این مطلب پیش از بازی دوستانه ایران و تانزانیا نوشته می شود و توجهی به نتیجه و کیفیت آن مسابقه ندارد. راستش این است که اساسا اصل بازی با چنین تیمی فاقد اهمیت است و شما اگر تانزانیا را گلباران هم بکنید، بعید است چیز خاصی به فوتبال تان اضافه شود.

ساعاتی پیش از این مسابقه اما بازی دیگری در قاره آسیا برگزار شد که اتفاقا همه چیز آن مهم بود؛ تقابل ژاپن با برزیل. اساسا چنین مسابقه ای است که با لیاقت و لذت می شود از آن به عنوان بازی تدارکاتی نام برد؛ دیداری که وزن دارد، مهم است، میلیون ها بیننده از سراسر جهان به آن توجه می کنند، گردش اقتصادی ایجاد می کند و در نهایت اعتمادبه نفس بازیکنان را بالا می برد. ژاپن در چنین شرایطی به مصاف برزیل رفت و شگفت آور این که با کام بکی تماشایی این تیم را شکست داد. سامورایی ها اگرچه در نیمه اول 2 گل خوردند، اما در وقت دوم سزاوارانه به بازی برگشتند و با زدن 3 گل، یک پیروزی دلچسب و روحیه بخش به دست آوردند.

بله؛ همه می دانیم که هم اکنون اختلاف سطح فاحش و غم انگیزی بین ما و ژاپن از جهات مختلف وجود دارد. ما حتی نمی توانیم آن چمن هموار ورزشگاه توکیو را در کشورمان داشته باشیم، چه برسد به این که تیمی در حد برزیل را روی آن بکشانیم و به دوئل فرا بخوانیم. گذشته از این که اساسا چنین فاصله ای تامل برانگیز است و باید به سمت کاهش آن برویم (که نمی رویم)، پرسش اینجاست که آیا سهم ما از این سبد باید بازی با امثال تانزانیا، روسیه تحریم شده یا تیم های کافا باشد؟ یعنی اینقدر پس افتاده ایم؟ حتی همین را هم شاید بشود تاب آورد، اما غیرقابل تحمل تر از همه، حماسه سرایی و توصیفات اغراق آمیز بابت سر و کله زدن با همین تیم های ضعیف است.

نشست خبری امیر قلعه نویی پیش از بازی با تانزانیا قشنگ تجسم همین چیزی است که در موردش حرف می زنیم. سرمربی تیم ملی در این کنفرانس ناباورانه چشم در چشم خبرنگاران دوخت و از نمایش خوب ایران برابر روسیه سخن گفت، این که شاگردان او برتر از میزبان بودند و تمامی کارشناسان روس هم به این مساله اذعان کردند! حتی برای کسانی که روزی دو دقیقه اخبار ورزشی را دنبال می کنند هم روشن است که چنین مسایلی صحت ندارد. نمایش تیم ملی برابر روسیه بسیار ضعیف، سردرگم و آشفته بود؛ طوری که در اتفاقی کم سابقه، حتی سرمربی حریف هم به انتقاد از سطح فنی تیم ملی پرداخت و یکی از بازیکنان سابق تیم ملی شوروی نیز بازیکنان ایرانی را توریست خواند!

تازه اینها مسایل کیفی است و شاید بتوان گفت نوع نگاه امیرخان با ما مخاطبان کم سواد تفاوت دارد. شگفتی آنجا کامل می شود که قلعه نویی به سمت سنجه های کمی و آماری هم یورش می‎ برد و مثلا می گوید: خوشحالم که در تیم ملی تغییر نسل ایجاد کردیم! بله خب؛ حتما منظورشان شجاع خلیل زاده و رامین رضاییان و مهدی طارمی و علیرضا جهانبخش جویای نام است! به واقع چطور می توان در مورد تیمی که میانگین سنی ترکیب اصلی اش 30 سال و 3 ماه بوده، از جوانگرایی و تغییر نسل حرف زد؟

دیروز وقتی تماشاگر پیروزی ژاپن برابر برزیل بودیم، مدام از خودمان می پرسیدیم اگر امیر قلعه نویی جای سرمربی آنها بود چه می کرد و چه می گفت؟ حدس می زنیم نشست خبری امیر بالای دو ساعت طول می کشید و او تا دبیرکل سازمان ملل را هم زیر بلیت خودش می کشید. جالب است بدانید فهرست کلی همین تیم ژاپن هم با معدل سنی 27.3 سال، به شکل چشم گیری جوان تر از تیم ملی ایران است!