جعفر گلابی در روزنامه اعتماد نوشت: امریکا اشتباه کرد و اشتباه می کند که بازی سراسر هجومی خود را کش می دهد. مربیان فوتبال به خوبی می دانند که بازی هجومی برای آغاز تاکتیک بسیار خوبی است ولی هجوم بی وقفه خطر ضدحمله ها را بیشتر می کند و حتی ممکن است با وجود برتری، دروازه خودی را باز کند.

رییس جمهور امریکا وقتی به کاخ سفید راه یافت، استراتژی خود را بر اساس هجوم بی امان بنا نهاد ولی تقریبا در هیچ زمینه ای موفق نشد. آغاز توفانی وی تا آنجا پیش رفت که کل کانادا را طلب کرد و گرینلند را خواست و جنگ تعرفه ها را تقریبا با تمام دنیا به راه انداخت.خیال کرد جنگ اوکراین را طی چند روز خاتمه می دهد و در غزه هم خواستار مالکیت شد و از فلسطینیان خواست که این باریکه را به کلی خالی کنند. برای حمله به ایران به اسراییل اجازه داد و خودش هم در تجاوز شریک شد.اما آقای ترامپ حالا کم کم دارد به دنیای واقعیت ها باز می گردد و بر همین اساس برای پایان جنگ غزه طرحی ارایه می کند که به صورت مشروط مورد موافقت حماس قرار می گیرد.

باد سلطه واقعیت ها در امریکا وزیدن گرفته و آقای رییس جمهور را می نوازد و برای همین هم اعلام می کند که اسراییل افکار عمومی جهان را از دست داده است و به روی خود نمی آورد که این هزینه گران و تاریخی را با آزاد گذاشتن نتانیاهو برای هر جنایتی خود او روی دست صهیونیست ها گذاشته است. بگذریم ترامپ درست عمل می کند یا غلط به مردم امریکا مربوط است ولی تا آنجا که پای منافع ایران به میان می آید، می توان گفت که اگر مشکلات داخلی ما نبود، یک رییس جمهور خودشیفته که آنی تصمیم می گیرد و ملاحظه متحدان را نمی کند و احترام ژنرال های خود را نگه نمی دارد، می توانست برای ما یک فرصت باشد.

مشکلات ما بیش از آنکه از ناحیه قدرت بیگانگان باشد از جانب اشتباهات خودمان است. ما در حال حاضر هزینه های سنگین خطاهای خود را پرداخت می کنیم؛ وقتی به یک مجلس حداقلی رضایت دادیم، وقتی انتخابات ریاست جمهوری سال 1400 را بدون رقابت جدی برگزار کردیم، وقتی عده ای را خودی تلقی کردیم و در امور اقتصادی بر آنها سخت نگرفتیم و نتیجه اش اختلاس های نجومی شد! هدف فهرست کردن فرصت های از دست رفته نیست، تمام سخن این است که می شد و می شود با واقع نگری و درک درست رویدادها و تحول ها امنیت و منافع ملی را حفظ کرد و هر روز به عمق شان افزود.مجموع حوادث چند سال اخیر به خوبی نشان می دهد که ما حتی به قیمت های سنگین و صبر و حوصله تاریخی باید به داخل کشور بپردازیم.

تهدیدهای درونی از تهدیدهای بیرونی تعیین کننده ترند.ناترازی های مختلف و در راس آنها وضعیت بحرانی آب و خشکسالی های مداوم برای فراغت از امور خارجی و اشتغال همه جانبه به اوضاع درونی کفایت تام دارند.چه بسا انواع فشارها و تهدیدها علیه کشور افزون بر هدف خسارت آفرینی عدم تمرکز روی مسائل و مشکلات داخلی باشد.اینکه همه مسوولان یکی از اهداف اصلی تجاوز اسراییل و امریکا به ایران را فعال کردن تهدیدهای درونی دانستند، اثبات کننده اهمیت فوق العاده معضلات داخلی است.این واقعیت پذیرفته شده نشان می دهد که دشمنان هم می دانند که اگر 32 کشور را برای هجوم علیه ایران بسیج کنند باز هم امید اصلی شان فعال شدن گسل های داخلی است.

