مولوی مثنوی جاودانه خود با بشنو از نی... آغاز می کند و شاه بیت آن این است که: هرکسی از ظن خود شد یار من/ از درون من نجست اصرار من . حالا زبان حال فلسطینیان و وضعیت اصولگرایان تندروست که درک درستی از ماهیت مبارزه و مقاومت فلسطین ندارند و آن را به زمانی اندک محدود می کنند و گمان دارند زندگی و سیاست جنگ است و دیگر هیچ.

البته زندگی برای اغلب این افراد هیچ جنگی نیست جز تأمین تنعم، ولی نسخه جنگ ابدی را برای دیگران می پیچند و ساده انگارانه گمان دارند به پایان تاریخ رسیده ایم و هر چه هست باید به سرعت نهایی شود. آنان درک دقیقی از پیشینه مسئله فلسطین ندارند و گمان دارند که پیشینیان فلسطین همه سازشکار و خائن بودند و به آرمان فلسطین که نابودی تمام و کمال اسراییل است، خیانت کرده اند.

درحالی که چنین نیست، که اگر بود عرفات را ترور شیمیایی نمی کردند. این گروه درک درستی از حماس هم ندارند. در واقع از ظن و گمان خودشان یار آنان شده اند. بیش از اندازه روی سخنان و مواضع تبلیغاتی حساب باز می کنند. به همین دلیل، پذیرش نسبی طرح ترامپ از سوی حماس، تندروها را دچار سرگیجه و بحران کرده است؛ گویی که احساس تنهایی می کنند و گمان می کنند که فریبی در کار است.

پس در واکنش و به صورت ساده انگارانه نصایح خود را روانه حماس می کنند. گزارش امروز صفحات سیاسی هم میهن درباره نگاه بخشی از اصولگرایان به پذیرش طرح صلح ترامپ از سوی حماس است که یکی از آنان در پاسخ و به جای همراهی با حماس و اینکه به خود اجازه ندهند تا جلوتر از آنان حرکت کنند؛ از موضع یک آموزگار تاریخ و سیاست و اخلاق به موعظه حماس می پردازند و می گویند: حماس نباید به آمریکا و اسراییل اعتماد کند چون آنها بدعهدند و درباره حقوق بشر دروغ گفته اند. مقاومت مصمم خواهد ایستاد. مردم غزه می ایستند و مقاومت می کنند.

دیگری نیز از جانب فلسطینی ها چنین می گوید: صلح باید واقعی باشد؛ یعنی بر اساس حقوق حقه فلسطینیان باشد. حماس زمانی خلع سلاح را می پذیرد که اسراییل خلع سلاح شود.

ماجرا این است که به طور قطع و یقین فلسطینی ها و حماس بسیار بیش از تندروهای شعاری ایرانی می دانند که حقوق آنان چیست و به طور قطع و یقین، هر روز سبعیت اسراییل را در قالب تجربه زیسته با تمام وجود خود درک و لمس می کنند و قطعاً از همه ما بهتر با رفتار و اهداف آمریکا در منطقه و جهان آشنا هستند.

برای آنان واضح است که آنان بدعهدند و برای یادآوری این گزاره های بدیهی نیازی به نصایح و آموزش دیگران ندارند. آنچه آنان نیاز دارند، درک و فهم موقعیت آنان از سوی دیگران است. چنین درکی است که بیش از 250هزار نفر را در شهر آمستردام هلند که روابط نزدیکی با اسراییل دارد، برای اعتراض علیه اسراییل گرد هم می آورد. ولی فقدان این درک در ایران به علت تعبیر نادرست از مبارزه فلسطینیان موجب رفتار دیگری از سوی جامعه می شود.

این درک موجب می شود که خانم گرتا تونبرگ از سوئد کشتی های صلح را روانه غزه کند و در آنجا از سوی اسراییل بازداشت شود و کارزاری جهانی را علیه اسراییل و به سود غزه سازمان دهد. ولی در ایران یک سوپرانقلابی مجلسی به جای آنکه قدمی عملی بردارد، از طریق توییت، هل من مبارز می طلبد و آمادگی خود را برای رفتن به غزه اعلام می کند و کلی هم احساس رضایت پیدا می کند که گویا ضربه مهلکی به اسراییل زده است.

هیچ چیز بهتر از این نصایح از موضع بالا و البته زیر پتویی نشانگر درک و فهم نادرست آنان از ماجرای غزه نیست. به همین دلیل، هنگامی که واکنش حماس را دیدند، دچار لکنت زبان شدند و به جای حمایت بدون قیدوشرط و از موضع تواضع و فروتنی، موضع به ظاهر انقلابی و از بالا می گیرند و به یاد آموزش و نصیحت آنان می افتند و هیچ درکی، تاکید می شود که هیچ درکی از دو سال زندگی در بدترین شرایط جنگی و تحریمی را ندارند.

خودشان قادر به تحمل یک هزارم این وضعیت نیز نیستند و لذا مهمترین گزاره و اصل اخلاقی و بدیهی را به صورت عملی نفی می کنند که: آنچه را برای خود نمی پسندند، برای دیگران می پسندند.