درست 107 روز از اعلام آتش بس حملات اخیر اسراییل علیه ایران می گذرد اما بررسی های میدانی از 10 منطقه جنگ زده تهران و گفت وگو با خسارت دیده های جنگ نشان می دهد هنوز بسیاری از خانه ها، ویرانه مانده اند. همه اینها در شرایطی است که مسئولین شهرداری تهران از جمله علی نصیری، رییس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهرداری تهران در مصاحبه های متعددی از جمله در تاریخ 26 شهریور، از بازسازی بیش از 90 درصد خانه های آسیب دیده جنگ، خبر داده اند.

به گزارش شرق، به سراغ مسئولان شهرداری از جمله مهدی عباسی ، عضو شورای شهر تهران و علی نصیری ، رییس سازمان مدیریت و پیشگیری بحران شهرداری تهران رفتیم اما آن ها حاضر به پاسخ گویی نشدند. خسارت دیدگان ناامیدند؛ آن ها را از هتل ها خارج کرده اند در حالی که پول کافی برای خرید کالاهای خانگی و رهن خانه نداده اند. مسئولان شهرداری تهران که بارها وعده بازسازی داده اند، نه به کمک خسارت دیدگان آمدند و نه اقدامی برای بازسازی ها انجام دادند.

آقای دهقان خانه ای در کوچه یارمدی خیابان شریعتی اجاره کرده بود. اجاره نشین بود تا وقتی که یک انفجار موشکی، خانه اش را تخریب کرد. وقتی به کوچه یارمدی می رسید، بنرهایی در اول و آخر کوچه می بینید که بر روی آن ها نوشته شده: به علت عملیات ساختمانی، امکان تردد خودرو ممنوع است .

از خیابان شریعتی چند قدم که در یارمدی پیش بروید، پرچم، پوستر، شعار و یک خودرو له شده، محل ساختمان فروریخته را به شما نشان می دهد. یک ساختمان به طور کل تخریب شده، یک ساختمان با موج انفجار آسیب دیده و یک ساختمان نیز که ساختمان کناری خانه هدف موشک بوده، از درون به طور کل خراب شده است. صدای چکش و دستگاه های ساختمانی به شما امید می دهد که حتما خانه در حال ساخته شدن است، اما وقتی نگاهی به اطراف می کنید، متوجه می شوید که بعد از سه ماه، تازه تخریب خانه شروع شده است.

آقای دهقان می گوید: قرار بود برای خرید وسایل خانه به ما 250 میلیون تومان بدهند، اما فقط 210 میلیون دادند، برای 40 میلیون باقی به هرجا مراجعه کردیم گفتند نمی دهیم .

به گفته او، برای دریافت باقی پول، در دو ماه اخیر شهرداری او را به وزات صمت، وزارت صمت او را به بیمه و بیمه او را به شهرداری ارجاع داده است و در نهایت هیچ پولی نداده اند: با 210 میلیونی که دادند توانستم فقط چهار قلم کالای خانه بخرم. باقی وسایل را از جیب خودم خریدم .

چون مستأجر بود، توانست پول پیش را از مالک بگیرد؛ پول پیشی که ربطی به شهرداری نداشت: مالک با من تعامل کرد و پول پیش خانه را به من برگرداند که بعد از دستور تخلیه هتل، توانستم با این پول خانه ای اجاره کنم .

محله نارمک از مناطقی بود که در اولین روز جنگ، به شدت مورد حمله قرار گرفت؛ محله ای که بیش از 4000 خانه اش آسیب دید. سه ساختمان از این 4000 خانه، در چهار راه کامیاب نارمک نزدیک به میدان هشتم نارمک قرار داردند؛ جایی که پر از ویرانه های جنگ است.

یکی از ساکنین این خیابان که مغازه اش در جنگ 12روزه آسیب دید می گوید: شدت انفجار خیلی زیاد بود. مغازه ام به کل تخریب شد، اما فقط پول شیشه های جلوی در را به من دادند. مجبور شدم خودم برای خرید یخچال 50 میلیون تومان هزینه کنم. 40 روز هم بیکار بودم .

حالا ویرانه های این خیابان محل اقامت افراد بی خانمان شده است: هرشب در یکی از خانه های تخریب شده، افرادی آتش روشن می کنند و می خوابند. این موضوع امنیت محله را تحت تأثیر قرار داده است .

