به گزارش روزنامه شرق، به قول کراسناهورکایی در زندگی واقعی هم اتفاق می افتد و همین تأکید بر واقعیت گفتار است که این نویسنده مجار را به نوشتن جملات طولانی و تکرار جملات واداشته است. آخرین گرگ اثری کوتاه اما فشرده و شاعرانه است. راوی، فیلسوفی آلمانی است که در سفری بی هدف به اسپانیا، داستان آخرین گرگ منطقه را می شنود. داستان به تدریج به تأملی در باب انقراض، انزوا و مسئولیت انسان در برابر جهان بدل می شود. کل اثر که در یک جمله بلند و بدون نقطه نوشته شده؛ نمونه ای درخشان از زبان سیال و فکری کراسناهورکایی است. آخرین گرگ داستان یک راوی کلاسیک و وسواسی است، مردی که به اشتباه و به واسطه یک پیچیدگی سرنوشت، مأمور می شود تا داستان واقعی آخرین گرگ های اِسترمدورا، منطقه ای بی حاصل در اسپانیا را بنویسد. آخرین گرگ نمونه درخوری از سبک این نویسنده برنده نوبل ادبیات است که در آن راوی در تجربه اش گرفتار شده و خود را محبوس حس می کند و خواننده نیز به تبع آن به نوعی اسارت گرفتار می آید. استادی بی همتا در شکار که اسرار باشکوه یک هنر کهن را که به تدریج در حال فراموشی است، نگهبانی می کند، مأمور می شود تا آخرین وحوش مضر یک جنگل را پاکسازی کند. او با اشتیاق فراوان شروع می کند، اما کم کم ظن می برد شاید در پی رد اشتباهی بوده و تصمیم می گیرد تا به دنبال شکار دیگری برود.

کراسناهورکایی در این داستان مرزهای میان انسان و طبیعت، شکارچی و شکارشده را بازتعریف می کند. داستان های این نویسنده هم زمان غم انگیز، فانتزی و اصیل اند. از خصلت های منحصربه فرد سبک کراسناهورکایی نوع جملات طویل او است که پاراگراف های منظم یا نقطه گذاری دقیق ندارد. برای مثال، گرگ آخر از تنها یک جمله تشکیل شده است. گرگ آخر و دو داستان هرمان با اینکه فاصله زمانی زیادی دارند، از تم و موضوع مشترکی برخوردارند. داستان اول از مجموعه هرمان وضعیتی نمادین را ترسیم می کند: هرمان استاد بی نظیر به دام انداختن، مأمور می شود تا منطقه ای از جنگلی در مجارستان را تحت کنترل درآورد. به مدت دو سال، هرمان این حیوانات را از بین می برد.

اما سپس کابوسی می بیند، او کنار چاه ایستاده و به صداهای وحشتناک گوش می دهد. از آن پس تصور ذهنی او تغییر می کند و نمی تواند به کار قبلی اش ادامه دهد و سرانجام می فهمد که زندگی اش را در نادانی سپری کرده است. اینکه موجودات، چه وحشی و چه اهلی، حیوان و انسان، یک توده آشوبناک و واحد را تشکیل می دهند و هیچ سطح بالاتری وجود ندارد. شفقتی در وجود هرمان شکل می گیرد که او را به شورش علیه خود و افکارش و نظمی که تا به حال رعایت می کرد وامی دارد. دو داستان هرمان از یک تمثیل مشترک حکایت دارند، این بار راوی اشراف زاده ای ماجرای شکار را به نوع دیگری روایت می کند. این دو داستان، با طرح هایی اندکی متفاوت، حول یک مسئله فلسفی واحد می گردند: فروپاشیدن نظم های قراردادی انسان ها که رهایی کامل از آن ناممکن به نظر می رسد.