ماه ها، سال ها و گاهی حتی دهه ها منتظر عرضه ی یک بازی می مانید، سرانجام منتشر می شود و نتیجه چیزی نیست جز یک افتضاح. حالا فکر کنید خودِ توسعه دهندگان چه حسی پیدا می کنند. البته راحت ترین کار این است که همه ی تقصیرها را گردن آن ها بیندازیم، چون به هرحال آن ها بازی را ساخته اند، اما گاهی خودشان هم به اندازه ی ما افسرده و خشمگین می شوند، زیرا خیلی وقت ها ناشرها در کارشان دخالت می کنند، زمان توسعه کوتاه می شود، ایده ها اشتباه از آب درمی آیند و یا دقت و نظارت کافی به کار گرفته نمی شود.

برخی بازی ها به طور کامل لغو می شوند، بعضی قبل از انتشار تغییر اساسی پیدا می کنند، تعدادی هم بعد از عرضه کنار گذاشته شده یا اصلاح می شوند و برخی هم برای همیشه روی هارد بازیکنان و قفسه های خرده فروشی ها خاک می خورند. اما در مورد این 10 بازی خاص، خودِ توسعه دهندگان یا دست کم مدیران استودیوها رسماً اعتراف کردند محصول نهایی همان چیزی که می خواستند نبوده، انتظارات طرفداران را برآورده نکرده و در یک کلام افتضاح به بار آورده اند.

بازی بقای Last Oasis بازیکنان را به زمینی می برد که از چرخش ایستاده است؛ جایی که بازماندگان بشر باید مدام در حرکت باشند تا در نوار باریک میان نیم کره ی سوزان و نیم کره ی یخ زده زنده بمانند. ایده ای جذاب که تیم Donkey Crew از همان ابتدا در پیاده سازی آن با مشکل روبه رو شد.

هنگام انتشار در سال 2020، بازی واکنش های متوسطی در استیم دریافت کرد. Lost Oasis نه موفقیتی چشمگیر و نه شکستی کامل بود، اما کم کم زیر بار نقدهای منفی و مشکلات متعدد فرو رفت. بزرگ ترین ضربه زمانی بود که سرورها به شدت دچار مشکل شدند تا جایی که تیم سازنده یک هفته کامل بازی را آفلاین کرد. حتی پس از بازگشت، مشکلات ادامه داشت و در نهایت Donkey Crew تصمیم گرفت پروژه ی دیگری به نام Bellwright را آغاز کند.

اما نکته ی عجیب این است که خودِ رهبر پروژه، فلوریان “Chadz” هوفرایتر، از کسانی بود که در استیم به شدت علیه بازی نوشت. او در مقاله ای با عنوان Last Oasis Sucks توضیح داد که چرا خودش هم از تجربه ی بازی در طولانی مدت لذت نمی برد و چرا در مقایسه با دیگر بازی های بقاء کم می آورد. این اعتراف صادقانه گرچه نشان می داد رهبر پروژه مشکلات را از دید یک گیمر درک می کند، اما برای کسانی که این عنوان را خریده بودند مثل یک سیلی بود، مخصوصاً وقتی که هنوز روی بهبود و رفع مشکلات بازی کار می کرد.

ترکیبی از استعدادهای ماسیمو گوارینی، شینجی میکامی (خالق Resident Evil) و سودا51 (Goichi Suda، مالک استودیوی Grasshopper Manufacture)، باید شاهکاری تمام عیار می شد، اما یک مشکل وجود داشت: همه چیز زیر نظر Electronic Arts پیش می رفت.

داستان بازی درباره ی گارسیا هات اسپور، شکارچی شیاطین مکزیکی است که باید برای نجات معشوقه اش به شهر نفرین شدگان برود. با فضای پانک-راک و شیطانی، سلاح های متنوع و ترکیب مناسبی از هیجان و ترس، بازی روی کاغذ همه چیز داشت تا موفق شود، اما در عمل شکست بزرگی بود.

بازی فروش به شدت کمی داشت. سودا علت اصلی را سرمایه گذاری اندک EA روی این آی پی اعلام کرد. اما مشکل عمیق تر از این ها بود: او در طول ساخت بازی به سختی با EA کنار می آمد و بارها مجبور شد داستان را از نو بنویسد. نتیجه نهایی محصولی بود که نه او و نه میکامی (که به عنوان کارگردان اجرایی حضور داشت) هیچوقت به آن افتخار نکردند.

ساخت دنباله ی یک بازی موفق هرگز کار آسانی نیست. بعضی استودیوها مسیر نسخه ی اول را تکرار می کنند و برخی زیر فشار انتظارات له می شوند و چیزی به مراتب ضعیف تر تحویل می دهند. Devil May Cry 2 چنین سرنوشتی داشت. در این بازی دانته باید جلوی آریوس، تاجر بین المللی فاسد و رییس کمپانی اوروبوروس را بگیرد، زیرا می خواهد دیوی به نام آرگوساکس را احضار کند و قدرتی غیرقابل مهار به دست آورد. ایده داستان اگرچه قابل قبول به نظر می رسد، اما مشکل جای دیگری است.

