آتش بس در غزه برقرار شد. حماس و اسراییل بر سر برخی بندهای اولیه توافق صلح ترامپ برای غزه توافق کردند. قرار است تبادل گروگان ها با زندانی ها انجام شود و جنگ در غزه پایان یابد اما این توافق رادر بهترین حالت می توان یک توافق اولیه میان حماس و اسراییل دانست.

به گزارش هم میهن، همین توافق اولیه بین حماس و اسراییل برای کاهش شدت جنگ در غزه، خشونت در این باریکه را در کوتاه مدت کاهش خواهد داد، زیرا احتمالاً هر دو طرف به مرحله اول آتش بس پایبند خواهند بود اما با گذشت زمان، به طور حتم مذاکرات بیشتری درباره بندهای دیگر طرح صلح ترامپ برگزار خواهد شد و مذاکرات در مورد آینده غزه به دلیل اختلاف نظر بر سر موضوعات بحث برانگیزتر، احتمالاً متوقف خواهد شد. توافق مذاکرات می تواند به معنای از سرگیری درگیری، البته با شدت کمتر و در ادامه به شرط کنترل نشدن دامنه درگیری، بازگشت شبح یک درگیری تمام عیار شود.

در 8 اکتبر، اسراییل و حماس در شهر شرم الشیخ مصر با مرحله اول توافق آتش بس با میانجیگری ایالات متحده موافقت کردند. این توافق شامل توقف موقت خصومت ها (با اعلام آتش بس جزیی در اوایل 9 اکتبر)، عقب نشینی تدریجی نیروهای اسراییلی به خط مشخصی در نوار غزه و تبادل گروگان ها و زندانیان است. در این مرحله آغازین که انتظار می رود در روزهای آینده رخ دهد، حماس تقریباً 20 گروگان باقی مانده اسراییلی را که گمان می رود هنوز زنده باشند، آزاد خواهد کرد.

در عوض، اسراییل 250 فلسطینی محکوم به حبس ابد و تقریباً 1700 نفر دیگر را که از اکتبر 2023 توسط ارتش اسراییل در غزه بازداشت شده اند، آزاد خواهد کرد. این توافق همچنین بر به جریان افتادن کمک های بشردوستانه به صورت روزانه و بازگشت آوارگان غزه، تصریح می کند. مرحله اول این توافق قرار است پایه و اساس مذاکرات آینده در مورد مسائل حساس تری مانند خلع سلاح حماس، حکومت پس از جنگ غزه، خروج کامل ارتش اسراییل از نوار غزه و توقف کامل خصومت ها را بنا نهد. دونالد ترامپ، رییس جمهور ایالات متحده، که سرمایه گذاری سیاسی سنگینی در یک توافق انجام داده است، اعلام کرد که احتمالاً در روزهای آینده به دعوت بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسراییل، به اسراییل سفر خواهد کرد و در کنست اسراییل سخنرانی خواهد کرد.

به رغم اینکه آتش بس از اوایل 9 اکتبر به اجرا درآمد، ارتش اسراییل حملات خود را کُند کرد و تنها پس از تصویب توافق در کابینه، حملاتش را متوقف کرد. حماس در کنار تقریباً 20 گروگان زنده، اجساد 28 گروگان کشته شده را در اختیار دارد. این گروه اعلام کرده که برای یافتن اجساد آنها به زمان و عقب نشینی ارتش اسراییل نیاز دارد.

این توافق با فشار قابل توجه ایالات متحده بر اسراییل و حماس، که پس از حمله 9 سپتامبر اسراییل در دوحه تشدید شد، امکان پذیر شد. حمله ناموفق اسراییل به کادر رهبری حماس در دوحه، یک شکست دیپلماتیک بزرگ را برای تل آویو رقم زد و نه تنها کشورهای شورای همکاری خلیج فارس، بلکه نزدیکترین متحد اسراییل، یعنی ایالات متحده را نیز خشمگین کرد. در پاسخ، دونالد ترامپ ابتکار آتش بس را برای پایان دادن به جنگ تقریباً دوساله در غزه آغاز کرد و فشار زیادی بر اسراییل برای پذیرش این توافق وارد کرد و به حماس در مورد عواقب رد این طرح هشدار داد.