رد آتش روی دیوارهایی که بخش زیادی از آن ها تخریب شده دیده می شود که تأیید حرف های مرد است. آقای اَزشُدی از افرادی است که خانه ای در این محله اجاره کرده بود؛ خانه ای که حالا هیچ چیز از آن باقی نمانده است.

او می گوید مسئولین شهرداری اصرار زیادی داشتند که جنگ زده ها زودتر هتل ها را تخلیه کنند: به من ساعت 10 شب، 200 میلیون تومان دادند و گفتند تا صبح باید هتل را تخلیه کنی، در حالی که من هیچ جایی برای رفتن نداشتم و تمام وسایل خانه ام از بین رفته است. متأسفانه هرچقدر می گذرد، برخورد مسئولان شهرداری با ما سردتر می شود .

او می گوید این حمله جز خانه اش، وسیله کار و سلامتی اش را نیز از او گرفته است: من با ماشین کار می کردم و در جنگ ماشینم زیر آوار از بین رفت. با برخورد موشک نیز سر، دنده و دستم شکست و تمام هزینه های درمان را خودم پرداخت کردم .

او که حالا توانسته برای خود خانه ای اجاره کند، ادامه می دهد: من کاملا تنها هستم و هیچ کس از هیچ نهادی به کمک من نیامد .

میدان ششم نارمک نیز مورد حمله موشکی قرار گرفته است. در گوشه ای از یک چهارراه، یک ساختمان نیمه تخریب شده، دو ساختمان با ریزش نما، چند خانه با ستون های به طور کل کج شده و چند ساختمان که از قرار مغازه و فروشگاه بوده و حالا با خاک یکسان شده، قرار دارند. چند نفر در میان خاک ریزها ایستاده اند. یکی از آن ها، مردی با لهجه رشتی است. ساختمانی که مغازه اش در آن قرار داشت، تخریب شده.

او صاحب آژانس تاکسی تلفنی بود: دیشب هرچه از وسایل مغازه ما و خانه های اطراف باقی مانده بود را با وانت دزیدند و ما نمی دانیم از چه کسی باید بخواهیم تا ماجرا را پیگیری کند .

او می گوید حاصل 25 سال کار او این آژانس تلفنی بوده و حالا از بین رفته است: من پست مخابراتی درست کرده بودم. چند تلفن با شماره خاص خریده بودم. اتاقی مخصوص راننده ها بازسازی کرده بودم. چند یخچال و تلویزیون داشتم. همه اینها از بین رفت .

با این حال هیچ پولی به او نداده اند: من اینجا را اجاره کرده بودم. به صاحب ملک پول داده اند، اما برای خسارت وسایل از بین رفته ام، نه بیمه و نه شهرداری حتی یک هزار تومانی نداده اند .

این خسارت دیده جنگ، از شهرداری ناامید شده است: اوایل وقتی به دفتر مسئولان شهرداری مراجعه می کردیم با ما برخورد خوبی داشتند و سعی می کردند راضی مان کنند، اما حالا حتی یک لیوان آب دست ما نمی دهند و طوری برخورد می کنند که انگار ما از آن ها چیزی بیشتر از حق مان می خواهیم .

خانم توکلی یکی از افراد خسارت دیده جنگ 12روزه است. خانه اش در کوچه گلزار خیابان لادن شرقی منطقه یک قرار داشت؛ خانه ای در نزدیکی یکی از فرماندهان شهید. او از بدقولی مسئولان شهرداری می گوید: اول به ما گفتند برای خانه شما جواز رایگان افزایش تراکم می دهیم. بعد از یک هفته اما گفتند که در صورتی این تراکم به شما تعلق می گیرد که سازنده از طرف شهرداری معرفی شود .

اما این شرط، مورد توافق آسیب دیدگان نیست: کسی دوست ندارد سازنده خانه اش را دیگران انتخاب کنند. از سوی دیگر، بارها سازنده های شهرداری آمده اند و با دیدن ساختمان گفتند برای آن ها صرف ندارد با یک چنین تراکمی خانه را بسازند .

