در یکی، دو سال اخیر توجه مخاطبان به سریال های پلتفرم های مختلف تا جایی پیش رفت که از اهمیت تلویزیون بسیار کاسته شد.

به گزارش روزنامه اعتماد، پرداختن به موضوعات روز جامعه، پوشش متفاوت و واقعی بازیگران به همراه حضور چهره های شناخته شده در سریال ها مهم ترین عاملی بود که توجه ها را به پلتفرم ها افزایش داد. هر چقدر گیشه و فروش فیلم ها افت می کرد اما توجه مردم به سریال های پلتفرم ها بیشتر می شد، سینما به واسطه فیلم های کمدی و گاهی فیلم های اجتماعی خود را از مهلکه ورشکستگی نجات داد اما تلویزیون همچنان افت مخاطب شدیدی را طی می کند.

اما خب همه ماجرای سریال سازی در ایران تنها به رشد آن ختم نمی شد و این شاخه هنر نمایشی همزمان با رشد دچار حواشی هم بود. از نظارت و قلع و قمع محتوای سریال ها توسط مجموعه ای به نام ساترا گرفته تا توقیف مجموعه ها و حتی پلتفرم نمایشی و همین طور افزایش بی رویه دستمزد بازیگران و... حواشی بود که حول و حوش سریال سازان و سریال سازی شکل گرفت.

حالا نمونه متاخری از یک حاشیه بزرگ که در چند وقت اخیر زیاد در فضای مجازی وایرال می شود نصفه و نیمه رها کردن دو سریال کنکل و جزر و مد است که البته قول ادامه پخش دومی داده شده اما فرجام سریال اولی مشخص نیست. البته نصفه نیمه ماندن سریال ها به کنکل و جزر و مد و یک پلتفرم خاص محدود نمی شود، در سال های اخیر حجم زیادی از سریال ها و برنامه و رئالیتی شوها را می توانیم نام ببریم که بدون در نظر گرفتن احترام و جایگاه مخاطب در پروسه ساختشان از اواسط پخش نیمه کاره رها شدند یا هنگام ساخت متوقف ماندند و هنوز هم از آینده آنها خبری نیست.

نمونه های واضحی همچون جنگل آسفالت به کارگردانی پژمان تیمورتاش، یا ازازیل ساخته حسن فتحی، آمستردام به کارگردانی مسعود قراگزلو، قبله عالم به کارگردانی حامد محمدی، مردم معمولی به کارگردانی رامبد جوان، میدان سرخ به کارگردانی ابراهیم ابراهیمان، آهوی من مارال ساخته مهرداد غفارزاده، جزیره به کارگردانی سیروس مقدم، هفت ساخته کیارش اسدی زاده، سریال خیابان آزادی به کارگردانی ابراهیم شیبانی، رئالیتی شوی هتل عمارت به کارگردانی سیامک انصاری، سریال قصه عشق به کارگردانی آرمان زرین کوب و... مجموعه هایی که اغلب با دوجین بازیگران چهره و انبوهی حواشی نه تنها نظر مخاطبان را جلب نکردند که از فرجام آنها هم هیچ توضیحی داده نشد. حتی طبق شنیده های ما سازندگان رئالیتی شوی هتل عمارت هزینه سنگین و بالایی را برای دکور متقبل شدند اما گویا این برنامه در مرحله ساخت متوقف مانده و از پخش آن هیچ اطلاعی نیست.

تجربه نشان داده نیمه کاره رها ماندن سریال هایی از این دست نه تنها باعث کاهش اعتماد مخاطب به پلتفرم و دیگر سریال ها می شود که ضربه به ساختار سریال سازی می زنند. این مجموعه ها با پرداخت رقم های بالا با عنوان دستمزد به بازیگران شناخته شده آنها را مجاب به حضور در کار می کنند و با این روش، آشفتگی به چرخه رقم های دستمزد بازیگران به وجود می آورند و جالب اینکه نیمه کاره رها می شوند. ضمن اینکه این پرسش به وجود می آید که منابع مالی و سرمایه های این سریال ها و برنامه ها از کجا تامین می شود که نگرانی از بازگشت ندارند و نصفه رها می شوند؟ با چه پولی این برنامه ها و سریال ها ساخته می شوند؟ کاش ساترا که روی نگاه دختران به پسران در سریال ها فوکوس می کند و هزار اما و اگر در ساخت سریال ها دارد پاسخگو باشد که این جنبه از حرفه ای گری و متعهد بودن سازندگان را در سریال سازی مد نظر قرار می دهد؟