حسین ابرقویی نژاد حالا یکی از غافلگیرکننده ترین چهره های لیست جدید امیر قلعه نویی است. مدافعی که چهارم مرداد ماه در اوج فشار روانی و اشک و بغض، به جمع پرسپولیسی ها پیوست اما امروز در آرامش و شرایطی کاملا متفاوت، لباس تیم ملی را به تن خواهد کرد.

راه ابرقویی نژاد برای رسیدن به این نقطه آسان نبود. از حضور در لیگ برتر تا سقوط به دسته سوم، از پوشیدن پیراهن استقلال تا رسیدن به رؤیای پرسپولیس. او حالا پیراهن شماره 5 قرمزها را به تن دارد؛ همان شماره ای که پیش تر به تن محمد پنجعلی و افشین پیروانی (دو مدافع بزرگ تاریخ فوتبال ایران) بود.

او در 28 سالگی و دیرتر از آنچه انتظار می رفت، به جایگاهی رسیده که سال ها برایش جنگیده بود؛ مسیری پر از ناامیدی، اضطراب و ایستادگی.

مسیر لیگ شهرری به تیم ملی؛ سخت اما شدنی

حسین فوتبالش را از شاه عبدالعظیم و لیگ شهر ری آغاز کرد. پس از درخشش در تیم نوجوانان راه آهن، به صباباتری رفت و با وجود سن پایینش در رده امیدها بازی کرد. نمایش چشمگیرش توجه مرحوم مجید پروین، سرمربی وقت جوانان پرسپولیس را جلب کرد. او با تکیه بر فیزیک مناسب و قدرت بازی خوانی اش، حسین را به پرسپولیس آورد و فصل بعد هم حسین عبدی در تیم امیدهای این باشگاه از او استفاده کرد.

اما مسیرش در پرسپولیس ادامه پیدا نکرد. فرشاد پیوس که هدایت پارسه تهران را برعهده داشت، او را جذب کرد و در پست مدافع میانی و هافبک دفاعی به کار گرفت. با رفتن ناگهانی پیوس، نیمکت پارسه مدام تغییر کرد و حسین در میان آن بی ثباتی، فصل دشواری را پشت سر گذاشت.

در ادامه، با تصمیمی عجیب و در حالی که لیست پرسپولیس پر شده بود، ناچار شد در تست استقلال شرکت کند. آزمونی که با موفقیت پشت سر گذاشت و حتی توسط علیرضا منصوریان به تمرینات تیم بزرگسالان دعوت شد. اما در رقابت با مدافعان نامدار استقلال، فرصت بازی رسمی پیدا نکرد.

زوج کنعانی زادگان تحت هدایت بوناچیچ

ابرقویی پس از این اتفاقات راهی تبریز شد؛ جایی که زیر نظر لوکا بوناچیچ و در کنار محمدحسین کنعانی زادگان با پیراهن گسترش فولاد در لیگ برتر بازی کرد. با تغییرات پی درپی روی نیمکت (از فیروز کریمی تا رضا مهاجری) آن فصل برای تیمش با سقوط تمام شد.

ابرقویی سپس مشمول خدمت سربازی شد و در تیم عقاب تهران در لیگ دسته سوم بازی کرد؛ فصلی که با قهرمانی و صعود به لیگ دو به پایان رسید. پس از پایان خدمت، پیشنهاد وحید رضایی از مس شهربابک را داشت، اما ترجیح داد به ویستاتوربین تهران برود؛ تیمی تازه تأسیس که با قراردادی 110 میلیون تومانی دوباره او را به فوتبال حرفه ای برگرداند.

ویستاتوربین، پیک موتوری و بازگشت به لیگ برتر!

با وجود بازی های خوبش برای ویستاتوربین مشکلات مالی باشگاه کار را برایش سخت کرد. حسین در آن روزها با پیک موتوری کار می کرد تا خرج زندگی و تمرینش را بدهد. فشار مالی زیاد و بی نظمی باشگاه باعث شد قراردادش را پیش از پایان فصل فسخ کند.

اما سرنوشت بار دیگر به او لبخند زد. سعید دقیقی که در بازی شمس آذر و ویستاتوربین عملکردش را دیده بود، او را برای فصل بعد به قزوین برد. مدافع تهرانی با این تیم قهرمان شد و به لیگ برتر صعود کرد. فصل بعد به خاطر مسائل مالی جدا شد و به خیبر خرم آباد رفت؛ تیمی که رضا مهاجری (سرمربی سابقش در گسترش فولاد) هدایتش را بر عهده داشت. با خیبر قهرمان شد، بازوبند کاپیتانی را بست و دوباره به لیگ برتر برگشت. همین عملکرد درخشان او را در مسیر پرسپولیس قرار داد.

رویای دیدن ایمون زاید؛ من به پرسپولیس برمی گردم

با این حال انتقالش به پرسپولیس ساده نبود. اختلاف نظرهای مدیریتی و واکنش های تند بخشی از هواداران، او را در آستانه فروپاشی روحی قرار داد. خودش بعدها گفت: من نوشته بودم روزی به پرسپولیس برمی گردم. بارها نوشتم و با خودم تکرار کردم. این فقط رؤیا نبود، هدفی بود که برایش سخت ترین مسیرها را رفتم.

دوستانش هنوز از روزهایی می گویند که با دست های یخ زده و جیب خالی به تمرین می رفت اما تسلیم نمی شد. برادر بزرگ ترش، ابراهیم ابرقویی (کاپیتان سابق شهرداری تبریز و بازیکن آلومینیوم هرمزگان) درباره او می گوید: حسین همیشه عاشق پرسپولیس بود. یک بار از تهران تا بندرعباس را 19 ساعت گرسنه آمد، فقط برای اینکه در تمرین تیم ما حاضر شود. وقتی رسید، حتی به من توجه نکرد و مستقیم رفت سراغ ایمون زاید!

حالا حسین ابرقویی دیگر نیازی ندارد برای دیدن ایمون زاید هیجان زده شود. او خودش پیراهن سرخ را به تن دارد و رویایش را زندگی می کند. در 28 سالگی، پس از تمام سختی ها، می خواهد امضای خودش را در فوتبال ایران ثبت کند.