حمید ابوطالبی دیپلمات پیشکسوت و معاون سیاسی دفتر رییس جمهور در دوره روحانی در یادداشتی در حساب کاربری توییتر خود با عنوان دیپلماسی در سکوت و ناکارآمدی؛ سرگرمی جای سرنوشت ملی نوشت:

امروز هفتم اکتبر است؛ روزی که دوسال پیش، جهان از خواب آرام خود پرید و خاورمیانه دوباره به آتش کشیده شد، روزی که پس از دو سال، دوباره در حال نوشتن سرنوشت منطقه هستند، اما در تهران، اکنون همه چیز آرام است؛ بیانیه ها تکرار می شوند، و محکوم کردن ها ادامه دارد و در اتاق های سرد دیپلماسی نیز تنها صدای سکوت شنیده می شود.

به زودی هجدهم اکتبر نیز فرا خواهد رسید؛ روزی که برجام، آن آخرین نشانه ی دیپلماسی، رسماً به تاریخ می پیوندد، روزی که با آن شاید مفهوم گفت وگو نیز در این سرزمین دفن شود و عجیب ماهی است، ماه اکتبر.

زمان می گذرد، تقویم تاریخ ورق می خورد، سخنگوی وزارت خارجه با آرامش می گوید: در این مرحله برنامه ای برای مذاکره با آمریکا نداریم، در حال حاضر هیچ بازرسی از سوی آژانس در ایران نیست؛ تفاهم قاهره دیگر کارایی ندارد و قابل اجرا نیست؛ فعلاً برنامه ای برای مذاکره با اروپا نداریم .

مدتی است که منطقه هم در تب وتاب شکل دادن آینده ای تازه است؛ همه در تماس، رایزنی و گفت وگو هستند و دولت ها در پی بازتعریف نظم آینده و نقش آفرینی در امنیت خود و منطقه اند. ملت های غربی نیز به خیابان ها آمده اند تا در تعیین سرنوشت فلسطین نقش بیافرینند و همه چیز در زیر پوست دیپلماسی در تحول است.

ایران کجای این جهانِ در تب و تاب ایستاده است؟ وقتی وزارت خارجه، در تهران، تنها طی بیانیه ای اعلام می کند: هرگونه تصمیم گیری درباره طرح صلح ترامپ در صلاحیت مردم و مقاومت فلسطین است! و در همین حال، ترامپ با اعتماد به نفس می گوید که نشانه های قوی از تمایل ایران به توافق غزه دارد؛ نشانه هایی که البته هیچ تعهد رسمی یا اطمینان کامل نیستند، هیچ بهره ای جز سکوت برای ما ندارند، و تنها می توانند طنزی تلخ برای چشم انداز دیپلماسی ما باشند.

در گوشه ای دیگر، پرونده کرسنت در ایران همچنان در جریان است اما این شرکت نه تنها ساختمان وزارت نفت ایران در لندن را مصادره کرده، بلکه میلیاردها دلار از منابع شرکت ملی نفت را نیز به تاراج برده است.

هیچ کس نمی پرسد، چرا؟ هیچ کس غم سرنوشت این مردم و اموال شان را نمی خورد.

در وزارت خارجه هم هیچ چیز تکان نمی خورد؛ و وزیرش آسوده و بی دغدغه، در مراسم بزرگداشت پیشکسوت تیم فوتبال حاضر می شود تا دینِ خود را بپردازد. سرگرمی جای سرنوشت . چراکه سیاست خارجی این روزها، نه پشت میز دیپلماسی، که در سالن فوتبال برگزار می شود و در این میان، به جای پیگیری حقوق ملت، تنها ترانه ای از دور، از عالم فوتبال شنیده می شود: تنهام گذاشتی رفتی، …

عجب دولتی است این دولت.