این تمام ماجرای خسارت دیدگان با شهرداری منطقه یک نیست: شهرداری منطقه یک ما را خیلی اذیت می کند. حتی یک بار یکی از مالکان توانست آن ها را راضی کند که خودش سازنده بیاورد، مسئولان شهرداری موافقت کردند، اما در نهایت گفتند از 50 درصد تراکم، فقط نصف آن را رایگان به شما می دهیم، باقی را باید خودتان هزینه کنید. این در حالی است که ما وقتی به شورای شهر رفتیم و مسئله خودمان را بیان کردیم گفتند شهرداری اشتباه کرده و باید تمام هزینه تراکم را پرداخت کند .

خانم توکلی می گوید که شهرداری پول ودیعه مسکن را با چک یک ساله صیادی و ضمانت نامه محضری به آن ها داده است: به ما با یک تأخیر دوماهه، ودیعه مسکن دادند و گفتند باید در یک سال پول را برگردانید. اما در این باره نیز شورای شهر گفت تا وقتی خانه تان را تحویل نداده اند، نباید پول را برگردانید. اما با این چک ها و تعهداتی که دادیم شهرداری مطمئنا می خواهد پول را زودتر از ما بگیرد .

درباره وسایل خانه نیز به آن ها جز یک کارت اعتباری 250 میلیون تومانی چیزی نداده اند؛ کارت اعتباری که باید فقط برای خرید وسایل از برندهای درجه دو و سه ایرانی استفاده شود: در فروشگاه شهروند فقط محصولات محدود از برندهای کمترشناخته شده داخلی قرار دارد و همین طور قیمت تمام اقلام بیشتر از فروشگاه های دیگر است .

در کوچه جعفری محله پاسداران، مکانی نزدیک به بیمارستان لبافی نژاد ویرانه های یک خانه تخریب شده از دور نمایان است. خانه های اطراف نیز از انفجار موشک، آسیب هایی جدی دیده اند، ستون های یکی از خانه ها کاملا کج شده، شیشه های خانه روبه رویی هم به طور کامل ریخته است. دو بولدوزر در محل قرار دارند؛ بولدوزرهایی که فقط در همان روزهای ابتدایی برای آواربرداری و پیداکردن جنازه ها به کار آمده اند و حالا در گوشه خیابان و میان چاله عمیقی که موشک ساخته، بدون استفاده قرار گرفته اند.

خانم آذری که با فرزندانش ساکن این خانه بود، امیدوار است به زودی ساخت خانه شان شروع شود: خانه من توسط یکی از سازندگان نامدار منطقه با بهترین مواد و متریال ساخته شده بود. من کارمندم و با حقوق کارمندی ام 10 سال پیش توانسته بودم این خانه را بخرم و حالا با نداشتن خانه، حقوق کارمندی کفاف زندگی اجاره نشینی را نمی دهد .

در محل حادثه هنوز مبل های نیمه شکسته دیده می شود؛ مبل هایی که احتمالا متعلق به خانم آذری است: برای خرید وسایل به ما یک بن 250 میلیون تومانی دادند، کارت اعتباری که فقط می توانیم در فروشگاه های شهروند از آن استفاده کنیم، اما این فروشگاه هر کالایی را 30 تا 40 درصد گران تر از فروشگاه های دیگر می دهد .

او از شهرداری گلایه دارد: شهرداری برای ساخت خانه به ما گفته که فقط در دادن تراکم همراهی می کند اما این کار باعث می شود سهم ما از زمین خانه کم شود. گفته اند به ازای هر ساختمان سه واحد به کارفرما می دهند، یعنی شهرداری از سهم ما از زمین خانه مان، برای ساخته شدن خانه ها هزینه می کند .

حالا در این شرایط، خود خسارت دیدگان باید کارفرما را پیدا کنند: ما به هر کارفرمای معتبری مراجعه کردیم گفتند برای ما صرفه اقتصادی ندارد. برای حل این مشکل شهرداری به ما گفت که خودش کارفرماهایی که به این ارگان بدهکارند، معرفی می کند تا در ازای آن بدهی ها و دریافت تراکم در مناطق دیگر، خانه سازی کنند. یکی از این کارفرماها نیز وقتی به خانه ما آمد با یک حساب سرانگشتی گفت برایش صرف نمی کند و خانه را نمی سازد .

او می گوید که کارفرمایان می توانند با عددی کمتر، تراکم بخرند، به همین دلیل ساخت ساختمان های آسیب دیده سودی برایشان ندارد: کارفرما بلد است با قیمتی پایین تر از عوارض خلاص شود و تراکم بخرد. تراکم هایی که در مناطق دیگر به آن ها پیشنهاد شده، بسیار کم ارزش تر از هزینه ای است که برای ساخت خانه ما باید متقبل شوند .

