روزنامه شرق نوشت:

دیروز و در رثای روزهای سختی که ناصر تقوایی در راه فیلم سازی تجربه کرده است، رسانه های مختلف نوشتند و گزارش دادند. ایسنا به سراغ یکی از گفت وگوهای قدیمی سعید عقیقی، نویسنده کتاب سینمای تقوایی، رفت و بخش هایی از آن را بازتاب داد. در این گفت وگو از دو فیلم ساخته نشده تقوایی یاد شده است: زنگی و رومی و چای تلخ . سرانجام چای تلخ آن قدر تلخ است که تبدیل به یک حسرت ابدی شد. عقیقی گفته است: به نظر من شخصیت ناصر تقوایی طی پنج دهه چند بار ترور شده است. در آغاز کارش تعدادی از مستندهایش که با کمترین امکانات ساخته شده بودند، توقیف شد. خودش با خنده تلخی می گفت اگر من کارم را بلد نبودم، چرا باز امکانات دادند و باز توقیف کردند؟ دفعه بعد، توقیف سه ساله آرامش در حضور دیگران بوده است.

این فیلم در قیاس با اغلب آثار مشهور سینمای ایران، هنوز فیلمی پیشروست، اما توقیفش باعث شد او صادق کُرده را بسازد و عملا با فیلم نفرین تا یک دهه بعد با سینمای ایران خداحافظی کند. در این دوره است که ماجرای دایی جان ناپلئون پیش می آید. دفعه بعدی که به نظرم او به لحاظ شخصیتی ترور شد، سر فیلم زنگی و رومی بود که 20 دقیقه از آن فیلم برداری شد ولی بعد معلوم شد آن کسی که گروه را به قشم آورده بود، می خواسته از رانت فرهنگی استفاده کند تا یک سری لوازم را وارد کشور کند و بعد از اینکه آن کار انجام شد، گفت دیگر به پروژه نیازی ندارد. دفعه بعد هم چای تلخ بود. بعد از ماجراهای این فیلم یک روز آقای تقوایی را دیدم. هیچ وقت آن شب را فراموش نمی کنم که در ماشین بودیم و به سمت منزل ایشان می رفتیم؛ تعریف می کرد: توقف فیلم (چای تلخ) هیچ معنایی نداشت جز اینکه قرار بود آبرو و حیثیت من را ببرند و کاری کنند که بگویند تو فیلم ساز نیستی و بلد نیستی فیلم را تمام کنی! . سینمای ایران با تقوایی خیلی بد کرد در حالی که به نظرم او به جز میزانسن های خوب، به سینمای ما نداده است. آن قدر تصویر بد به خورد ما داده اند که دیگر فرق بین انسجام سینمایی و نوار متحرک را متوجه نمی شویم و به همین دلیل تقوایی به نظرمان وسواس دارد .

عقیقی همچنین گفته است: من شخصا تقوایی را هرگز حسرت ­خوار چیزی ندیده ام، اما حس می­ کنم ته ذهنش آن آدم زیادی بودن را به عنوان یک حقیقت پذیرفته باشد. فکر می ­کنم نزدیک ترین شخصیتی که به خودش خلق کرده، ناخدا خورشید باشد. آدمی که شُرطه ها یک دستش را قطع کرده اند و او باید با نیرویی مضاعف با دنیایی که به طور کامل علیه او طراحی شده، بجنگد. البته جنگی نابرابر است، اما چاره ای هم غیر از آن وجود ندارد. درگیری آدم ها با تقدیر پیرامونشان همواره برای تقوایی مسئله اصلی بوده و همیشه در بطن هر نوع فیلمی که ساخته با این مسئله برخورد کرده است .