شکی وجود ندارد که باید با تمام توان سپر نظامی و دفاعی کشور را مستحکم کرد ولی این معنا نافی خطر از درون نیست. تعمیق توان دفاعی کشور در رفع ناترازی هایی است که در برخی از آنها در لبه پرتگاه قرار داریم.به نظر می رسد شرایط بیرونی می تواند ما را به تمرکز در درون مجاب کند. امریکا مدعی است که تاسیسات هسته ای ایران را نابود و وزیر محترم امورخارجه کشورمان هم اعلام کرده است که ما فعلا در حال غنی سازی اورانیوم نیستیم. اگر از این زاویه وارد مذاکراتی شبیه مذاکرات برجام شویم، به قولی روغن ریخته را نذر کرده ایم. البته ما اطلاعات دقیقی از وضعیت هسته ای کشور نداریم ولی می توان از مجموع شرایط پیش آمده راه بهانه زدایی از دشمنان را در پیش بگیریم و با رفع تحریم ها اولویت را به داخل برگردانیم.

با توجه به فرسوده شدن بسیاری از صنایع بزرگ از کارخانه های فولاد تا ناوگان هوایی، دریایی و جاده ای، ضرورت محدود کردن بخش کشاورزی، رسیدگی عاجل به بهداشت و درمان، ضرورت سرمایه گذاری گسترده در بخش آموزش متوسطه و آموزش عالی و ده ها نیاز مبرم دیگر می توان با قاطعیت گفت که زمان بازسازی و نوسازی همه جانبه ایران فرا رسیده است. سرمایه گذاری های بزرگ داخلی و خارجی با وجود تحریم ها در زمان کوتاه و ابعاد گسترده با مشکل جدی مواجه است.

مهم تر از تصویری که از ما در ذهنیات ملت ها ساخته می شود، مهم تر از قضاوت های تاریخی کوتاه مدت و آرمان هایی است که برای خود قائل شده ایم، نیازهای مردم و کشور است که نزدیک جوشش اند.امکان دور کردن شرارت ها از کشور از طریق تغییرات هوشمندانه وجود دارد. امکان ایجاد شرایطی باثبات و آرام وجود دارد، امکان آماده کردن بستری فراخ برای کار و تلاش و پیشرفت اقتصادی مهیاست. ما باید به این درجه از بلوغ سیاسی رسیده باشیم که به افق های دور فکر کنیم و احتمال آسیب های ارضی و امنیتی را از بین ببریم.حتی برای کسانی که آرمانشان انقلاب جهانی است، قوی کردن کشور یک اولویت حیاتی است .اگر ایران ضربه بخورد انقلابیون هم زمینه ای برای فعالیت نخواهند داشت.

بر این اساس اولویت بدون چون و چرا، ایران است.هیچ جای دنیا صلاحیت تقدم بر منافع و امنیت ایران را ندارد. ما می توانیم به اندازه وسعمان از ملت های مظلوم دفاع کنیم و خداوند هم تکلیفی بیشتر از توانمان از ما نخواسته است. ولی اگر ایران در خطر باشد حتی دفاع سیاسی و نقش آفرینی به نفع ستمدیدگان هم میسر نخواهد بود. زمان در حال سپری شدن است و همه قرائن و شواهد ضرورت گام بلند و هوشمندانه در روابط خارجی معطوف به واقعیت های درونی را نشان می دهد. اگر مصالح عالیه کشور تغییر در جهت گیری های خارجی است قضاوت همه مردم دنیا و همه انقلابیون و معارضان با امپریالیسم کوچک ترین اهمیتی ندارد. حق با مردم مظلوم فلسطین است، آنها حدود 80 سال است که رنج های بی مانند را به دوش می کشند ولی اختیار و تصمیم با خودشان است. ما می توانیم نظر خود را داشته باشیم ولی رای و نظر مردم فلسطین ملاک باشد و احترام به اجماع کشورهای مسلمان را دنبال کنیم .