در دوم تیرماه، اسراییل به زندان اوین حمله کرد. در این حمله علاوه بر بخش های مختلفی از ساختمان خود زندان، خانه هایی در اطراف آن نیز آسیب هایی جدی دیدند. یکی از خانه ها، دیوار به دیوار سالن ملاقات زندان است؛ خانه ای که حالا بسیاری از طبقات آن با تخریب جدی روبه رو شده و استحکام بنا نیز از بین رفته است.

اشکان یکی از افرادی است که واحدی در این ساختمان داشت: پس از حمله، اجازه ندادند وارد ساختمان شویم تا وسایل باقی مانده مان را برداریم. پدر و برادرم با همان لباس خانگی خود فرار کرده بودند و همه چیز در خانه مانده بود. بعد از مدتی به ما گفتند شهرداری در ورودی همه خانه ها را جوش کاری کرده، خیالتان راحت باشد، بروید و بعدا برای برداشتن وسایلتان بیایید .

او فردای روز حمله، طبق قول مسئولان شهرداری، به خانه خود مراجعه کرد، اما با وضعیت نابسامانی مواجه شد: کسی در ساختمان برای احراز هویت نبود و هرکسی می خواست می توانست وارد خانه ها شود. وقتی به خانه خودمان رسیدم، دیدم کمدها و کشوها باز شده و تمام طلاهای مادر مرحومم، سکه های پدرم و تمام اموال ما دزدیده شده است .

او تأکید می کند که آن ها با توجه به اطمینان خاطری که شهرداری برای ترک خانه به آن ها داده بود، در محل نمانده بودند: ما 26 واحد بودیم، می توانستیم به صورت چرخشی تا صبح در محل بمانیم که چنین اتفاقی نیفتد، ولی نگذاشتند .

اشکان و خانواده اش تحت تأثیر سهل انگاری، تمام سپرده و اندوخته خودشان را از دست داده اند. او درباره بازسازی خانه نیز از ارزیابی های ناعادلانه شهرداری، می گوید: ارزیابی های شهرداری، برای خانه من در منطقه یک 500 میلیون تومان خسارت بود، در حالی که هیچ چیز سالمی در خانه نمانده، دیوارها کج شده اند، سقف ترک برداشته، کانال کولر منهدم شده. برای بازسازی چنین خانه ای، 500 میلیون تومان را مناسب دیده اند، درحالی که فقط نخاله های واحد را بخواهند پایین ببرند 50 میلیون تومان می گیرند .

او می گوید در اعتراض به این ارزیابی به سراغ یکی از مسئولان شهرداری منطقه یک رفته است: شهرداری منطقه یک، دو مهندس را برای ارزیابی مجدد خسارت به خانه مان فرستادند. آن دو مهندس گفتند این خانه با 500 میلیون تومان جمع نمی شود. بعد از ارزیابی خسارت توسط این دو نفر، بعد از چند روز به من گفتند برای دریافت چک به شهرداری مراجعه کنم. در شهرداری به من گفتند در ارزیابی جدید، میزان خسارت چندان تفاوتی نسبت به ارزیابی قبلی نداشته است .

اشکان بعد از ناامیدی از مسئولان شهرداری، با طرح شکایت از کارشناسان رسمی دادگستری برای ارزیابی خسارت منزل خود استفاده کرد: حتی در شهرداری فهرست خسارات من را ندادند که ببینم چه چیزهایی را حساب کرده اند. فکر می کنم خودشان هم این فهرست را نداشته اند .

در همین حین، پیمانکاران شهرداری برای بازسازی مشاعات ساختمان و تخلیه نخاله ها شروع به کار در ساختمان آن ها کردند: شهرداری کارفرمایی برای شروع بازسازی مشاعات ساختمان معرفی کرد. این کارفرما با بدترین متریال ممکن ساختمان ما را ساخت. آسانسور شش نفره را چهارنفره کرد، لابی ساختمان را شبیه قهوه خانه کاشی کاری کرد، در پارکینگ را به جای ریلی که از قبل بود، یک در بی کیفیت رولی انداخته است. این کارفرما حتی هنگام تخلیه نخاله های پنت هاوس ساختمان، با پرتاب سنگ و آجر و وسایل از بالا به پارکینگ، درخت های 25ساله ساختمان ما را از بین برد .

