کامبیز نوروزی در یادداشتی در روزنامه شرق نوشت: آقای پزشکیان از تبلیغات انتخاباتی تا امروز بارها بر استفاده از کارشناسان در تمام بخش های دولت تأکیدهای فراوان داشته است. اما آیا واقعا ایشان چنین کرده است؟ آقای رییس جمهور تا چه اندازه و چگونه و از چه کارشناسانی در مسائل مبتلابه کشور و بحران های متعددی که گریبان ما را گرفته استفاده کرده است؟

در دستگاه های مختلف دولتی کارشناسان متعددی حضور دارند. نظرات این دسته از کارشناسان در جریان محدودیت ها و ملاحظات و منافع متعدد ناشی از مناسبات سیاسی و اداری سلسله مراتب بلندی را طی می کنند تا احیانا به مرحله تصمیم گیری برسند. در بسیار از موارد هم نظرات کارشناسی در میان راه گیر کرده و به بایگانی سپرده می شوند.

اما آیا توانایی کارشناسی کشور محدود به همین تعداد کارشناسان و کارکنان دولت است؟ آیا فقط صاحب منصبان مستخدم دولت هستند که کارشناسان مصلح اند؟

گروه بسیار بزرگ تری از آنان که در دستگاه های دولتی در رده های مختلف کارشناسی فعالیت می کنند وجود دارد که به عنوان متخصصان رشته های مختلف به ایران و نظام و حل مسائل کشور می اندیشند. بسیاری از این افراد نظرات، تحلیل ها و دیدگاه های خود را بدون هیچ چشمداشتی در رسانه های مختلف کشور منتشر می کنند؛ این مباحث در نظام فکری آقای پزشکیان و همکاران ایشان در نهاد ریاست جمهوری و وزارتخانه ها چه جایی دارند؟

مروری بر ادبیات کارشناسی که در رسانه ها، همایش ها و سخنرانی ها مطرح می شوند و مقایسه آنها با عملکرد دولت به خوبی حکایت از آن دارد که فاصله ای عمیق بین کارشناسان جامعه مدنی و الگوهای فکری حاکم بر دولت وجود دارد. اگر دولت رابطه ای فعال و مؤثر با متخصصان مستقل داشت و دیدگاه ها و تحلیل های آنها را در نظام تصمیم گیری خود وارد می کرد، بی شک چنین فاصله عمیق و گسترده ای پیش نمی آمد. در اقتصاد، روابط بین الملل، امور اجتماعی، امور آموزشی، امور فرهنگی، امور رسانه ای، مبارزه با فساد و خیلی چیزهای دیگر در سطح جامعه مدنی توسط استادان دانشگاه، نویسندگان تخصصی و سایر کارشناسان انتقادهای فراوانی به طرح ها، برنامه ها و عملکرد دولت مطرح می شود، کسی این انتقادها را می شنود؟

گویی دولت فقط خود و اعضای خود را کارشناس و مصلح می داند. در عمل این همه متخصص مستقل غیردولتی که نگران کشور و نظام اند و اندیشه خود را منتشر می کنند، کارشناسان مصلح حساب نمی شوند؟

غیر از جلسه های نمایشی که مثلا فلان مقام با چند استاد و صاحب نظر می گذارد و چند دقیقه ای هرکدام چیزی می گویند، چه ارتباط سیستماتیک، منظم و مؤثری بین انجمن ها و سازمان های صنفی تخصصی و متخصصان و کارشناسان با دولت وجود دارد؟

انتقادهای گسترده ای که در عرصه عمومی توسط متخصصان و سازمان های صنفی و حرفه ای نسبت به عملکرد نظام سیاسی، از جمله دولت مطرح می شود، حکایت از این دارد که تقریبا ارتباطی بین دولت و کارشناسان مستقل نیست. دولت با همان توهم قدیمی دانای کل درها را به روی خود بسته است و کسی را به درون راه نمی دهد. عدم موفقیت برنامه ها، این پند را به آنها نمی دهد که ده بار از آن راه بدان خانه برفتید/ یک بار از این خانه بر این بام برآیید . آقای پزشکیان وقتی از کارشناسی و کارشناسان سخن گفته و می گوید، چرا به این بخش عظیم کارشناسی در جامعه مدنی بی اعتناست؟

چرا برای چاره جویی به سراغ آنها نمی رود؟ چرا خود را به مدیرانی محدود کرده است که توان درک وضع موجود و طراحی راه های حل بحران را ندارند و هیچ ابتکاری در کار آنها پیدا نمی شود؟ وقتی این همه متخصص مصلح را کنار گذاشته اید و اعتنایی به آنها ندارید و ایشان را در نظام تصمیم سازی و تصمیم گیری مشارکت فعال، مؤثر و سیستماتیک نمی دهید، چگونه می توانید باز هم بر آن شعار و عهد که بستید وفادار بمانید که کارها را کارشناسانه پیش خواهید برد؟

هرقدر رییس جمهور از وعده های خود فاصله بگیرد جریان تندرویی پیشروی می کند که از مملکت داری آن قدر می داند که می توان سالی 11 میلیارد دلار صیفی جات به روسیه صادر کرد، یا با یک میلیون تومان می توان یک شغل ایجاد کرد یا تلویزیونی فرقه ای می سازد که مخاطبانش به زور به 10، 15 درصد می رسد. اگر در هر موضوعی فشارهای جریان های خاص مانع است، اعلام کنید. ساده ترین نمونه اش عدم رفع فیلترینگ است. هرقدر یک بحران بزرگ تر باشد، حل آن نیازمند اندیشه های عمیق تر و بزرگ تر و شجاعانه تر است و اجرای آن بدون اراده های قوی و بزرگ ناممکن است.آقای رییس جمهور نگاهی بیندازید به روند بحران ها، تأملی کنید بر اندیشه هایی که مدیرانتان می دهند و دست آخر دقتی کنید به آنها که قرار است کارها را اجرا کنند. چقدر چنین شرایطی فراهم است؟

آن مواعید که کردی مرواد از یادت .