در تاریخ منازعات امنیتی و جاسوسی، داستان های معدودی به اندازه پروژه Acoustic Kitty (بچه گربه صوتی) سازمان جاسوسی سیا، عجیب، فناوری محور و کثیف هستند.

به گزارش خبرگزاری فارس،این پروژه که در اوج مناقشات جنگ سرد در دهه 1960 کلید خورد، نمادی بی بدیل از یک نگرش خطرناک است: هر موجود زنده ای، حتی یک گربه، می تواند به ابزاری برای شبکه های جاسوسی تبدیل شود و طبیعت را می توان با جراحی و مهندسی به خدمت گرفت. سرنوشت این پروژه، روایتی از شکست فناوری در برابر غریزه و نمادی از بی رحمی و بی اخلاقی در پیشبرد اهداف تروریسم و جاسوسی است.

هدف پروژه گربه صوتی(شنود) جا به جا کردن سطح جاسوسی در دنیا بود. در دورانی که میکروفون های مخفی به راحتی کشف می شدند، سازمان سیا به دنبال یک حامل بی نقص برای دستگاه های شنود خود می گشت؛ حاملی که بتواند به خصوصی ترین محافل دشمن نفوذ کند، بدون آنکه کوچک ترین سوءظنی برانگیزد. و چه گزینه ای بهتر از یک گربه؟ موجودی که در پارک ها، کوچه ها و حتی سفارتخانه ها پرسه می زند، نوازش می شود و حضورش آن قدر عادی است که کاملاً نادیده گرفته می شود. این ایده، اوج تفکر ابزارگرایانه آمریکایی ها در آن دوران بود: استفاده از هر وسیله ممکن برای شکست دادن دشمن روس، حتی اگر آن وسیله، یک موجود زنده با اراده مستقل باشد.

فناوری به کار رفته در این پروژه، ترکیبی شگفت آور و در عین حال هولناک از مهندسی الکترونیک و جراحی دامپزشکی بود. دانشمندان و جراحان سیا، یک گربه را به یک ماشین بیولوژیکی جاسوسی تبدیل کردند.

این فرآیند شامل کاشت یک میکروفون مینیاتوری در کانال گوش برای ضبط صدا، یک فرستنده رادیویی کوچک در پایه جمجمه برای ارسال سیگنال، و یک باتری بسیار ریز برای تأمین انرژی بود. تکان دهنده ترین بخش این مهندسی، آنتن آن بود: یک سیم نازک که در امتداد ستون فقرات گربه و زیر پوستش تا دم او کشیده شده بود و عملاً دم حیوان را به آنتن فرستنده تبدیل می کرد. این جراحی پیچیده، گواهی بر این واقعیت بود که در مسابقه تسلیحاتی اطلاعاتی، هیچ چیز مقدس یا دور از دسترس تلقی نمی شد و حتی بدن یک گربه هم میتواند ابزار جنگی تلقی شود.

اما بزرگ ترین چالش پروژه، فناوری نبود، بلکه طبیعت بود. مهندسان سیا خیلی زود دریافتند که کاشت تجهیزات در بدن یک گربه یک چیز است و کنترل آن چیز دیگر. گربه ها، برخلاف سگ ها، موجوداتی با اراده آزاد و غیرقابل پیش بینی هستند. آن ها به دستورات اهمیتی نمی دهند و انگیزه شان گرسنگی، کنجکاوی یا غریزه است، نه انجام مأموریت های محرمانه. تیم پروژه حتی تلاش کرد با کاشت الکترود در مغز گربه و ارسال پالس های الکتریکی، حرکات او را کنترل کند، اما این تلاش ها نیز با شکست مواجه شد. گربه یا حواسش با دیدن یک پرنده پرت می شد، یا گرسنه می شد و به دنبال غذا می رفت، یا به سادگی در میانه راه می نشست و خود را تمیز می کرد. این تقابل میان فناوری پیشرفته و غریزه رام نشدنی، هسته اصلی شکست این پروژه بود.

نقطه اوج و پایان تراژیک این پروژه عجیب 20میلیونی، در اولین و آخرین مأموریت میدانی رقم خورد.

پس از پنج سال تحقیق و صرف هزینه ای بالغ بر 20 میلیون دلار، تیم سیا گربه-جاسوس خود را برای شنود مکالمه دو فرد مشکوک در پارکی در واشنگتن رها کرد. اما سرنوشت، پایانی تلخ و تاریخی برای این جاه طلبی جاسوسی تدارک دیده بود. گربه به محض خروج از ون مأموران و برداشتن چند قدم به سمت خیابان، با یک تاکسی تصادف کرد و در دم جان باخت. تمام آن سال ها تحقیق، میلیون ها دلار هزینه و جراحی های بی رحمانه، در یک لحظه دود شد و به هوا رفت. در ادامه تصویر گربه واقعی که در نهایت در پروژه گربه صوتی تلف شد را مشاهده میکنید:

پروژه Acoustic Kitty در سال 1967 رسماً متوقف شد و اسناد آن تا سال 2001 مهر محرمانه بر پیشانی داشت تا اینکه در سال 2001 بخشی از اسناد مربوط به آن انتشار عمومی پیدا کرد.

این شکست مفتضحانه به سازمان جاسوسی سیا درسی گران بها آموخت: تمام ابزارها، حتی پیشرفته ترین آن ها، در برابر قدرت غیرقابل پیش بینی طبیعت محدودیت دارند.این داستان، بیش از اینکه یک پاورقی عجیب در تاریخ جاسوسی باشد، بیانگر نگرش آمریکایی ها برای تسلط بر جهان از هر راه ممکن است؛ نگرشی که در آن، حتی یک موجود زنده و بی گناه نیز می تواند به ابزاری یک بار مصرف برای رسیدن به اهداف استراتژیک تبدیل شود. سرنوشت تلخ آن گربه بی نام، یادآوری دائمی این حقیقت است که در بازی بی رحمانه جاسوسی، از همه ابزار ها استفاده می شود و کوچک ترین جزییات می تواند نقش آفرین وقوع یا عمد وقوع یک حادثه بزرگ باشد.