوع فلسطین که با عمد و آگاهی از دستور کار قدرت ها خارج شده بود و جایش را به حقانیت کاذب اسراییل و تهدید امنیتی اش داده بود، به سطح اول دغدغه جهانی و جایگاه واقعی خود در دستور کار جهان سیاست البته این بار مستحکم تر قرار نمی گرفت.

معلوم نیست که توقف این روند تا کی و چگونه دوام داشته باشد و یا این وضعیت را با استفاده از ابزارهای رسانه ای که بر فضای آن تسلط دارند به وسیله توجیه گران رسانه ای خود وارونه جلوه ندهند و رذیلت های خود را با بسته بندی شیک خیرخواهی و صلح طلبی به خورد همگان ندهند و طرح و نقشه دیگر نریزند و از این ترفند برای فرونشاندن سونامی مذکور، درصدد خرید زمان تنفس و برگرداندن جو ضداسراییلی نباشند.

انگیزه هایی همچون، جایزه صلح نوبل، بهره برداری از آرام کردن جو و چه بسا متقاعد کردن افکارعمومی داخلی خود برای انتخابات برای تداومِ ماندن یکدست در قدرت و بازطراحی نقشه های شوم با توجیهات و بهانه های دیگر و یا تغییر اولویت ها، خریدن این زمان تنفس را کاملاً توجیه می کند. برای توجیه و تن دادن به این توافق برای افکارعمومی خود، از بین بردن توان تجهیزاتی و عملیاتی حماس، حزب الله، سوریه و عراق را برجسته می کنند و برای خود هورا می کشند و به قول خودشان خطر را دور کرده اند.

گیریم که غوغای پیروزی آنها راست باشد، فکر کنیم که این جریان مقاومت برگشته به وضعیت ده سال قبل خود که فاقد هرگونه تجهیزات و تشکیلات قوی عملیاتی بودند و تنها سنگ و کلوخ داشتند. تا وقتی دلیل مقاومت است و تا وقتی عدم مشروعیت رژیمی اشغالگر است. مقاومت راه مبارزه خودش را باز می یابد و تجهیز می کند. نه طرح صلح ریاکارانه ترامپ مانع خواهد بود، نه طرح ابراهیم و نه هیچ پیمانی دیگر بلکه فقط و فقط دست کشیدن از شرارت و توسعه طلبی و تبهکاری و چشمداشت به منابع و منافع قلدرمآبانه به سرزمین دیگران می تواند مانع و رافع واکنش مقاومت شود.

به نظر می رسد تا چشم اندازی روشن و تا زمان حیات نسل بشری حاضر که شاهد و ناظر این فاجعه انسانی و تبهکاری سازمان یافته بودند، حنای این ایادی و کارگزاران رذیل رنگ نخواهد داشت و از زباله دان تاریخ بوی تعفن افکار پلید آنها همچون اسلاف شان هرگز محو نخواهد شد و درآن سو، مسئله فلسطین در اذهان جوامع مستحکم تر و رسواسازی ترفندهای توسعه طلبانه آسان تر خواهد بود.

تا همین جا و در سر جمع باید ملت فلسطین را به رغم همه هزینه های انسانی و مادی و تحمل رنج و آوارگی و مصیبت، و نیز جنبش جهانی صلح و خشونت پرهیزی، پیروز این ماجرای غمبار دانست. همانگونه که میید جاودانفر، مدافع سینه چاک همیشه حاضر در رسانه های ماهواره ای، با زانوی غم در بغل و چهره ای افسرده، به شکست اسراییل اعتراف می کند.

همچنان باید امیدوار ماند که جهان رو به آبادی است؛ به رغم دست وپازدن های ددمنشانه سوداگران مرگ. لازمه تثبیت این آبادی، مراقبت مستمر از دستاورد خونبار بشری یعنی دموکراسی، نیازمند مشارکت جویی و پرهیز از انفعال آحاد اجتماعی در هر نقطه ای از جهان است که حق استفاده از صندوق رای را به دست آورده اند.

چراکه غفلت از این مهم تحت تاثیر القائات و شیطنت ها و آلوده کردن فضای انتخاباتی به تنفر، انزجار و بی فایدگی توسط اقتدارگرایان و سوءاستفاده کنندگان از این حق ملی، حاصلی ندارد جز اینکه از او ترامپ خارج می شود یا نتانیاهو یا احمدی نژاد یا پوتین و یا علی اف و اردوغان و... که جهان را از دریچه منفعت شخصی و جریانی و پرآشوب و ایفای نقش کارگزاری می خواهند؛ نه ملی و آرامش و همزیستی انسانی.