ترامپ همچنین حمایت گسترده ای را در سراسر منطقه برای اطمینان از موفقیت این طرح جلب کرد. این ابتکار عمل علاوه بر اینکه یک پیروزی سیاسی برای او به ارمغان می آورد، به هدف ترامپ برای احیای جایگاه جهانی اسراییل نیز کمک می کند. اسراییل در طول دو سال گذشته به دلیل اقدامات خشونت بار در غزه و نسل کشی ای که به راه انداخت، به شدت در عرصه بین المللی تحت فشار قرار گرفته و نزد افکار عمومی جهان منزوی شد.

به رسمیت شناختن کشور فلسطین توسط کشورهای مهم غربی از جمله فرانسه و بریتانیا در اواخر سپتامبر، شتاب بیشتری به روند منزوی شدن اسراییل بخشید و واشنگتن را وادار کرد تا هرچند به صورت مبهم، ادبیاتی را در این طرح که مسیری به سوی کشور فلسطینی را در توافق آتش بس آورده شده، تصدیق کند. البته دولت نتانیاهو بارها هر گونه ایده برای تشکیل یک کشور فلسطینی را رد کرده است.

بیش از دو سال جنگ در غزه، تخمین زده می شود که بیش از 67000 فلسطینی، از جمله هزاران غیرنظامی، کشته شده اند و بخش زیادی از زیرساخت های نوار غزه ویران شده است. کمپین نظامی همچنین به افزایش خشونت در کرانه باختری دامن زده است. این منطقه حملات مکرر ارتش اسراییل و حملات شهرک نشینان اسراییلی، تلفات و آوارگی فلسطینیان را به شدت افزایش داده و باعث حملات تلافی جویانه فلسطینیان شده است. اسراییل از زمان آغاز جنگ بیش از 1500 کشته، از جمله تقریباً 1200 کشته غیرنظامی، داشته است.

علاوه بر این، جنگ اسراییل و حماس به تدریج به یک درگیری منطقه ای چندجبهه ای تبدیل شد و بازیگران و جبهه های متعددی را درگیر نبرد کرد. نبرد با حزب الله در امتداد مرز اسراییل و لبنان به جنگی گسترده تر تبدیل شد و موجب شد ده ها هزار نفر در شمال اسراییل و جنوب لبنان آواره شوند. این درگیری همچنین باعث یک جنگ 45 روزه بین اسراییل و حزب الله شد که در این میان حزب الله لبنان و زیرساخت های غیرنظامی جنوب لبنان و بیروت، آسیب های قابل توجهی متحمل شدند.

به موازات این تحولات، شاهد یک درگیری 12 روزه میان اسراییل و ایران در خردادماه امسال بودیم که با تجاوز اسراییل به ایران آغاز شد. ارتش اسراییل همچنین در پاسخ به حملات پهپادی و موشکی به اسراییل، حملات هوایی و دریایی مکرری را به اهداف تحت کنترل حوثی ها در یمن انجام داد. تشدید تنش ها با حمله اسراییل به رهبری حماس در دوحه در 9 سپتامبر به اوج خود رسید. این حمله از نظر دیپلماتیک نتیجه معکوس داد و محکومیت گسترده منطقه ای را به دنبال داشت و در نهایت زمینه را برای تلاش های میانجیگرانه ایالات متحده برای تحمیل آتش بس فراهم کرد.

همانطور که بیان شد، این توافق اولیه تقریباً مطمئناً خشونت در غزه را کاهش خواهد داد، زیرا هم اسراییل و هم حماس تحت فشار قرار می گیرند تا به مرحله اول آتش بس پایبند باشند و آتش بس را در روزها و احتمالاً هفته های آینده حفظ کنند. حماس گروگان ها را در ازای زندانیان فلسطینی آزاد خواهد کرد، درحالی که ارتش اسراییل تا حدی نیروهای خود را از نوار غزه خارج کرده و اجازه ورود کمک های بشردوستانه بیشتری را می دهد. هر دو طرف دلایل خوبی دارند که حداقل در این مرحله به توافق پایبند باشند.

حماس باید اقداماتی صورت دهد تا ورود کمک های بشردوستانه را برای غیرنظامیان تضمین کند و جنگجویان باقی مانده خود را دوباره سازماندهی کند. اسراییل نیز با فشار داخلی سنگین برای بازگرداندن گروگان ها و فشار بین المللی مداوم برای مهار عملیات نظامی خود در غزه، به ویژه از سوی ایالات متحده، روبه رو است. میانجیگری و فشار ایالات متحده، مصر و قطر مطمئناً این توافق را در این مرحله اول که احتمالاً برای چند هفته ادامه خواهد داشت، در مسیر خود نگه خواهد داشت، زیرا آنها تلاش می کنند تا پایه های یک توافق آتش بس گسترده تر و پایدار را بنا نهند.

