در دومین سالروز درگذشت آتیلا پسیانی مروری می کنیم بر دوره کودکی کودکی او؛ دوره ای که برای این هنرمند هرگز به پایان نرسید.

به گزارش آرته باکس، پسیانی اصالتا تُرک بود و پدر و مادرش جزو آذری های مهاجر بودند. او زاده تهران بود و در یک سالگی، پدرش را از دست داد. پدرش، هلال پسیانی گرچه خلبان بود و اهل پرواز، به همان میزان دوستدار هنر بود و هم او بود که همسرش جمیله شیخی را که ذوق و قریحه هنری داشت، به حضور در فضای هنر تشویق کرد و این چنین بود که بخش عمده ای از دوران کودکی آتیلا پسیانی در پشت صحنه تئاتر گذشت.

در روزگاری که بیشتر وقت کودکان به همبازی با بچه های کوچه و محله می گذشت، پسیانی با بچه های کوچه چندان سر دوستی نداشت، شاید به این دلیل که بازی هایش متفاوت بود. می خواست آنان را بنشاند و برایشان نمایش اجرا کند و احتمالاً حوصله بچه ها از این بازی ها سر می رفت.

در دنیای کودکی او، تخیل نقش پررنگی داشت. بچه ای بود بسیار رویا پرداز و همچنان هم رویا پرداز ماند. اولین تماشاگران نمایش های خانگی اش مداد رنگی هایش بودند، به آنها اسم و کاراکتر می داد، کنار هم ردیف شان می کرد و برایشان نمایش اجرا می کرد.

تئاترهایش را همچون پرنده ای تشبیه می کرد که یک بالش رویاست و بال دیگرش جادو و با همین نگرش بود که دوستدار رمان های آمریکای لاتین بود؛ داستان هایی که در آن جادو با واقعیت می آمیخت.

او هرگز از رویاپردازی دست نکشید و بسیاری از نمایش هایش حاصل خواب هایی است که می دید. به محض بیدار شدن، خواب هایی را که به یاد می آورد، یادداشت می کرد و از آنها برای اجرای نمایش هایش ایده می گرفت.

او در 60 سالگی هم حس کودکی 6 ساله را داشت با همان شیطنت، رهایی و سرزندگی.

علاقه پسیانی به تئاتر اما، ناگزیر بود چراکه در خانه آنها همیشه حرف تئاتر بود، تفریح شان تماشای تئاتر بود و تئاتر در تار و پود زندگی شان تنیده شده بود. با این حال وقتی در نوجوانی تصمیم گرفت حرفه تئاتر را برای آینده خود برگزیند، با مخالفت شدید مادرش روبرو شد.

او که در 11 سالگی با دیدن نمایش پژوهشی ژرف و سترگ و ... نوشته عباس نعلبندیان و کار آربی اوانسیان به نوع خاصی از تئاتر علاقمند شد، به زودی با مخالفت شدید مادرش روبرو شد چرا که سبک مورد علاقه آتیلا در جبهه مخالف نمایش هایی بود که مادرش و دیگر همکارانش کار می کردند. با این همه در نوجوانی تصمیم گرفت به کارگاه نمایش برود که ماجرا به دفتر پهلبد، وزیر وقت فرهنگ و هنر هم کشید اما پسیانی در همان سنین نوجوانی به کارگاه نمایش رفت و در آن ماند.

بعدتر دیپلم طبیعی گرفت و با گرایش کارگردانی و بازیگری در دانشکده هنرهای زیبا درس تئاتر خواند.

او که از نوجوانی بچه های محله را به عنوان اولین تماشاگران نمایش هایش انتخاب کرده بود، در بزرگسالی نیز همین شیوه را ادامه داد و به رویاهایش وفادار ماند. برایش چندان اهمیتی نداشت که بخشی از تماشاگران، نمایش هایش را دوست نداشته باشند یا جامعه تئاتری به کار او به دیده دیگری بنگرد، برایش مهم این بود که به سبک و سیاق مورد علاقه خود کار کند و رویا و جادو را از آثارش کنار نگذارد.

عمرش چندان طولانی نبود با این همه از همین عمر هم بیشترین بهره را برد، به گونه ای که دوست داشت، زیست و این گونه بود که هرگز گله و شکایتی از چیزی نداشت. او بلد بود حق خود را از زندگی بگیرد و با همین نگاه، به اطرافیانش به دوستانش و به ویژه به جوان های دور و برش عشق انرژی و امید می بخشید. او شوق زندگی را در آنان زنده می کرد و برای همین هم بود که پس از درگذشتش این چنین متاثر شده بودند. جایی که او در زندگی شان داشت، با هیچ کس دیگری پر نمی شد.

حالا دو سال است که آتیلا پسیانی در کنار دیگر همکارانش در قطعه هنرمندان بهشت زهرا مشغول رویا بافی هایی از جنسی دیگر است. کسی چه می داند شاید او باز هم دوستانش را ردیف کرده باشد و برایشان نمایش هایی از جنس رویا و جادو اجرا کند.