توانایی روبرتو پیاتزا در شکل دادن به یک گروه، ایجاد پایه های محکم و شگفت زده کردن دیگران از طریق دیدگاه فنی و انسانی اش، از ویژگی های بارز DNA اوست. در میلان، این مربی مأمور است فصل جدیدی را بسازد و پروژه ای را ادامه دهد که به باشگاه میلان ثبات، هویت و جاه طلبی بخشیده است.

همزمان، تابستان گذشته نقطه عطف مهمی در مسیر حرفه ای او بود. با تیم ملی ایران، پیاتزا مسیر موفقیت آمیزی را آغاز کرد که به کسب رتبه هشتم در مسابقات قهرمانی جهان ختم شد، نتیجه ای که هم نقطه ای برای رسیدن و هم نقطه ای برای شروع به شمار می رود. پایه های گذاشته شده در ماه های اخیر می تواند در میان مدت به یکی از هیجان انگیزترین تیم های صحنه بین المللی تبدیل شود.

تیم پاوروالی میلان که قرار است در 28 مهر در سالن آلیانز کلود به مصاف مودنا برود (بلیط ها اکنون پیش فروش شده و ثبت نام ها ارقام خوبی را نشان می دهد) مشتاق ورود بازیکنان جدید خود است.

پیاتزا در مورد تیم باشگاهی خود در سری A1 ایتالیا اظهار داشت: میلان خیلی تغییر کرده است، مانند بسیاری از تیم های دیگر. بازیکنان کلیدی تغییر کرده اند و به تبع آن، سبک کار ما هم تغییر کرده است. ما پاسور را تغییر دادیم و وقتی بازیساز عوض می شود، ترکیب تیم نیز تغییر می کند. این روزها در حال پیدا کردن تعادل جدید هستیم. دو بازی دوستانه مقابل چیس ترنا تقریبا بدون هیچ تمرین واقعی قبلی برگزار شد. هدف ما تنها این بود که بفهمیم چه کسی هستیم و از آنجا شروع به ساختن کنیم.

سرمربی میلان ادامه داد: هنوز زود است بگوییم فرناندو کرلینگ (پاسور برزیلی و جدید تیم) چقدر و چگونه می تواند میلان را تغییر دهد. تفاوت سنی و تجربه او نسبت به پائولو پورو قابل توجه است. پورو در بیست سالگی به میلان آمد و باید رشد می کرد، در حالی که کرلینگ تقریباً سی سال و تجربه بین المللی قابل توجهی دارد. این تجربه برای ما حیاتی خواهد بود تا یک گام رو به جلو برداریم و تیم به طور قابل توجهی رشد کند.

سرمربی تیم ملی ایران در مورد مسابقات قهرمانی جهان 2025 گفت: در مورد تابستان با تیم ملی ایران، فکر می کنم تجربه ای مفید و آموزشی بود، حتی اگر مسابقات قهرمانی جهان تا حدی به دلیل نحوه برگزاری آن دچار اختلال شده بود. یاد مسابقات قهرمانی جهان 2010 در ایتالیا افتادم؛ همان طور که آن سال تیم های قوی در یک سمت جدول قرار گرفتند و تیم های کمتر معتبر در سمت دیگر. در 2025 هم همین اتفاق در فیلیپین رخ داد؛ میزبان سید اول بود بدون اینکه شایستگی لازم را داشته باشد. انتخابی که صادقانه بگویم در هیچ جای دیگر دیده نمی شود. ورزش باید شایسته سالار بماند: اگر خوب باشی، برنده می شوی؛ اگر نه، می بازی.

پیاتزا تصریح کرد: با وجود این، مسابقات قهرمانی جهان جنبه های مثبت هم داشت. برخی تیم ها شگفتی آفریدند، به خصوص فنلاند که تورنمنت فوق العاده ای داشت، یا آرژانتین که قدرت و ثبات خود را تأیید کرد. در سمت دیگر جدول، جمهوری چک مسیر خارق العاده ای طی کرد و به نیمه نهایی رسید؛ برای اولین بار در تاریخ، تیمی از این کشور در سطح بالا به چنین موفقیتی رسید.

او اضافه کرد: برخی کشورها اما ناامیدکننده بودند، از جمله ایران که افتخار داشتم تابستان امسال هدایتش کنم. بعد از مسیر موفق، می توانستیم به نیمه نهایی برسیم، اما چند حادثه نامساعد، جدول را به نفع ترکیه (ششم جهان) رقم زد. این ها شرایطی هستند که باید پذیرفته و درک شوند، چون به ما کمک می کنند پیشرفت کنیم. این قهرمانی جهانی نمایانگر والیبال امروز است: کسانی که واقعاً می خواهند رشد کنند، انگیزه و انرژی تازه می یابند و کسانی که درجا می زنند، خطر عقب ماندن دارند.

پیاتزا درمورد رویاهایش هم صحبت کرد: یک سو، المپیک 2028 لس آنجلس با تیم ایران، سوی دیگر، آرزوی حفظ جایگاه میلان در سوپرلیگ ایتالیا. ایران تیمی جوان است، پروژه ای در حال ساخت. مانند کودکی است که راه رفتن را یاد می گیرد: باید بفهمیم چگونه آن را شکل دهیم و استعدادش را توسعه دهیم. رویای ما البته رسیدن به المپیک است، نه صرفاً حضور، بلکه رقابت واقعی با بهترین تیم های ملی جهان.