عباس عبدی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: مجمع تشخیص مصلحت نظام که قرار است مصالح نظام را بسنجد با ده ها عضو که اغلب نیز به نسبت خیلی پیر هستند و با یک ساختمان مجهز و بودجه کلان و انواع کمیسیون ها و دبیرخانه مشغول فعالیت است و تاکنون هم کسی متوجه کارکرد موثر این نهاد نشده، سهل است که به جای پرداختن به موارد اصلی تعیین کننده مصلحت نظام که بالطبع هر از گاهی و برحسب ضرورت باید تصمیم بگیرند، تبدیل به یک نهاد با کلی خدم و حشم شده است و به اموری می پردازد که هیچ تناسبی با اصل و منطق شکل گرفتن این نهاد ندارد. نهادی که باید گره گشایی از بن بست های کشور بر اثر موانع شرعی و حقوقی کند، در عمل خودش تبدیل به یک گره اضافی و البته سفت و محکم دیگر بر انواع گره های تصمیم گیری و سیاستگذاری شده است.

همین الان، جامعه ایران با انواع مسائلی مواجه است که نیازمند رویکرد مصلحت گرایانه هم برای کشور و مردم و هم برای نظام است، ولی دریغ از یک اقدام و حتی دخالت حداقلی در این موضوعات و به جای آن به مواردی پرداخته می شود که در عمل تاریخ گذشته است. یکی از آخرین مصوبات آن تصویب لایحه CFT است که پس از اجرایی شدن اسنپ بک رخ داده است. اتفاقا پیام این رفتار به غربی ها این است که تا ما را تحت فشار قرار ندهید، حاضر نیستیم که چیزی را بپذیریم.

ولی از عجایب اینکه معمولا زمانی می پذیریم که این پذیرش چندان کارایی ندارد و مصداق ضرب المثل قبای بعد از عید است که می گویند به درد گلِ مِنار می خورد (انداختن روی منار و نه پوشیدن) . تازه آقایان برای اینکه بگویند حرف ما یکی است، آن را هم به صورت مشروط می پذیرند تا مبادا خدای ناکرده متهم به تغییر موضع انقلابی شوند! این مساله در مجلس دهم (7 سال پیش) تصویب شد، شورای نگهبان تحت رویکرد بخشی از حکومت برخی لوایح مصوب از جمله CFT را رد کرد.

ظاهرا حضور در این کنوانسیون ها را به غلط مانع تامین مالی جبهه مقاومت می دانستند. به نظر می رسد که اکنون یا جبهه مقاومت از نظر آنان بلاموضوع یا منابع لازم برای تامین مالی کم شده است. جالب است که کشورهای غیر غربی و مهم مثل چین و روسیه که نزدیک به ایران هم هستند، بارها متذکر شده اند که مساله ما فقط تحریم های امریکا نیست..

چرا این کنوانسیون های جهانی را اجرا نمی کنید؟ برقراری متعارف و سالم مبادلات و روابط پولی و مالی و بیمه ای بین المللی مستلزم پذیرش این کنوانسیون هاست. حالا همه اینها هیچ؟ جالب تر و تاسف بارتر این است که برای عدم تصویب این لایحه، چون از نظر عقل و منطق نمی توانستند دفاع کنند، از دین و اسلام مایه می گذاشتند و برخی امامان جمعه آن را حرام و عدم پایبندی به قرآن معرفی می کردند، حال که تصویب شده، بالطبع مردم خواهند گفت این چه مجمعی است که می توان حرام را حلال کند؟ خب بقیه حرام ها را هم دیر یا زود حلال خواهند کرد.

در واقع با این کار خود بیشترین ضربه را به دین می زنند. جالب است که یکی از حقوقدانان شورای نگهبان در نقد وضع موجود می گوید که چین با عروسک لبوبو، بازار اروپا را گرفته، ولی ما نتوانستیم دین اسلام را به جوانان منتقل کنیم. خب! اسلام رسمی مورد نظر تاکنون چنین بود که افراد صاحب صلاحیت و حتی متدین را به دلایل سیاسی ردصلاحیت می کنند، بعد چنین رفتاری با حرام و حلال خدا می کنند. این چه دینی است که بتوان آن را به جوانان منتقل کرد؟ اگر منزجر نشوند، هنر کرده اید. جوانی که می بیند، صدها میلیارد دلار خسارت به کشور زده شده است با این عنوان که پذیرش CFT خلاف شرع و حرام و مبارزه با قرآن است، حالا پس از تحمل این همه هزینه و بدبختی ها به راحتی تصویب و حلال می شود، می گویند، مشروط پذیرفته ایم، خب اگر پذیرش مشروط موثر است، همان 7 سال پیش هم آن را مشروط می پذیرفتید. اگر بی فایده است، پس اصلا چرا شرطی را گذاشته اید که به معنای عدم پذیرش است؟

این رفتارها شاید از نظر مقامات دولتی جای تشکر داشته باشد (تشکر رییس شورای اطلاع رسانی دولت از مجمع) که به همین حد هم رضایت دارند که چیزی که حرام شناخته می شد، اکنون مصلحت اقتضا کرده که حلال معرفی می شود. ولی از نظر مردم جای تشکر ندارد، چون بی دلیل و غیرمنطقی و بدون رعایت مصلحت جامعه، حلال و حتی واجب را قبلا حرام کرده بودند و تاکنون هزینه های زیادی را به مردم و جامعه تحمیل کرده اند و باید پاسخگو باشند. فراموش نکنیم این فقط یکی از دستاوردهای مشترک شورای نگهبان و مجمع تشخیص مصلحت است، تقریبا در همه زمینه ها همین گونه تصمیم می گیرند.