روزنامه هم میهن در سرمقاله امروز خود به اظهارات اخیر رییس جمهور پرداخت . در متن این یادداشت آمده است: فرض کنید که کسی سرطان گرفته یا دچار گرفتگی شدید رگ های قلبی شده و پس از انجام عمل جراحی سنگینی، اکنون او را به اتاق استراحت آورده اند و ما نیز برای عیادت نزدش رفته ایم. بدون مقدمه حال دوست مشترک و قدیمی خود را از بیمار می پرسیم. طبیعی است که هم بیمار و هم دیگر حاضران در اتاق از این احوالپرسی تعجب خواهند کرد چون به جای پرسیدن حال و احوال کنونی بیمار و دلداری دادن و جویای کیفیت درمان شدن و ابراز آمادگی برای دادن کمک مالی و... به موضوعی فاقد اهمیت و یا حتی مهم ولی غیرمرتبط با موقعیت پرداخته ایم.

سخنان و موضوعات اظهارات این روزهای جناب آقای پزشکیان ما را با چنین صحنه ای مواجه می کند که این سخنان فارغ از اینکه درست باشند یا نادرست، انتظارات مخاطبان را برآورده نمی کند و با آن فاصله زیادی دارد.

بیایید چند جمله از اخرین سخنان ایشان در سفر به بندرعباس را مرور کنیم؛ انتقال پایتخت از تهران انتخاب نیست، اجبار است... روزانه 8 میلیون بشکه نفت و گاز تولید می کنیم؛ 10 درصد صرفه جویی در مصرف این میزان، معادل 800 هزار بشکه در روز است... ما را با اسنپ بک می ترسانند چون زندگی خود را به نفت و گاز وابسته کرده ایم... آنهایی که نفت و گاز و سوخت ندارند و این منابع را می خرند چگونه زندگی می کنند؟ ما اینها را داریم و گرسنه ایم... سر یک میلیارد دلار چونه می زنیم از کجا تأمین کنیم.

جناب پزشکیان؛ انتقال پایتخت نه جزو برنامه انتخاباتی شما بوده و نه مسئله مردم است و نه ایده درستی است. حتی اگر درست هم باشد، مسئله امروز و فوری ایران نیست. کشوری که سر یک میلیارد دلار چانه می زند که از کجا تأمین کند دنبال زدن چنین وزنه ای نمی رود. اهدافی که وظیفه قانونی و سیاسی شما بود حل مسئله تحریم ها و انرژی است که در 14 ماه گذشته، مثل دولت قبل هر دو بحران تشدید شده و حتی یک اصلاح سیاستی ساختاری که مسئله را حل کند یا تخفیف دهد انجام نشده است.

وظیفه دولت ها خواهش و تمنا و توصیه به صرفه جویی نیست. وظیفه آنها ایجاد شرایطی است که نتوان زیاد مصرف کرد. همان کاری که در این سال ها به شکل منفی بر سر گوشت آمده. چرا مصرف گوشت کاهش شدید پیدا کرده؟ چرا گوشت را با قیمت ارزان عرضه نمی کنید؟

مسئله امروز مردم قیمت ارز و تحریم و سایه جنگ است. چرا درباره سیاست های رسمی حکومت در این موضوعات سخنان امیدبخش و راهگشا گفته نمی شود؟ بفرمایید که چرا تحریم ها به جای کاهش افزایش یافت؟ گفته بودید که اینها را برطرف می کنید حتماً می خواهید تقصیر خارجی ها بیندازید. اگر آنان تعیین کننده هستند پس چرا اصولاً وعده داده شد؟ باید می گفتید که اگر آنان اجازه دهند تحریم ها را برطرف می کنیم.

همانطور که در سخنان خود هم گفته اید کسی این حرف ها را نمی پذیرد. دولت آمده و باید پاسخگو باشد و نه منتقد وضع موجود و مطالبه گر از مردم. شما از مردم انتظاراتی دارید که به طور طبیعی خودتان باید بیش از مردم آنها را انجام دهید؟

یک سوزن به خود بزنیم یک جوالدوز به دیگران. شما نه فقط مردم را بلکه دولتی ها را هم نصیحت می کنید در حالی که نصیحت وظیفه استادان اخلاق است. اگر هم خودتحریمی داریم وظیفه دولت حل آن است نه تکرار مکررات.

ادامه این وضع و پرداختن به امور بدون اولویت(شاید در مواردی مهم و درست هم باشند) و بیان تکراری امور فقط یک معنا دارد. استیصال. حتی لحن و ادبیات شما هم حکایت از استیصال می کند.

ولی این را می دانیم، همه هم خوب می دانند که با انجام برنامه های فنی مثل تغییر غیرممکن پایتخت و توصیه های اخلاقی و نادیده گرفتن مسائل اصلی و فوری و بیان کلیشه های رایج و تکراری که طرف زورگو است و تسلیم می طلبد و... مسائل ایران حل نخواهد شد که بدتر می شود.

پیشنهاد می کنیم به جای ادامه این سیاست یک گروه ملی و فراجناحی درست کنید تا بگویند مشکل کجاست این بیراهه را ادامه نباید داد. جلوی زیان را هر وقت بگیرید سود است.