DMC 2 را تیمی در کپکام ساخت که تجربه ی ساخت نسخه اول را نداشت. تولید بازی پر از مشکل بود و هرچند هیدئاکی ایتسونو در میانه ی راه به عنوان کارگردان اضافه شد، اما حتی این فرد خلاق و مبتکر هم نتوانست پروژه را نجات دهد. بازی در زمان عرضه به خاطر دشواری کمتر و سیستم مبارزات سطحی تر به شدت نقد شد.

ایتسونو بعدها اعتراف کرد زمان توسعه بسیار کوتاه بود و بخش های زیادی نیمه کاره یا ناقص باقی ماند. او بعدها اعلام کرد که از نتیجه راضی نیست و به همین دلیل هدایت نسخه سوم را برعهده گرفت تا بتواند شکست بازی دوم را جبران کند.

Payday 3 ادامه ای برای ماجراهای نسخه دوم و داستان شخصیت های جوی، هیوستون، کلاور و جکت بود که دوباره قصد سرقت بانک ها در نیویورک را داشتند. این ایده کلی می توانست موفقیت آمیز باشد، اگر استودیوی Starbreeze می توانست با استانداردهای روز همراه می شد، اما متاسفانه این اتفاق رخ نداد.

بازی هنگام انتشار با موجی از انتقادات روبه رو شد: تجربه ای ناقص، مشکلات فنی جدی و مدل همیشه آنلاین که هنگام قطعی سرورها عملاً بازی را غیرقابل اجرا می کرد.

جالب این جاست که تیم توسعه به جای انکار، مسئولیت را پذیرفت. آل میر لیستو، مدیر جامعه پلیرهای Payday، اعتراف کرد بازی باید زمان بیشتری توسعه می یافت و تجربه ی نهایی برای بازیکنان بد بود. آندریاس پنیگر، تهیه کننده اصلی این عنوان، هم پذیرفت که تصمیم های عجولانه و بی دقتی های متعدد باعث این شکست شدند.

سری Postal همیشه خشن، جنجالی و بی پروا بوده است و همین موارد بخش مهمی از جذابیت آن را تشکیل می دهند. استودیوی Running With Scissors هیچ وقت روی خروجی بصری باکیفیت یا مکانیک های نوآورانه تاکیدی نداشته است، بلکه همیشه سرگرمی و هیجان خام را در اولویت قرار می دهد. اما نسخه سوم حتی با این استانداردهای پایین هم یک فاجعه تمام عیار بود. تیم سازنده برای تأمین هزینه با استودیوی روسی Akella شریک شد و همه چیز از همان جا بدتر و بدتر شد.

Postal III پر از محتوای اضافی بود که بازیکنان را از خشونت سریع و بی وقفه ی مورد انتظار دور می کرد، دائماً با کرش مواجه می شد و جلوه های بصری آن حتی نسبت به استانداردهای آن زمان غیرقابل قبول بود.

جان مرچنت و وینس دسی از RWS بازی را یک آشغال نامیدند و گفتند حتی نمی خواهند بابتش پولی بگیرند. آن ها رسماً اعلام کردند این بازی بخشی از فرنچایز اصلی نیست و نهایتاً نیز بازی از فروشگاه حذف شد.

بسیاری از بازیکنان نسخه اولیه Dead Island 2 را هرگز ندیده اند. عنوانی که در سال 2023 منتشر شد، هیچ شباهتی به پروژه اولیه که در سال 2014 شکل گرفت ندارد.

Dead Island 1 به عنوان یک بازی زامبی محور مبتنی بر بقاء موفقیتی بزرگ بود. طرفداران بی صبرانه منتظر دنباله بودند، اما این پروژه سال ها در جهتم توسعه باقی ماند.

استودیوی یاگر در سال 2012 وظیفه ساخت بازی را برعهده گرفت، اما بعد از نمایش اولیه ی 2014، به دلیل بازخوردهای بسیار منفی از پروژه کنار گذاشته شد. بعد نوبت به Sumo Digital رسید که باز هم نتوانست کار را انجام دهد. در نهایت استودیوی Dambuster در سال 2019 پروژه Dead Island 2 را از نو آغاز کرد و آن را به سرانجام رساند.

مارتین وین، مدیر سابق ارتباطات Deep Silver، بعدها گفت هر نسخه ای که در طول مسیر ساخته شد افتضاح بود. آن ها سرگرم کننده و جذاب نبودند و اصلاً حس Dead Island را انتقال نمی دادند.