در داخل اسراییل، وزرای راست افراطی در ائتلاف نتانیاهو به طور حتم به حمله به این توافق ادامه خواهند داد، اما افکار عمومی اسراییل احتمالاً به شدت از آتش بسی که باعث آزادی گروگان ها شود، حمایت خواهند کرد. حوثی های یمن نیز احتمالاً حملات پهپادی و موشکی به اسراییل را تا زمانی که آتش بس برقرار است، متوقف خواهند کرد.

البته پیشتر نیز بین حماس و اسراییل آتش بسی به دست آمده بود که دیری نپایید. در ژانویه سال 2025، اسراییل و حماس با آتش بس موقت که شامل آزادی محدود گروگان ها و تبادل زندانیان بود، موافقت کردند. با این حال، این آتش بس تنها تا مرحله اول خود دوام آورد و مذاکرات در مورد اجرای مرحله دوم، که شامل خروج نیروهای دفاعی اسراییل و بحث در مورد حکومت پس از جنگ غزه بود، متوقف شد و در نهایت منجر به فروپاشی آتش بس و از سرگیری جنگ در ماه مارس شد. در طول آتش بس ژانویه 2025، حوثی های یمن حملات خود را علیه اسراییل و دریای سرخ متوقف کردند البته تهدید کردند که در صورت فروپاشی آتش بس، حملاتشان را از سر خواهند گرفت و هنگامی که آتش بس فرو پاشید، حوثی ها حملات خود را از سر گرفتند.

با گسترش دامنه مذاکرات به سمت مذاکرات در مورد آینده غزه، احتمالاً روند مذاکرات متوقف خواهد شد و نتانیاهو احتمالاً موضع خود را در مذاکرات برای جلب رضایت متحدان راست افراطی خود در کابینه سخت تر خواهد کرد و این روند ممکن است منجر به درگیری کم شدت و احتمال بازگشت به جنگی بزرگ تر شود. در هفته ها و احتمالاً ماه های آینده، پس از تکمیل روند آزادی گروگان ها و زندانیان، آتش بس به طور فزاینده ای شکننده خواهد شد.

مذاکرات در مورد مراحل بعدی که بسیار تفرقه انگیزتر است چراکه طرفین خواسته هایی مطرح خواهند کرد که پذیرش آنها برای طرف مقابل سخت خواهد بود. یعنی خواسته های اسراییل برای خلع سلاح و تبعید حماس از غزه، و خواسته های حماس برای خروج کامل نیروهای ارتش اسراییل از غزه، به طور حتم مذاکرات را پیچیده خواهد کرد و وقتی مذاکره پیچیده شود زمان بیشتری طول خواهد کشید تا به نتیجه برسد و این طول کشیدن مذاکرات فضایی از بی اعتمادی بین دو طرف ایجاد کرده و فضای مانوری در اختیار تندروها در هر دو طرف قرار می دهد تا دوباره ظاهر شده و مذاکرات را مختل کنند.

نکته دیگر این است که اگر نتانیاهو، به هدف اصلی خود در داخل، یعنی آزادی گروگان های باقی مانده دست یابد، از آن به بعد برای جلب نظر مساعد شرکای ائتلاف راست افراطی خود در کابینه به مشکل برخواهد خورد چراکه چهره هایی نظیر بن گویر و اسموتریچ دیگر دلیلی برای امتیازدادن به حماس نخواهند دید. از این به بعد، تنها چیزی که اسراییل در مذاکرات مطرح خواهد کرد، خلع سلاح حماس، تبعید رهبری حماس به خارج از غزه و کنترل کامل بر غزه پس از جنگ خواهد بود. اینها خواسته هایی هستند که حماس تا به اینجا همه شان را رد کرده است.