اشکان می گوید حالا با گذشت بیش از سه ماه از پایان جنگ، همچنان خبری از ساختن خانه آن ها نیست: از اول اقامت ما در هتل بارها تن و بدن مان را لرزاندند بس که گفتند باید زودتر تخلیه کنید. همین طور برای بازسازی خانه هیچ اقدامی صورت نگرفته، هنوز حتی پولی به من ندادند که کار شروع شود تا حداقل چند ماه بعد من در خانه خودم باشم .

سوم تیرماه، اسراییل درباره حمله به منطقه 7 تهران هشداری صادر کرد؛ هشداری که به حمله نیز منتهی شد و خانه آقای سجادی را از بین برد. در منطقه پیچ شمیران، نرسیده به پل چوبی، کوچه ای به نام نوبخت قرار دارد که در آن بر اثر اصابت موشک، چند خانه آسیب دیده و همچنان جز پرچم های تبلیغاتی و تعدادی داربست برای تعیین حریم ساختمان و جلوگیری از حضور مردم در مکانی که ممکن است در صورت ریزش ساختمان، آوار بریزد، هیچ خبری از شروع ساخت وساز نیست.

آقای سجادی می گوید؛ پسرش فروشگاه لوازم اینترنتی داشت و اجناسش کاملا از بین رفت، همین طور خودرویش را از دست داد: به ما 250 میلیون تومان برای جبران تمام وسایل ازبین رفته خانه دادند که آن را هم باید برویم در فروشگاه های خود شهرداری خرید کنیم. یک میلیارد و 500 میلیون تومان نیز به ما دادند که هنوز نتوانستیم خانه ای شبیه خانه خودمان پیدا کنیم و مجبور شدیم به خانه پدرزنم در ورامین برویم .

به گفته او، این پول را باید تا هشت ماه دیگر برگردانند: از من چک صیادی گرفتند، از آن زمان سه ماه گذشته و هشت ماه بعد چک من را شهرداری پاس می کند . آقای سجادی نگران آینده و حال خود و خانواده اش است: درآمد ما آنچنان نیست و ازبین رفتن وسایل پسرم نیز وضعیت ما را بدتر کرده است .

مجتمع مسکونی ارکیده در خیابان شهرآرا قرار دارد. این مجتمع نیز در همان روز ابتدایی مورد حمله قرار گرفت. در خیابان شهرآرا که قدم بزنید، از پیاده راه وسیع آن می توانید بلوک آسیب دیده را ببینید؛ ساختمانی که ستون های آن از بین رفته، پنجره هایش شکسته و طبقاتش شبیه به قوطی کبریت هایی خالی است.

مدیر این مجتمع می گوید: بازسازی ساختمان شروع نشده، به ما هم گفتند فعلا معلوم نیست چه زمانی شروع می شود، ولی ان شاءالله بازسازی می کنیم. حتی تخریب ساختمان نیز تا الان انجام نشده است . به گفته او، در روزهای ابتدایی بعد از جنگ تنها دور این ساختمان که نزدیک به 10 نفر در اثر حمله موشکی در آن کشته شده اند حصاری کشیدند و رفتند، بعد هم نیامدند تا برای باقی کارها اقدامی کنند .

کوچه آبشوری محله شهرآرا هم ساختمان های ویران شده دارد. در این کوچه که ستاد بازسازی آسیب دیدگان جنگ تحمیلی در یکی از خانه های آن قرار دارد، چاله بزرگی از برخورد موشک بدون هیچ تغییری باقی مانده است، همین طور ستون های یک ساختمان با موج انفجار کاملا کج شده و چند ساختمان نیز با آسیب در نما و شیشه ها مواجه اند. روی دیوار یکی از ساختمان ها چند عکس و بنر چسبیده؛ عکس کودکان و جوانانی که تا پیش از این حمله در این ساختمان زندگی می کرده اند و حالا دیگر در این دنیا نیستند. در کوچه آبشوری یک سوپرمارکت و یک رستوران قرار دارد.

خانم الف فروشنده سوپرمارکت، می گوید: از طرف شهرداری آمدند و ساختمانی که الان تنها یک گودال از آن باقی مانده را تخریب کردند، ولی بعد از آن دیگر کاری نکردند و آن طور که من شنیدم به ساکنان گفتند خودتان سازنده پیدا کنید تا بسازد .

