شهریور سال 1402 گزارش آتش سوزی در اتوبوس حامل زائران عتبات عالیات که از همدان راهی کرمانشاه بود به نیروهای امدادی اعلام شد.

به گزارش ایران، بلافاصله تیم های امدادی و پلیس به منطقه که در ابتدای گردنه اسدآباد بود، رفتند و پس از بررسی های اولیه مشخص شد که در این حادثه یک دختر یک سال و نیمه به نام دلوین جان باخته و 10 نفر از مسافران از جمله مادر این نوزاد مصدوم شده اند.

وقتی مشخص شد علت حادثه بمب گذاری و جاسازی مواد منفجره در داخل اتوبوس بوده، سربازان گمنام امام زمان (عج) با تلاش شبانه روزی متهمان این حادثه که دو مرد به نام های نریمان و کریم و یک زن به نام سمیه بود را شناسایی و دستگیر کردند.

در بررسی ها مشخص شد نریمان و سمیه زن و شوهر هستند. متهمان با انجام تحقیقات و بازجویی های فنی به بمب گذاری اعتراف کردند و پرونده برای رسیدگی به شعبه 15 دادگاه انقلاب ارسال شد که قضات هر 3 نفر را به اتهام محاربه به اعدام محکوم کردند.

در ادامه پرونده برای رسیدگی از جنبه مباشرت و معاونت در قتل دختربچه به دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد و 3 متهم در شعبه 10 پای میز محاکمه ایستادند.

در ابتدای این جلسه پدر کودک جان باخته به جایگاه رفت و گفت: درخواستم دیه شرعی و اشد مجازات عاملان شهادت دخترم است.

پس از آن مادر دخترک به قضات گفت: متهم اصلی پرونده دختری سه ساله دارد که حالا در دادگاه حاضر است. نمی دانم چطور توانست جان دخترم را بگیرد. نوزاد شیرخواره ام در بغلم شهید شد و حالا درخواست دیه و اشد مجازات متهمان را دارم.

سپس نریمان متهم اصلی پرونده برای توضیحات به جایگاه رفت و در دفاع از خود گفت: من به این محکمه راضی نیستم.

قاضی تکرار کرد: آیا دفاعی داری؟

متهم جواب داد: من حرفم را زدم.

پس از آن کریم متهم بعدی پرونده به جایگاه رفت و گفت: از بمب گذاری اطلاعی نداشتم. یک ماه بعد از انفجار اتوبوس و دستگیری متوجه شدم. اما شیوه انفجار و نوع مواد تشکیل دهنده بمب با بمب هایی که من می ساختم متفاوت بود. خود راننده می گفت من در ماشین مواد اشتعال زا داشتم و بعدها مسافران هم گفتند بعد از انفجار نور و شعله دیدند در حالی که بمب هایی که من می ساختم نور و شعله نداشت. نکته بعدی زمان بمب گذاری بود که بمب های ما برای ساعت 10 و نیم تا 11 برنامه ریزی شده بود اما ساعت انفجار بمب نریمان ساعت دیگری بود. بنابراین من همان طوری که در بازجویی ها هم گفتم نقشی در انفجار اتوبوس و شهادت دختربچه ندارم.

قاضی پرسید: شما قبول دارید که در این مسیر با هم بیعت کرده بودید؟

متهم جواب داد: نه. من بمب هایی که ساخته بودم را یکی یکی کار گذاشتم و ساعتش را هم تنظیم کردم اما بعد پشیمان شدم و همه بمب ها را جمع کردم.

قاضی سؤال کرد: اگر قصد آسیب رساندن نداشتید چرا این همه بمب ساخته بودید به طوریکه در زمان دستگیری تان بیش از 10 بمب از شما کشف شد؟

متهم گفت: من توانایی ساختن بمب های بیشتری هم داشتم و می توانستم کارم را انجام دهم اما همان طوری که گفتم در یک لحظه پشیمان شدم و همه بمب های جاسازی شده را جمع کردم.

در ادامه همسر نریمان به عنوان متهم بعدی، به جایگاه رفت و گفت: من نه با همسرم همدست بودم و نه دخالتی در بمب گذاری داشتم.

قاضی سؤال کرد: اگر در جریان نبودی چطور بیعت همسرت با کریم را فیلمبرداری کرده بودی؟

سمیه گفت: من فیلمی نگرفتم. آن شب وقتی نریمان و کریم در خانه بودند، همسرم به من گفت بچه ها را بردار و برو. حق نداری وقتی ما در خانه هستیم اینجا باشی و من اصلاً در آن محل نبودم.

قاضی پرسید: بستگان نزدیک شما با داعش بیعت کرده بودند و نزدیکی زیادی با گروهک تروریستی داعش داشتید. به طوریکه چند نفر از بستگان تان به خاطر اعمال تروریستی و همکاری با داعش محکوم و اعدام شده اند. چطور می گویی از کار همسرم خبر نداشتم؟

متهم پاسخ داد: همسرم از این ماجرا خبر نداشت و من به او نگفته بودم که بستگانم داعشی بودند. من و همسرم با ایمان و تقوا زندگی مشترک را آغاز کردیم و نریمان در اغلب مواقع در حال دعا کردن بود و فکر نمی کردم یک روز دست به این کار بزند.

پس از اظهارات سمیه وکیلش به جایگاه رفت و گفت: موکلم آذر 1400 با نریمان ازدواج کرد و تا زمان دستگیری دوبار باردار شده و بعد هم درگیر رسیدگی به بچه هایش بوده و عملاً نمی توانسته با همسر و متهم دیگر پرونده همکاری کرده باشد. موضوع لباس انتحاری هم که برای همسرش دوخته به این خاطر بوده که نریمان به سمیه گفته بود در کار تعمیر موتور است و نیاز به لباسی دارد که جیب های زیادی داشته باشد. از آنجا که سمیه هم قدری خیاطی بلد بوده برای همسرش آن جلیقه را می دوزد که در نهایت هم به کار نمی آید و در زمان دستگیری هم در داخل خانه و بدون استفاده کشف و ضبط شده است. با این حال موکلم در زندان توبه کرده است.

با پایان جلسه دادگاه قضات برای صدور رأی وارد شور شدند.