اگر در چنین شرایطی، نیروهای ارتش اسراییل همچنان در غزه حضورشان را حفظ کنند، به طور حتم کادرنظامی حماس و جناح های مختلف در درون این گروه، خشمگین خواهند شد. حداقل در ابتدا، با توجه به فشارهای مداوم بین المللی و داخلی، خستگی از جنگ در اسراییل و زیرساخت های نظامی به شدت تخریب شده حماس، بازگشت کامل به نبرد در مقیاس بزرگ بعید است، اما اگر مذاکرات متوقف شود یا اسراییل اطلاعاتی مبنی بر تلاش حماس برای تجدید قوا و با جذب نیرو به دست آورد حملات زمینی محدود اسراییل یا عملیات های هدفمند نظامی، به امری عادی تبدیل خواهد شد، زیرا ارتش اسراییل احتمالاً به دنبال مدل حائل امنیتی بلندمدتی در غزه، درست مشابه حائلی که در امتداد مرز لبنان ایجاد کرده، خواهد رفت و اعلام خواهد کرد برای حفظ کنترل بر بخش هایی از نوار غزه و با هدف جلوگیری از تجدید قوا و بازسازی قابلیت های نظامی حماس، به این حائل امنیتی نیاز دارد.

این رویکرد احتمالاً غزه را در ماه های آینده در یک درگیری کم شدت نگه خواهد داشت، و درگیری های پراکنده و حملات شبه نظامیان علیه مواضع ارتش اسراییل حتی تحت آتش بس گسترده تر نیز ادامه خواهد داشت. بنابراین، دوام آتش بس به شدت به فشار دیپلماتیک مداوم از سوی واشنگتن، قاهره و دوحه و تمایل هر طرف به مصالحه در مورد مسائلی که مدت هاست خط قرمز دو طرف است و در برابر پذیرش آن مقاومت کرده اند، بستگی دارد. این موارد عبارتند ازخلع سلاح و طرد سیاسی حماس از سوی اسراییل و و خروج کامل اسراییل از غزه و جایگزینی آن با یک نهاد حکومتی فلسطینی از سوی حماس.

بنابراین بی راه نیست اگر بگویم که خطر از سرگیری جنگ گسترده و شدید به مرور زمان افزایش خواهد یافت، به ویژه اگر افکار عمومی اسراییل به سمت حمایت از جنگ تغییر جهت دهد، زیرا به طور حتم آمریکا و اسراییل حماس را در طول مذاکرات به عنوان طرفی که در حال تعلل است، معرفی خواهند کرد. علاوه بر این، با توجه به اینکه قرار است اسراییل تا اکتبر 2026 انتخابات سراسری برگزار کند، خطر جنگ دیگری پس از پایان انتخابات و با تشکیل دولت جدید با اختیارات جدید، به ویژه اگر مذاکرات تا آن زمان متوقف شود و حماس از خلع سلاح خودداری کند، افزایش خواهد یافت.

از سوی دیگر اسراییل نشان داده که چندان به توافقات خودش در خصوص آتش بس پایبند نبوده است. با وجود امضای توافق آتش بس 27 نوامبر با حزب الله، که تصریح می کند ارتش اسراییل پس از 60 روز از تمام سرزمین های لبنان عقب نشینی خواهد کرد، تا زمانی که حزب الله به شمال رودخانه لیتانی عقب نشینی کند، اسراییل به تعهدات خود پایبند نبوده و حداقل پنج پایگاه در جنوب لبنان را حفظ کرده است، با وجود اینکه حزب الله به شمال منطقه تعیین شده عقب نشینی کرده است. شکل گیری الگوی مشابه رفتاری در غزه نیز محتمل است.

اسراییل احتمالاً خروج نیروهای خود و جریان کمک ها را به خلع سلاح و برکناری حماس از قدرت در غزه گره خواهد زد. با این حال، در غزه هر دو طرف با فشارهای بین المللی و داخلی بسیار قوی تری برای رعایت آتش بس مواجه هستند. این امر می تواند آتش بس را در صورت پابرجا ماندن از طریق میانجیگری خارجی و پاسخگویی عمومی، پایدارتر کند. نیویورک تایمز گزارش داده که حماس ممکن است با خلع سلاح جزیی موافقت کند، مشروط بر اینکه ایالات متحده تضمین کند اسراییل تحت هیچ شرایطی جنگ را دوباره آغاز نخواهد کرد. اما بعید است ایالات متحده چنین تضمینی به حماس بدهد؛ به خصوص اگر مذاکرات در مرحله دوم متوقف شود.

