فرارو- نام فریدون فروغی یکی از نام های آشنا در موسیقی معاصر ایران است. فروغی به سبب صدای ویژه و موسیقی خاصی که اجرا می کرد شناخته می شود و از او به عنوان یکی از بهترین خوانندگان ایرانی یاد می شود.

به گزارش فرارو، فروغی خیلی زود موسیقی را به شکل حرفه ای شروع کرد. او در حالی کع فقط 16 سال داشت، به شکل حرفه ای وارد حوزه موسیقی شد و خیلی زود به عنوان خواننده ای متفاوت در بین عده زیادی از مردم شناخته شد.

فریدون فروغی در 9 بهمن 1329 در تهران متولد شد. دوران کودکی و نوجوانی اش را در محله سلسبیل تهران گذراند. پدر فریدون، کارمند اداره دخانیات و از ملاکان نراق بود. فریدون بعد از دریافت مدرک دیپلم، از ادامه تحصیل منصرف شد و ترجیح داد به شکل تمام وقت خودش را وقف موسیقی کند. اوبدون داشتن استاد و به شکل خودآموز موسیقی را آموخت و در همان سنین نوجوانی شروع به فعالیت حرفه ای در این زمینه کرد. فروغی به دلیل علاقه ای که به موسیقی راک داشت، بخش اعظم فعالیت خودش را در این حوزه به انجام رساند.

فروغی بعد از یک دوره کوتاه که به دلیل شکست عاطفی از موسیقی کناره گیری کرده بود، به شیراز دعوت شد و فعالیتش را دوباره از سر گرفت. در دهه چهل، فروغی به یکی از چهره های بسیار معروف در اجراهای زنده تهران تبدیل شده بود.

در ابتدای فعالیت فروغی، عده ای به او خرده می گرفتند و او را به تقلید از فرهاد مهراد متهم می کردند. باوجوداین، فروغی در ادامه نشان داد که خواننده ای است که بنا به ذوق و استعداد ویژه ای که دارد سبک موسیقی اش را انتخاب کرده و نه بنا به تقلید.

اوج موفقیت فروغی را باید در دهه 50 دانست. با خواندن دو ترانه به نام های آدمک و پروانه من برای فیلمی به کارگردانی خسرو هریتاش، نام فریدون فروغی بیشتر از همیشه شنیده شد. فروغی در ادامه نیز به همین روند ادامه داد و رفته رفته به یکی از مطرح ترین و متفاوت ترین چهره ها در موسیقی ایران تبدیل شد.

فروغی چندین بار به خاطر حمایت از مردم و بی علاقگی که به سلطنت نشان می داد توسط ساواک تهدید و محدود شد. بعد از انقلاب سال 57 باز هم از فعالیت در حوزه موسیقی منع شد. او که بعد از انقلاب، ترانه یار دبستانی را برای فیلم از فریاد تا ترور اجرا کرده بود، با اعلام خبر ممنوعیتش در حوزه موسیقی، مجبور شد که برای مدتی از اجرا فاصله بگیرد.

در دهه 60، فروغی سعی کرد که از ایران خارج بشود. اما در نهایت زمانی که در دبی به سر می برد، از رفتن پشیمان شد. با بازگشت به ایران، دو بار زندانی شد و برای مدت ها از فعالیت موسیقی دوری کرد. در دهه 70 برای بار دوم ازدواج کرد. این مسئله جان تازه ای به فروغی داد و او دوباره فعالیتش را از سر گرفت. اما با گذر زمان باز هم چیزی تغییر نکرد و فروغی باز هم اجازه فعالیت در ایران را نداشت. با این که خواهرش بارها از دو درخواست کرد که کشور را ترک کند و به آمریکا برود اما نپذیرفت در نهایت در 13 مهر سال 1383، فریدون فروغی در خانه اش در تهران پارس درگذشت و برای همیشه خاموش شد.

باوجوداینکه در زمانی که فروغی موسیقی را شروع کرد، سلیقه بسیاری از مردم دنبال شنیدن موسیقی های عامه پسند بود، او ترجیح داد مسیر دیگری را انتخاب کند. فروغی، سبک جدید و هنری تری داشت که طبیعتا مورد پسند همه مردم زمانه اش نبود. بااین حال، او طرفداران خودش را پیدا کرد و تعداد زیادی موسیقی خوب برای آن ها تولید کرد؛ هرچند که فروغی هرگز فرصت اجرای آن ها را آنچنان که باید و شاید نداشت.

از معروف ترین ترانه های فروغی باید به ترانه شیاد ، یار دبستانی ، آدمک و نیاز اشاره کرد. باوجوداینکه چندین سال از مرگ فروغی می گذرد، اما ترانه های او همچنان طرفداران خودشان را دارند و هنوز تعداد زیادی از مردم آن ها را می شنوند.