فرارو محسن صالحی خواه؛ پست چیز خوبی ست. نامه ها را می برد و می آورد. پست به معنی جایگاه مدیریتی در کنار حقوق مکفی و دفترچه بیمه هم جذاب است. پست گاهی به معنی صندلی هم هست. از این صندلی های پشت بلند مدیریتی. آدمی وقتی مدت زیادی راه می رود و خسته می شود، دلش صندلی می خواهد. حالا شما تصور کن این صندلی که گیر می آوری، نه تنها خستگی ات را در می آورد، بلکه آن دو عنصر طلایی یعنی حقوق و بیمه هم داشته باشد. چه شود! نور علی نور است.

اما پست، محدودیت هایی دارد. در واقع به قول فرنگی ها، لیمیتد ادیشن است. باید وجود داشته باشد. اگر خیلی مورد نیاز باشد، ساخته می شود. مثلاً شخص شخیص بنده، قابلیتی ندارم که پستی چیزی که در چارت سازمان ها وجود داشته باشد، به من بدهند. بنابراین می روند سراغ جایگاه های مشورتی. بعد می گویند آقای صالحی خواه شما چه قابلیتی برای ارائه داری؟ می گویم بنده نهایتاً می توانم مشاور امور دخانیات آقای رییس باشم. بگویم شما این را استفاده کن یا استفاده نکن. بیشتر از این کاری از دستم برنمی آید. در مرحله بعد، زننده حکم می خواهد خودی نشان بدهد که ما حتی حواسمان به دخانیات رییس مان هم هست، بنده را به مقام مشاور امور دخانی مدیرمحترم محسوب می کند که مخاطب بداند اینجا حساب و کتاب دارد. حتی به ریزترین مسائل مرتبط با سلامتی مدیران اهمیت می دهد.

قصه مشاور امور نسل Z هم به همین شکل است. امیر رضا احمدی، جوان نسل زدی متولد 1383 با سیستم ریش همراه با مردم، همگام با مسئولین با چنین عنوانی، مشاور رییس شورای اطلاع رسانی دولت شد. البته این که نامبرده دقیقاً نماینده کدام بخش از Z Generation محسوب می شود، از حیطه اختیارات و احتیاطات بنده خارج است. حتماً نسل Z همه همین شکلی هستند و جنابشان بخش وسیعی از آن ها را مدیریت می کند. بنابراین، غر نمی زنیم و به رییس شورای اطلاع رسانی دولت محترم وفاق ملی بابت انتخاب شایسته شان درود می فرستیم. بالاخره جوانی که در جوانی توانسته از چیزی به نام کنکور در مملکت ما پول در بیاورد و اتفاقاً رپورتاژی درباره آن دکان در شماره 6118، به تاریخ 26 مرداد 1404 چاپ شده باشد، حتما کار مشاورت درباره نسل Z این مملکت را هم درمی آورد.