​ بازی استقلال مقابل چادرملو برای ریکاردو ساپینتو چیزی شبیه به یک سلول انفرادی بود که همه چیز را می دید اما کاری از دستش برنمی آمد و در فضایی کوچک در کنار همراهانش واکنش های عجیبی انجام می داد. سرمربی پرتغالی استقلال در طول نود دقیقه، تمام مراحل خشم، امید و نابودی را تجربه کرد؛ از لحظات بحرانی که تیمش در آستانه فروپاشی بود تا ثانیه هایی که امید مثل جرقه ای کوتاه در چشمان بازیکنانش زنده شد. او در این بازی به چشم دید که چگونه یک تیم می تواند در عرض چند دقیقه از مرگ به زندگی برگردد و دوباره روی مرز تعادل بایستد. تساوی مقابل چادرملو شاید در جدول امتیاز با توجه عملکرد آنها نتیجه بدی نباشد اما با توجه به شرایط استقلال، نقطه ای تعیین کننده بود؛ جایی که ساپینتو با وجود همه فشارها، دوباره حمایت بازیکنان، مدیران و حتی هواداران را به دست آورد و فرصتی یافت تا پروژه ناتمام خود را ادامه دهد!

لیگ امسال حال و هوای متفاوتی دارد و هیچ تیمی فاصله ای امن ایجاد نکرده و همین معادله به ساپینتو اجازه می دهد دوباره در مدار قهرمانی قرار بگیرد. شاید اگر جدول منظم تر و فاصله ها بیشتر بود، او حالا باید زیر تیغ نقدها می رفت، اما به نوعی انگار جهان فوتبال برایش دست به تنظیم دوباره زده؛ دو پیروزی می تواند همه چیز را عوض کند، از جایگاه تیم در جدول گرفته تا نگاه ها به نیمکت آبی ها و قرار گرفتن دوباره در کورس قهرمانی!

فیفادی مهرماه هم درست در همین زمان حساس از راه رسیده، مثل فرصتی که در میانه راه می تواند تاکتیک و مسائل روحی روانی را از نو تنظیم کند. این بار استقلال ملی پوشانی به تعداد اردوی قبل دارد که نیمی از بازیکنانش را ببرد، نه بازی آسیایی مقابل رقیب قدرتمندی مانند الوصل در فاصله کوتاه پیش روست که تمرکز را برهم بزند. استقلال در تهران مانده و ساپینتو می تواند با تمرکز کامل روی جزییات کار کند. حالا دیگر نه خستگی سفرها بهانه است، نه ناهماهنگی بازیکنان. بعد از گذشت حدود یک سوم فصل، هر بازیکنی که هنوز به فرم مسابقه نرسیده، باید در آیینه توانایی های خودش دقیق تر نگاه کند و احتمالا پتانسیل فردی او در حد تیمی مانند استقلال نیست! سهرابیان، غلامی و آقاسی که تجربه ملی دارند، باید نقش ستون های دفاعی را بازی کنند و کنار ملی پوش ازبک، آن شکاف همیشگی خط دفاعی را پر کنند اما هرکدام از آنها تحت تاثیر مسائل روحی روانی بازدهی را از دست دادند و کار کادرفنی هیزم ریختن به خشم هواداران بود. هواداران استقلال از تیمی در این سطح، دیگر انتظار توجیه ندارد، بلکه انتظار پاسخ و عملکردی مناسب در زمین دارند.

برنامه استقلال بعد از فیفادی پر از چالش های جدی است؛ از مصاف با الوحدات در لیگ قهرمانان آسیا تا بازی های فشرده برابر مس رفسنجان، فجرسپاسی و آلومینیوم اراک در لیگ برتر. حریفانی جوان و پرتلاش که با دوندگی و فشار بالا می توانند استقلال را در تنگنا بگذارند. نتایج این مسابقات می تواند مسیر نیم فصل را برای ساپینتو روشن کند؛ یا نقطه بازگشت او به اوج باشد، یا آغازی بر فشارهای دوباره. او خوب می داند که تکرار تجربه تلخ چادرملو دیگر قابل جبران نیست و باید کاری کند تا تیمش پیش از هر چیز، از نظر ذهنی زنده شود.

در کنار همه ضعف های فنی، استقلال از نظر روحی هم به شدت آسیب دیده است.ساپینتو که با روحیه جنگنده معروفش شناخته می شد، حالا به نوعی درگیر تردید و بی انگیزگی در تیمش شده. همان نقطه قوت که ساپینتو همیشه به آن می بالید، در بازگشت اخیرش به نقطه ضعف تبدیل شد. اما فوتبال همین است، چرخه ای از هیجان و آرامش، شاید ساپینتو این بار باید هیجانش را کنترل کند و اجازه دهد بازیکنان در سکون و تمرکز رشد کنند، نه در التهاب و فریاد.

این فیفادی برای استقلال بیش از هر زمان دیگر شبیه به بازتنظیم یک سیستم پیچیده است. فرصتی نادر برای بازسازی روح، بدن و تاکتیک. اگر ساپینتو بتواند از این دوران استفاده کند، شاید استقلال بعد از این وقفه، نه فقط تیمی متفاوت، بلکه پدیده ای تازه در لیگ باشد. اما اگر این فرصت هم از دست برود، ممکن است دوباره در همان اتاق شیشه ای VIP بنشیند، جایی که زیر ذره بین نگاه ها، کوچک ترین اشتباه هم می تواند واکنشی زنجیره ای رقم بزند. ساپینتو حالا در نقطه ای ایستاده که فوتبال، مثل علم، هیچ اشتباهی را دوباره نمی بخشد.