زنی میانسال گوشه خیابان نشسته. کیفی در دستش است و چهره ای ناامید دارد: ما اخیرا با یک سازنده برای بازسازی خانه قرارداد بسته ایم، شهرداری هم گفت به جای پول به سازنده، تراکم رایگان می دهد .

به گفته او، شهرداری در ابتدا نمی خواست زیر بار تخریب ساختمان برود: به ما گفتند خانه تان را با تقویت ستون ها و نوسازی به جای تخریب تحویل می دهیم. ولی ستون های خانه ما ریخته اند، سقف ترک های بزرگی برداشته، دیوارها کج شده است. ما گفتیم بسازید و خودتان شش ماه ساکن شوید. اگر چیزی نشد من و خانواده ام منتقل می شویم .

او می گوید قرار است تا چند روز آینده به آن ها وام ودیعه مسکن بدهند تا از هتل خارج شوند: قرار است به ما 500 میلیون تومان بدهند تا خانه اجاره کنیم. البته تا تیرماه سال بعد باید پول را به شهرداری برگردانیم. به ما تأکید کردند که توقع پول دیگری نداشته باشید چون به شما مجوز تراکم رایگان داده ایم . شهرداری تهران درباره هزینه وسایل خانه نیز به این زن و خانواده اش 100 میلیون تومان داده است: 100 میلیون تومان برای من چیزی نمی شود، فقط خرج دو قلم از لوازم منزل است. این پول را هم با منت زیاد دادند .

در ساعت های ابتدایی حمله اسراییل، مجتمع اساتید سرو در منطقه فرحزاد مورد حمله قرار گرفت؛ ساختمانی که منزل رییس دانشگاه آزاد هم آنجا بود. این مکان از همان ابتدا تبدیل به یکی از نمادهای هجوم اسراییل شد و از قابل مشاهده ترین مکان هایی است که مورد حمله قرار گرفته، چراکه شش طبقه اش آسیب دید؛ مقاوم سازی در این ساختمان به پایان رسیده و بازسازی واحدها باید شروع شده. روند بازسازی در این مجموعه از سایر موارد پیشرفت بهتری داشته است.

لطف الله فروزنده معاون هماهنگی و امور مناطق شهرداری تهران هشتم مهرماه اعلام کرد: آنچه به شهرداری مربوط است، صددرصد تعیین تکلیف شده و امیدواریم برای مقاوم سازی و تخریب و نوسازی، مالکان سریع تر به نتیجه برسند .

اما گفت وگو با آسیب دیدگان و نگاهی به وضعیت نابسامان ویرانه های باقی مانده در سطح شهر نشان می دهد شهرداری تهران در تلاش برای از سر بازکردن کاری است که به عهده اش گذاشته شده و روی شانه هایش سنگینی می کند.

پرداخت نکردن کامل و به موقع تعهدات مالی، رهاکردن آسیب دیدگان بین کارفرمایانی که به دنبال سود و منفعت خود هستند و برخورد سرد شهرداری با افرادی که تمام زندگی خود را بدون اینکه نقشی در این جنگ داشته باشند، از دست داده اند، از مسائلی است که این روزها آسیب دیدگان جنگ 12روزه با آن دست و پنجه نرم می کنند.

در این میان دولت نیز با تأکید چندباره خود بر واگذاری کامل مسئولیت و وظایف به شهرداری تهران، خود را از این غائله کنار کشیده است؛ درحالی که مشاهده تجربیات نسبتا مشابه در مسئله بازسازی مناطق جنگ زده حضور فعال دولت در فرایند بازسازی ها و استفاده از منابع عمومی برای کمک به آسیب دیدگان را نشان می دهد، حتی در تجربه بازسازی مناطق جنگ زده پس از جنگ هشت ساله در ایران نیز شاهد حضور کامل دولت به عنوان سیاست گذار و بانی این بازسازی ها هستیم.

مداخله دولت در این وضعیت و تلاش آن برای تغییر شرایطی که شهرداری تهران برای آسیب دیدگان چه در تأمین منابع مالی و چه در نوع ساخت وساز خانه ها ایجاد کرده، از الزاماتی است که به دلیل حفظ منافع عمومی و کاهش رنج آسیب دیدگان باید صورت بگیرد.