این بازی وعده داده بود تجربه ای متفاوت از سرزمین میانه را به لطف روایت داستان گالوم ارائه دهد؛ شخصیتی مهم و ماجراجو که در بازی ها کمتر به او پرداخته شده است. اما روند توسعه به کندی پیش رفت و سال ها خبری از آن نبود، تا اینکه سرانجام استودیوی Daedalic Entertainment تاریخ عرضه را اعلام کرد.

تریلر گیم پلی د سالر 2022 واکنش منفی مخاطبین را به همراه داشت. طرفداران گرافیک منسوخ، طراحی ضعیف، محیط های بی روح و رنگ آمیزی افتضاح را مورد تمسخر قرار دادند. اعتراض ها آن قدر شدید بود که توسعه دهنده بازی را دوباره عقب انداخت تا اصلاحاتی انجام دهد.

با وجود چندین تأخیر، بازی در سال 2023 منتشر شد اما نقدها فاجعه بار بودند و آن را بدترین بازی سال نامیدند. سرانجام Daedalic رسماً عذرخواهی کرد و پذیرفت بازی آن چیزی که می خواستند ارائه دهند نبوده و انتظارات هیچ کس را برآورده نکرده است.

Dying Light 1 به لطف ترکیب ماجراجویی لذت بخش، بقای درگیرکننده و هیجان بسیار بالا در یک دنیای باز پر از زامبی موفقیت بزرگ بود و تفاوت عملکرد دشمنان در روز و شب تجربه ای خاص را به ارمغان می آورد. بازیکنان عاشق این عنوان بودند.

اما نسخه دوم مسیر اشتباه را پیش گرفت. Techland تمرکز را روی پارکور گذاشت و عنصر وحشت، تهدید و تنش نسخه اول کنار رفت. نتیجه، تجربه ای بود که هواداران قدیمی را ناامید کرد.

تایمون اسمکتالا، کارگردان این سری، بعد از عرضه اعتراف کرد بازی هویت نسخه اول را فراموش کرده است. او و استودیوی تکلند بعدها سعی کردند این شکست را نادیده بگیرند و با ساخت عنوان The Beast، به ریشه ها بازگشتند.

فیلم E.T. یکی از پدیده های دهه 80 بود و آتاری تصمیم گرفت هرچه سریع تر یک بازی اقتباسی از آن تولید کند و سازنده آن، هاوارد اسکات وارشو، تنها پنج هفته زمان داشت تا آن را بسازد.

بازی در کریسمس منتشر شد، اما فاجعه به بار آورد. منتقدان بازی را به سخره گرفتند، مشتریان آن را به فروشگاه ها بازگرداندند و آتاری که 5 میلیون دلار صرف تبلیغات کرده بود، وارد دردسری بزرگ شد. این شکست به سقوط صنعت بازی در 1983 دامن زد و بسیاری وارشو را مقصر اصلی دانستند.

وارشو بعدها اعتراف کرد بازی کیفیت بدی داشت و توسعه آن با موقعیت های عجیب و بن بست های ناگهانی روبه رو بود. اما او هرگز مسئولیت کامل سقوط را نپذیرفت و آن را بر گردن مدیریت ضعیف آتاری انداخت.

ریبوت Doom در سال 2016 ممکن بود هرگز رخ ندهد، زیرا ابتدا پروژه ای با نام Doom 4 در سال 2008 کلید خورده بود. این نسخه قرار بود بر داستان عمیق تر، صحنه های سینماتیک بیشتر، اکشن کمتر و فضایی شبیه Call of Duty تمرکز کند. پس از سه سال توسعه، استودیوی id Software فهمید این بازی هویت Doom را از بین می برد و تصمیم گرفت پروژه را متوقف کند.

مارتین استراتون، تهیه کننده اجرایی، بعدها توضیح داد که این تصمیم بسیار دشوار بود، زیرا در طول 12 سال تنها یک بازی بزرگ دیگر (Rage) ساخته بودند و توقف پروژه ریسک بالایی داشت. اما در نهایت نتیجه ارزشمند بود؛ آن ها مسئولیت شکست Doom 4 را پذیرفتند و زمان کافی صرف کردند تا ریبوت 2016 را بسازند، اثری که یکی از بهترین بازگشت های تاریخ شد.

شکست هایی که در این مقاله از آن ها نام بردیم، یادآور این نکته هستند که پشت هر بازی، مجموعه ای از انتخاب های درست و غلط وجود دارد و حتی بزرگ ترین استودیوها هم ممکن است لغزش کنند. اما مهم تر از همه، صنعت بازی مثل خود بازیکنان از اشتباهاتش درس می گیرد. هر بازی بد می تواند زمینه ساز یک موفقیت بزرگ در آینده شود، البته اگر سازندگان به جای انکار، حقیقت را بپذیرند.