در یک روند تازه ی اینترنتی، کاربران شبکه های اجتماعی در حال چهار دست و پا رفتن و پرش و خزیدن روی زمین اند و از خود ویدیو می گیرند و این ویدیوها به سرعت وایرال می شوند.

به گزارش انتخاب و به نقل از sciencealert؛ این تمرین را کوادروبیکس (Quadrobics) می نامند، و تماشای آن واقعاً جالب است.طرفداران کوادروبیکس ادعا می کنند این حرکات به تناسب اندام، افزایش قدرت، انعطاف پذیری و حتی رشد روحی کمک می کند؛ چرا که فرصتی است برای بازگشت به طبیعت و خودِ غریزیِ انسان.

واژه ی کوادروبیکس از ترکیب دو واژه ی لاتین quattuor (به معنی چهار ) و aerobics (ورزشی ریتمیک و تکراری که از گروه های بزرگ عضلات بدن استفاده می کند، مانند دویدن) ساخته شده است.

اما سؤال اینجاست: آیا این نوع تمرین واقعاً برای بدن مفید است؟ یا فقط یک مدِ گذراست که قربانی اقتصاد توجه در فضای مجازی شده؟ یا شاید کمی از هر دو؟

کوادروبیکس نخستین بار در سال 2008 شهرت یافت؛ زمانی که کنیچی ایتو ، دونده ی ژاپنی، با دویدن صد متر روی چهار دست و پا وارد کتاب رکوردهای گینس شد.

از آن زمان، رکوردها یکی پس از دیگری شکسته اند. در سال 2022، کالین مک کلور آمریکایی زمان 15٫66 ثانیه را ثبت کرد، و در سال 2025، دونده ی ژاپنی ریوسِی یونه رکورد را با زمان خیره کننده ی 14٫55 ثانیه شکست.

یونه گفته است که از کودکی حرکات حیوانات را مطالعه می کرده و با تقلید از سگ ها، گربه ها و میمون ها روش خاص خود را برای دویدن روی چهار اندام کامل کرده است.

اخیراً کاربران زیادی، به ویژه نوجوانان، ویدیوهای مربوط به تمرین کوادروبیکس را در شبکه های اجتماعی منتشر می کنند.

در کشورهایی مانند روسیه، حتی خرده فرهنگ هایی از کوادروبِرها (Quadrovers) شکل گرفته اند؛ گروه هایی که کوادروبیکس را با پوشش های نمایشی ترکیب می کنند و در طبیعت با ماسک یا دمِ حیوانات می خزند.

بخش بزرگی از محتوای آنلاین این جنبش از جامعه ی تِریان ها می آید؛ افرادی — اغلب کودکان یا نوجوانان — که خود را دروناً با یک حیوان خاص همانند می دانند.

البته همه ی تِریان ها کوادروبیکس انجام نمی دهند، اما کسانی که انجام می دهند می گویند این حرکات برایشان بیان فیزیکیِ هویت حیوانی شان است.

تِریان ها گاهی با جامعه ی فری ها (Furries) اشتباه گرفته می شوند، اما تفاوت مهمی وجود دارد:
تِریان ها خود را حیوان می دانند، در حالی که فری ها صرفاً به شخصیت های حیوانی انسان نما علاقه مندند.

فری ها معمولاً آواتارهایی به نام فور سونا (Fursona) می سازند و در رویدادهایی با لباس های فرسوت شرکت می کنند.

در روسیه و برخی کشورهای شوروی سابق، دیدن جوانانی که با ماسک و دُم روباه در خیابان می خزند، نگرانی و حتی هراس اخلاقی برخی سیاستمداران و روحانیون را برانگیخته است.

در ازبکستان، وزارت کشور در سال گذشته به والدین هشدار داد که اگر فرزندانشان در کوادروبیکس شرکت کنند، این رفتار می تواند به عنوان غفلت والدین تلقی شود.
همچنین ویاچسلاو وولودین ، یکی از سیاستمداران روس، این پدیده را پروژه ای برای ازانسان زدایی جوانان و نتیجه ی نفوذ فرهنگی غرب دانست.

