فوتبال در عین پیچیدگی قوانینی بسیار ساده دارد. یک زبان بین المللی که در همه جای دنیا یکسان است. بازیکنی که خوب باشد، حتی اگر همه دنیا با او دشمن باشند، بیرون نمی ماند و برعکس، بازیکنی که شایستگی فنی نداشته باشد با جمع کردن تمام نیروهای دنیا باز به جایی نمی رسد. بهترین مثال پسر سرهنگ قذافی رهبر سابق لیبی بود!

امیرحسین حسین زاده در استقلال ستاره شد. با انتخاب اشتباه به اروپا رفت و در بازگشت با تراکتور، دوباره احیا شد. آقای گل فصل قبل یکی از مدعیان عنوان سلطان پاس گل هم بود و با جمع این دو تبدیل به موثرترین بازیکن ما شد. حسین زاده در آسیا هم همین عنوان با ارزش را کسب کرد.

حسین زاده قبل از آن هم به تیم ملی دعوت می شد اما با حضور مدعیانی نامدار و بزرگ، کمتر فرصت بازی داشت. اما این بار او با این کارنامه، اعتماد به نفسی خیره کننده پیدا کرده و دیدیم که در تورنمنت کافا چنان درخشید که همان موقع نوشتیم دیگر این حسین زاده را نمی توان بیرون گذاشت.

او در بازی اول یک گل زد و یک پاس گل به علییاری داد. بازی دوم همین روند را ادامه داد و حالا در بازی مقابل روسیه نیز زننده تک گل ما بوده است. حسین زاده توانایی بازی در بخش های مختلف تهاجمی را دارد اما بیش از همه جایگاه دو بازیکن را در ترکیب اصلی تهدید می کند.

با توجه به حضور جهانبخش، قائدی، محبی و قلی زاده، در جناحین شانس کمتری برای حسین زاده باقی می ماند. پس او باید یا به مهاجم نوک فکر کند و یا به پست شماره 10 و پشت مهاجم، یعنی همان شماره پیراهنی که با شایستگی به او رسیده است. جایی که ستاره محبوب قلعه نویی بازی می کند!

مصدومیت سردار آزمون خیلی بیشتر از آنچه که تصور می شد به ضرر او تمام شد. مهدی طارمی در اروپا مانده و با بازوبند کاپیتانی تیم ملی تقریباً غیر قابل جایگزین است. اما حالا که سردار مصدوم شده، حسین زاده از این فرصت استفاده و جای خود را محکم می کند.

البته سردار آزمون هم مهره ای نیست که در اوج آمادگی بتوان از او چشم پوشی کرد. در آن صورت و در آستانه جام جهانی، رقابتی سنگین بین سامان قدوس و امیرحسین حسین زاده را شاهد خواهیم بود، برای تصاحب پست شماره 10 در تیم ملی!