روزنامه هم میهن نوشت: نقض های مکرر حریم هوایی ناتو توسط روسیه، شکاف امنیتی عمیق میان متحدان دو سوی اقیانوس اطلس را بیش از پیش نمایان کرده است. در چنین شرایطی، ضرورت ایجاد یک بازدارندگی معتبر از سوی اروپایی ها از طریق تقویت توان نظامی، صنعتی و مالی، فوری تر از هر زمان دیگری به نظر می رسد.

با بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید، بسیاری در اروپا نگران غیرفعال شدن ناتو یا حتی خروج آمریکا از این ائتلاف بودند. اما می توان استدلال کرد که وضعیت فعلی، حتی از آن سناریوهای فاجعه بار نیز خطرناک تر است. دولت جدید آمریکا با بیان اظهارات به ظاهر درست، به رهبران اروپایی اجازه داد تا بار دیگر به دام خوش بینی و انفعال بیفتند. با این حال، ارزیابی واقع بینانه از اقدامات واشنگتن، تصویری نگران کننده را ترسیم می کند که باید خواب را از چشمان مقامات امنیتی اروپا برباید.

روسیه در هفته های گذشته با تهاجم پهپادها و جنگنده های خود به حریم هوایی لهستان و استونی، مرز جدیدی را رد کرده است. این اقدامات تجاوزکارانه با اختلالات گسترده و همزمان در فرودگاه های بزرگ اروپایی همراه بود. پاسخ ناتو به این حوادث نه تنها ضعیف بود، بلکه با اظهارات دونالد ترامپ مبنی بر اشتباه خواندن این تخلفات عمدی مسکو، عملاً به روسیه برای تهاجم بیشتر چراغ سبز نشان داد.

ناتوانی ناتو در بازداشتن روسیه، لحظه ای سرنوشت ساز برای این ائتلاف و اروپاست. در چنین شرایطی، هشدار رادوسواو سیکورسکی، وزیر خارجه لهستان، در سازمان ملل که به روسیه اخطار داد در صورت تکرار نقض حریم هوایی، پرنده متجاوز سرنگون خواهد شد، هرچند تلاشی لازم برای نمایش بازدارندگی بود، اما بدون پشتوانه اقدام استراتژیک ناتو، توخالی به نظر می رسد. این بیانیه ها پیامی متناقض به ولادیمیر پوتین ارسال می کنند، به ویژه آنکه متحدان غربی سه سال گذشته را صرف اعمال محدودیت بر خود و اوکراین از ترس تحریک روسیه کرده اند.

مشکل تنها به آمریکا محدود نمی شود. ناتوانی اروپایی ها در به نتیجه رساندن بحث های یک ساله بر سر اعزام یک نیروی احتمالی به اوکراین، تلاش ها برای پایان دادن به جنگ را تضعیف کرده است. به این موارد باید مشکلات ساختاری در صنایع دفاعی اروپا را نیز افزود که به رغم پیشرفت در تأمین مالی، همچنان در یکپارچه سازی و افزایش مقیاس تولید ناتوان است. اختلاف نظرهای مداوم، مانند پروژه مشترک جنگنده آینده میان فرانسه و آلمان، سیگنال ضعف وعدم تعهد جدی را به دشمنان ارسال می کند.

اروپایی ها به جای آنکه تمام توان سیاسی، مالی و صنعتی خود را برای ایجاد ظرفیت های دفاعی مستقل به کار گیرند، ماه های گذشته را صرف تلاش برای نگه داشتن یک آمریکای بی میل در کنار خود کرده اند. اکنون آن ها نه تنها مسئولیت کامل میدان نبرد اوکراین را بر دوش می کشند، بلکه با یکی از جدی ترین چالش ها برای امنیت جناح شرقی ناتو نیز روبه رو هستند، در حالی که واشنگتن به طور فزاینده ای آن ها را نادیده می گیرد.

برخلاف تعارفات دیپلماتیک، دولت آمریکا بر اساس تمام شاخص ها، موقعیت اوکراین و اروپا را در برابر روسیه تضعیف کرده است. واشنگتن با اقداماتی نظیر تعلیق اشتراک گذاری اطلاعات کلیدی برای وادار کردن کی یف به مذاکره از موضع ضعف، توقف حمایت مالی مستقیم، و کند کردن روند تحویل سلاح، عملاً به نفع مسکو عمل کرده است. رفتار دوگانه کاخ سفید در حمله لفظی به ولودیمیر زلنسکی و پهن کردن فرش قرمز برای ولادیمیر پوتین، گویای همه چیز است.

مقامات آمریکایی ادعا می کنند که با حفظ تحریم های دولت بایدن علیه روسیه، موضعی سخت گیرانه دارند. اما این واقعیت که دولت ترامپ، که به برهم زدن میراث دولت قبل شهره است، هیچ اقدام جدیدی برای وادار کردن پوتین به توقف جنگ انجام نداده، خود معنادار است.

یک ناتوی غیرفعال یا خروج کامل آمریکا، فاجعه بار بود اما تکلیف را روشن می کرد و اروپایی ها را وادار می ساخت با واقعیت روبه رو شوند. اما ابهام وضعیت فعلی، که در آن آمریکا ظاهراً متحد اروپاست اما در عمل امنیت آن را تضعیف می کند، روزبه روز خطرناک تر می شود. این وضعیت به اروپا اجازه می دهد تا از زیر بار مسئولیت شانه خالی کند. به نظر می رسد اروپایی ها، به رغم ثروت و قدرتشان، همچنان به تضمین امنیتی آمریکا معتاد هستند و این وابستگی، مانع از درک این واقعیت می شود که دوران اتکا به واشنگتن به پایان رسیده است.