امیر جدیدی در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: اگر داوینچی زنده بود و می خواست نسخه ایرانی شام آخر را نقاشی کند، هیچ بعید نبود هر صبح بوم به دست سری به میدان بهارستان بزند. از آنجایی که حضرتش کیا و بیایی داشت می توانست در طبقه دوم صحن یک جایگاه اختصاصی بگیرد و در هیاهوی مجلس نشینان دست به قلم شود.

تصویری که دیروز در حاشیه صحن علنی توسط عکاس ایرنا ثبت شده است ترکیب بندی آشنایی دارد. میز بلند، مردانی با چهره های متعجب و خشمگین و بلاتشبیه مسیحی که در مرکز تصویر نشسته و عملاً از حواریونش دست شسته و... ته چهره قالیباف ردی از لبخند دارد اما اگر خوب بنگرید لبخندش از جنس آرامش نیست، بلکه لبخند مردی است که فهمیده گوش هیچ کدام از اطرافیانش به حرفش بدهکار نیست.

در نسخه اصلی، مسیح در مرکز تصویر نشسته و به حرف اطرافیان گوش می کند. هر کدام از حواریون نسبت به خبر خیانت، واکنش نشان می دهند. یکی شک کرده، یکی فریاد می زند، دیگری چاقویش توی دستش باز است و...

در نسخه ما اما، نه تنها کسی گوش نمی کند که احتمالاً خیانت هم آنقدر موضوعیت ندارد، نه اینکه از اساس وجود نداشته باشد اما موضوع این است که در این همهمه ای که دوستان ساخته اند بعید است کسی توان فکر کردن به کار دیگری داشته باشد.

تصویری که در نسخه ایرانی شام آخر می بینید تقریباً سال هاست که هر هفته یکی دو بار تکرار می شود. در این قاب و هزار قاب دیگر نه کسی به دیگری اشاره می کند، نه کسی فکر می کند، نه حتی کسی می خواهد از حق خود یا دیگری دفاعی کند.

انگار کن در خانه قانون، قانون نانوشته ای در جریان است که باید صبح به صبح 290 نفر حالا چهار نفر کمتر یا بیشتر دور هم جمع شوند و شلوغش کنند.

عکس: محمدمهدی پورعرب، ایرنا