نکته دیگر اینکه بند 15، طرح صلح ترامپ مربوط به این است که چه کسی مسئولیت امنیت - و به طور کلی، حکومت - را در نوار غزه بر عهده خواهد گرفت. واشنگتن با شرکای عرب و بین المللی برای ایجاد نهادی به نام نیروی ثبات بین المللی همکاری خواهد کرد و قرار است این نیرو به عنوان راه حل امنیتی داخلی بلندمدت در تأمین امنیت مرزهای فلسطین عمل کند. دو مسئولیت اصلی این نیرو، نظارت بر خلع سلاح حماس و غیرنظامی کردن غزه و ایجاد یک نیروی پلیس فلسطینی برای تبدیل شدن به نیروی امنیتی دائمی در این منطقه خواهد بود.

اما پیش از آنکه این اتفاق بیفتد، مسئله این است که چه کسی این نیروهای امنیتی را تشکیل خواهد داد. گزارش های فعلی حاکی از آن است که این نیروها شامل نیروهایی از کشورهای عرب و با اکثریت مسلمان خواهند بود. جلساتی که ترامپ در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل برگزار کرد، نشان می دهد که ترکیه، عربستان سعودی، پاکستان، مصر، اندونزی، قطر، امارات متحده عربی و اردن بخش عمده ای از پرسنل را تأمین خواهند کرد. کشورهای عربی و مسلمان دیگری نیز می توانند به آنها بپیوندند و پرسنلی از کشورهای غیرمسلمان نیز می توانند در آن گنجانده شوند. لحن این طرح نشان می دهد که ایالات متحده ممکن است در بسیج این نیرو نقشی داشته باشد.

واشنگتن مطابق با دکترین ژئواستراتژیک جدید دولت ترامپ، انتظار دارد که کشورهای عرب و مسلمان بخش عمده ای از مسئولیت امنیتی را بر عهده بگیرند. یک گزینه این است که آنها می توانند این کار را تحت نظارت ائتلاف نظامی اسلامی ضدتروریسم 41 عضوی انجام دهند که توسط عربستان سعودی در سال 2017 راه اندازی شد و ظاهراً توسط ژنرال بازنشسته پاکستانی، راحیل شریف، آن را رهبری می کند.

با این حال، این اتحاد 41 کشوری، هیچ نیروی دائمی ندارد و هرگز به عنوان یک نیروی حافظ صلح یا تثبیت کننده دائمی تحت یک فرماندهی واحد عمل نکرده است. ائتلافی که منحصراً از نیروهای عرب و مسلمان برای برقراری نظم یا ثبات در یک سرزمین ثالث تشکیل شده باشد، در تاریخ مدرن بی سابقه خواهد بود. اولویت اول، ایجاد یک زنجیره فرماندهی مشخص است.

ایجاد یک ساختار نظامی کارآمد نیازمند درک سیاسی چندجانبه بین کشورهای شرکت کننده است. دو ذینفع اصلی منطقه ای، یعنی ترکیه و عربستان سعودی، در این مذاکره نقش محوری دارند و چیدمان صندلی ها در نشست که با حضور ترامپ برگزار شد- رجب طیب اردوغان، رییس جمهور ترکیه در رأس میز و فیصل بن فرحان، وزیر امور خارجه عربستان سعودی در سمت چپ ترامپ - عدم تعادل بین قدرت نظامی آنکارا و ریاض را نشان می دهد. حداقل تا حدودی به همین دلیل است که عربستان سعودی یک هفته قبل از آن، یک توافق دفاعی متقابل استراتژیک با پاکستان را رسمی کرد.

از نظر عربستان سعودی، توافق دفاعی استراتژیک با پاکستان به معنای بهبود اهرم فشار در مذاکرات و به تبع آن، نفوذ ریاض بر مأموریت غزه است. از نظر پاکستان، این توافق جایگاه اسلام آباد را به عنوان یک ذینفع کلیدی ارتقا می دهد. خصوصاً اگر بخش عمده ای از مسئولیت های نظامی را تحت توافق دوجانبه خود با ریاض بر عهده داشته باشد. جغرافیا و مشارکت تاریخی مصر با غزه نیز این کشور را به یک بازیگر حیاتی در این تلاش امنیتی جمعی تبدیل می کند. در نهایت، یک ائتلاف از نیروهای نظامی باید بر سر ساختار و قوانین درگیری تحت یک فرماندهی واحد توافق کند و رسیدن به این توافق احتمالاً فرآیندی طولانی و دشوار را شامل خواهد شد.

