فرارو- فیلم سینمایی خانه ای از دینامیت (A House of Dynamite) برای اولین بار در جشنواره ونیز به نمایش درآمد و به زودی اکران عمومی آن در سینماهای جهان و نتفلیکس آغاز خواهد شد.

به گزارش فرارو، این فیلم به یکی از حساس ترین موضوعات و دغدغه های عصر مدرن می پردازد، اثری که تلاش می کند با استفاده از ساختار روایی چند لایه، ترسی عمیق از جنگ هسته ای را به مخاطب تلقین کند. با این حال ممکن برای برخی از مخاطبان ترس و نگرانی ملموس نباشد.

در سال 1964 دو تصویر متفاوت از جنگ هسته ای در فیلم ها ارائه شد. استنلی کوبریک در فیلم دکتر استرنج لاو با نگاهی طنز آمیز به فاجعه نگاه کرد. در مقابل سیدنی لومت در فیلم وضعیت خطر نگاهی جدی به حمله هسته ای دارد. خانه ای از دینامیت را می توان میان این دو اثر قرار داد. فیلمی که تلاش می کند موضوع جنگ هسته ای را محتمل نشان دهد.

ماجرا از شلیک یک موشک از ناکجاآباد به سمت آمریکا آغاز می شود، در همین حین رقابتی نفس گیر در تمام دنیا شکل می گیرد تا مشخص شود چه کسی پشت این حمله است، حمله ای که مشخص نیست چه پاسخی باید به آن داده شود. داستان به سه بخش تقسیم می شود که هر کدام نگاهی متفاوت به این رویداد ترسناک دارند. در ابتدا مشخص نیست که هدف این شلیک کجاست اما خیلی زود مشخص می شود که مقصد جایی در شیکاگوست. در بخش اول مخاطب با نیروهای نظامی و سیاسی همراه می شود تا با خونسردی راه حلی خوش بینانه پیدا کنند. شخصیت محوری قصه در این قسمت کاپیتان اولیویا واکر که تمام فشار را تحمل می کند و یک دنبال یک راه حل منطقی است. بخش دوم داستان در مقر فرماندهی استراتژیک آمریکا می گذرد و این بار رویداد از دید ژنرال ها به تصویر کشیده می شود، آنها در این مرحله وظیفه دارند سریعا تشخیص دهند که آیا حمله از سوی دشمن است یا نه؟

با گذشت زمان کشورها به ظاهر هرگونه دخالت را در این حمله انکار می کنند و هنوز هیچ کس نمی داند چه کسی موشک را شلیک کرده، در این بخش ژنرال آنتونی بردی باید تصمیم بگیرد چه کاری انجام دهد تا از جنگی تمام عیار جلوگیری کند. به مرور نگرانی و اضطراب سیاستمداران و نیروهای نظامی آمریکا به مخاطب منتقل می شود چرا که فقط سی دقیقه برای یافتن راه حل فرصت دارند. بخش سوم و نهایی روی رییس جمهور با بازی ادریس البا متمرکز است، او در نهایت باید تصمیم بگیرد تا جان ساکنان شیکاگو را نجات دهد. یکی از نکات برجسته فیلم پرداختن به شخصیت های مختلف یک جامعه است، از متخصصان نظامی و علمی گرفته تا افراد عادی که دغدغه های معمول دارند. این تنوع در شخصیت پردازی، خانه دینامیت را از اثری سیاسی متمایز و واقع گرایی آن را تقویت می کند. در مقابل داستان جذاب، بازی بازیگران به خصوص ادریس البا نتوانسته به استانداردهای مورد نظر برسد. او در این نقش بیشتر شبیه یک فرد معمولی تا رییس جمهوری مقتدر که باید فرماندهی را در دست بگیرد. همین موضوع سبب شده تا در پرده سوم حس اضطرار برای مخاطب ملموس نباشد.

خانه ای از دینامیت در نگاه اول در ژانر وحشت جایی ندارد، اما از هر فیلم ترسناکی، ترسناک تر است. در واقع به نوعی می توان آن را اثری ترسناک در جامعه قلمداد کرد، واقع گرایی فیلم به حدی که این پرسش ها را در ذهن مخاطب به وجود می آورد که آیا جنگ هسته ای نزدیک است. در حقیقت آنچه این اثر را از سایر آثار جدا متمایز می کند، همین نگاه واقع گرایانه و چندجانبه به موضوع حساس جنگ هسته ای است. این اثر فقط راوی داستان نیست بلکه هشداری به سیاستمداران، نظامیان و تماشاگران که این موضوع هر چقدر هم در قالب واژه های دیپلماتیک گنجانده شود، ممکن نابودی انسان و زندگی را رقم بزند.

در نهایت خانه ای از دینامیت هشداری جدی درباره خطرات جنگ هسته ای در دوران معاصر می دهد، در عین حال ناتوانی افراد را در مواجهه با چنین تصویری نمایش می دهد. فیلمی که هم تماشاگر را به فکر کردن درباره آینده دعوت می کند و هم از نظر هنری اثری قابل تحسین است.