امیر جدیدی در هم میهن نوشت: حرف اصلی صد سال تنهایی ، تنهایی آدمیزاد در برابر زمان، عشق و تاریخ است. روایت ناکامی ها، آرزوها و تلاش های بی ثمر نسل ها بابت درک هستی است.

یک جورهایی وقتی صد سال تنهایی را ورق می زنید هر لحظه احساس می کنید یک نفر در پس و پشت سطرها نشسته و فریاد می زند: روزها فکر من این است و همه شب سخنم / که چرا غافل از احوال دل خویشتنم/ از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود/ به کجا می روم آخر ننمایی وطنم…

حکایت این عکس با باقی فریم های گزارش تصویری مرزبانان پاسگاه مرزی نامانلو زمین تا آسمان فرق دارد. اول ماجرا بابت فرم کتاب خوانی سرکار استوار عکس را انتخاب کردم تا درباره اش بنویسم.

از روی عکس مشخص بود که استوار صرفاً جهت ژست گرفتن کتاب به دست شده است. خیال نداشتم از مرزبان کشورم گاف بگیرم. اما بعد عمری گدایی یک حس درونی نهیبم می زد که لااقل در لحظه ثبت عکس حتی سطری از کتاب را نمی خواند.

اما این حرف ها چه اهمیتی دارد. بالاخره یک نفر روزی این کتاب را به آن پادگان برده است. اصلاً روی سخنم با همه آن هایی است که روزی این کتاب را در پادگان مرزی نامانلو شیروان خوانده اند.

آدمیزاد به ذات هر روز و هر روز همین که چشم از خواب غفلت باز می کند این سوال بنیادین را از خودش می پرسد که به کجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟

سربازی و پادگان جای خوبی برای این پرسش بنیادین است. نگارنده آن زمان که تهران هنوز پادگان 06 داشت، شبی از شب های زیر پرچم بالای برجک به ماشین های خیابان نگاه می کردم و به پهنای صورت اشک می ریختم.

مرد گنده ای بودم که دلم از زمین و زمان و آسمان گرفته بود. مرتب از خودم سوال می کردم که من اینجا چه می کنم؟ اصلاً آمدنم به دنیا بهر چه است؟

از آن شب حالا خیلی سال است که گذشته است اما شما که غریبه نیستید چه شب ها و روزهایی که در خلوت و جلوت به برجک پادگان 06 می روم.

دستم از سرمای اسلحه سرد می شود و زوزه باد توی گوش هایم می پیچد. آنجا همان جایی بود که نزدیک ترین مواجهه ام با جواب این سوال را دریافتم.

نمی دانم سرنوشت صاحب این کتاب چه شده است. اما حتم دارم به جواب سوالش رسیده باشد و کتاب را برای نفر بعدی گذاشته است.