اگر حماس با شرایط موافقت کند، اولین و دشوارترین وظیفه این نیروی امنیت جمعی خلع سلاح جنبش اسلام گرای فلسطین خواهد بود. خلع سلاح و ادغام مجدد گروه های چریکی همیشه دشوار است، اما با توجه به وجود تونل های زیرزمینی، این امر به طور خاصی در غزه دشوار خواهد بود. سپس این سوال مطرح می شود که چه تضمین هایی باید داده شود تا حماس از بازسازی خود به عنوان یک نیروی نظامی خودداری کند؟ غزه، به هر حال، سرزمین اصلی حماس است و حماس تقریباً چهار دهه در غزه سابقه فعالیت به عنوان سازمان شبه نظامی دارد.

با فرض اینکه حماس تصمیم بگیرد دیگر به عنوان یک سازمان شبه نظامی عمل نکند، باز هم مشخص نیست که به عنوان یک سازمان سیاسی چه اتفاقی برای آن خواهد افتاد. با توجه به اینکه این گروه به مدت 18 سال بر غزه حکومت کرده است - و هیچ گروه رقیب دیگری در غزه وجود ندارد - اطمینان از اینکه حماس هیچ نقشی در حکومت آینده غزه نخواهد داشت، بسیار چالش برانگیز خواهد بود. حماس در سال 1987 از شاخه فلسطینی اخوان المسلمین که از سال 1946 به عنوان یک جنبش اجتماعی و مذهبی فعالیت می کرد، منشعب شد. بنابراین، نیروهای امنیتی اسراییل نیز باید با حماس به عنوان یک پدیده اجتماعی برخورد کنند، حتی اگر بخواهند محیطی ایجاد کنند که حماس در آن نتواند کنترل اوضاع را به دست بگیرد.

این بدان معناست که نیروهای امنیتی اسراییل باید با طوایف مختلف در سرزمین های فلسطینی همکاری کنند. نیروهای امنیتی اسراییل همچنین باید با جناح های متفاوت از حماس، برای جذب و آموزش یک نیروی امنیتی بومی جدید همکاری کنند. در همین حال، باید با نهاد انتقالی بین المللی جدید معروف به هیئت صلح، به ریاست خود ترامپ و احتمالاً با هماهنگی تونی بلر، نخست وزیر سابق بریتانیا، همکاری کنند.

نیروهای امنیتی اسراییل همچنین باید امنیت کمک های بشردوستانه فوری (غذا، آب، سرپناه، مراقبت های پزشکی) را که قرار است به نزدیک به 2 میلیون آواره غزه ای ارائه شود، تضمین کنند. در درازمدت، طرح صلح ترامپ خواستار بهبود، بازسازی و توسعه غزه و ایجاد یک ساختار حکومتی جدید است. این برنامه ای است که ظاهراً بانک جهانی رهبری هدایت را بر عهده خواهد داشت و این برنامه جدای از موضوع اصلاح تشکیلات خودگردان فلسطین قبل از تبدیل شدن به نهاد رسمی حکومت در غزه است.

به عبارت دیگر، نیروهای امنیتی اسراییل حداقل به دنبال یک تعهد 10 ساله خواهند بود. برای کشورهایی مانند عربستان سعودی و پاکستان که فاقد روابط رسمی با اسراییل هستند، مشارکت در این طرح مستلزم هماهنگی مستقیم و بی سابقه ای با اسراییل برای ایجاد یک معماری امنیتی جدید در قلمرو فلسطینی خواهد بود. به عبارت دیگر، آنها باید با نیروهای دفاعی اسراییل همکاری کنند تا کنترل مرزهای غزه را حفظ کنند.

همکاری امنیتی بلندمدت بین کشورهای عربی و مسلمان و ارتش اسراییل این پتانسیل را دارد که ژئوپلیتیک منطقه را تغییر شکل دهد. روند توافق نامه ابراهیم تقریباً دو سال پیش با حمله حماس متوقف شد و عادی سازی روابط عربستان و اسراییل را در کوتاه مدت غیرممکن ساخته است. بنابراین، حضور بلندمدت یک نیروی امنیتی عرب-مسلمان در غزه، بر روی کاغذ، می تواند یک رابطه عملی بین اسراییل و کشورهایی مانند عربستان سعودی و پاکستان ایجاد کند.