با وجود این حواشی، کوادروبیکس در اصل بر حرکت بدن تمرکز دارد، نه بر نقش پوشی یا هویت سازی.

این روند بخشی از موج جدیدی از سلامت غریزی یا بازگشت به اصل است — همانند رژیم پالئو، حمام یخ یا رژیم گوشت خام معروف به لیور کینگ .
هدف مشترک همه ی این ها: بازگشت به طبیعت و در عین حال، نمایش عملکرد بدنی.

حتی رسانه های سلامت معتبر هم کم کم به این پدیده توجه نشان داده اند و درباره ی مزایای احتمالی آن برای عضلات اصلی بدن و هماهنگی حرکتی نوشته اند.

طرفداران این تمرین، حرکاتی مانند خزیدن خرسی ، راه رفتن پلنگی ، پرش و تعادل را تمرین می کنند — هرچند این حرکات در سال های گذشته به عنوان تمرین گرم کردن یا تحرک مفاصل نیز شناخته شده بودند.

برخی تمرین کنندگان از افزایش آمادگی جسمانی و کاهش وزن پس از انجام منظم کوادروبیکس خبر داده اند.

شواهد علمی محدودی هم وجود دارد که نشان می دهد حرکت چهاردست و پایی می تواند تعادل، انعطاف پذیری و استحکام مرکزی بدن را بهبود دهد.
به علاوه، از آن جا که این تمرین ریتمیک است، می تواند ضربان قلب را افزایش دهد و تا حدی برای سلامت قلبی-عروقی مفید باشد.

با این حال، کوادروبیکس خالی از ایراد نیست.

از آن جا که این تمرین فقط از وزن بدن برای مقاومت استفاده می کند، میزان فشار وارده به عضلات محدود است.
بنابراین احتمالاً به اندازه ی تمرین با وزنه در افزایش قدرت عضلانی یا تراکم استخوانی مؤثر نیست؛ چون در تمرین با وزنه می توان به مرور وزن بیشتری بلند کرد.

همچنین، هرچند کوادروبیکس می تواند باعث فعالیت هوازی شود، اما به دلیل نیاز به مهارت حرکتی بالا، انجام آن برای مدت طولانی یا با شدت زیاد دشوار است — در نتیجه، برای تقویت واقعی سیستم قلبی-عروقی، دویدن مؤثرتر است.

علاوه بر این، مانند هر ورزش دیگر، کوادروبیکس هم خطر آسیب دیدگی دارد — هرچند احتمال آن کم است.
اگر می خواهید آن را امتحان کنید، باید به بدن تان زمان بدهید تا به فشار جدید عادت کند. این موضوع به ویژه برای دست ها، مچ ها، آرنج و شانه ها اهمیت دارد که معمولاً چنین فشاری را تجربه نمی کنند.
بهتر است تمرین را به آرامی شروع کنید و بعد از هر جلسه، وضعیت بدن تان را بسنجید.

در حال حاضر هیچ مدرک علمی قوی وجود ندارد که نشان دهد کوادروبیکس از سایر ورزش های متداول بهتر است.
هرچند خزیدن و جهیدن می تواند انعطاف و تعادل را تقویت کند، اما تحقیقات هنوز درباره ی اثرات بلندمدت یا خطرات احتمالی آن چیزی نشان نداده اند.

در بهترین حالت، کوادروبیکس می تواند تکمیل کننده ی تمرین های اصلی باشد، نه جایگزین آن ها.

محبوبیت کنونی این تمرین در فضای مجازی بیشتر به جنبه ی نمایشی و سرگرم کننده اش برمی گردد تا علم ورزش.
جذابیت دیداری آن باعث می شود به سرعت لایک، اشتراک گذاری و نظر بگیرد — یعنی به اندازه ی تمرین بدنی، نوعی نمایش و هویت سازی اجتماعی نیز هست.