امیر جدیدی در هم میهن نوشت: واقعیت اینکه برگزاری نمایشگاه هنری به این سادگی ها که مدیران شهری تصور می کنند نیست. برپایی هر نمایشگاه آداب خاص خودش را دارد. اصلاً نمایشگاه برگزار کردن کیوریتور می خواهد. کسی که بالا و پایین کار را بداند. کسی که راه گردآوری، انتخاب، سازمان دهی و مهمتر از همه ارائه ی آثار را بفهمد.

این یعنی یک نفر باید باشد که اگر قرار است سازمان و ارگانی اثر هنری را به دیوار بکوبد دلیلش را بداند، مخاطبش را بشناسد و یک پله بالاتر زیبایی شناسی بداند. احتمالاً خواننده این ستون از این دست نمایشگاه ها در فضاهای شهری بسیار دیده است.

متاسفانه در این سال ها مدیران شهرداری به عکس تنها به شکل یک آبجکت تزیینی دیوارپرکن و کارراه انداز نگاه کرده اند. این گزاره به این معناست که مدیران شهری هر جا که دیوار خالی پیدا کرده اند و خواسته اند سریع به نتیجه برسند؛ چهارتا عکاس را فراخوانده اند و از توی آرشیوشان به شکل گتره ای و الله بختکی مقدار معتنابهی عکس را شاسی کرده و به دیوار چسبانده اند.

حقیقت اما این است که مردم الله بختکی به چیزی توجه نمی کنند. مردم وقتی به سمت اثر هنری کشیده می شوند که میان خود و اثر پیوندی عاطفی، فکری یا فرهنگی پیدا کنند.

درست است که زیبایی، رنگ، فرم و هارمونی لازمه یک اثر هنری است، اما معنا است که مخاطب را نسبت به اثر حساس می کند. معنایی که قبل از اینکه فهم شود اول باید دیده شود.