آلبرت بُغُزیان (اقتصاددان و عضو هیات علمی دانشگاه تهران) گفت: معمولاً در کشورهایی که می خواهند یارانه بسیار دقیق پرداخت شود و طرح های هدفمندی به دقت به هدف اصابت کند، یارانه کالایی داده می شود و یا به صورت تخفیف روی برخی کالاها یارانه می نشیند.

به گزارش ایلنا، وی ادامه داد پرداخت یارانه به صورت پول نقد کمتر مرسوم است و البته به دقت به هدف های خود اصابت نمی کند. برای مثال اگر در سال 1388 که بحث این طرح شروع شد، به سرپرست هر خانوار ماهانه 1 کیلو گوشت به ازای هر نفر عضو داده می شد، امروز به خانوار 4 نفره حداقل معادل ارزش 3 میلیون تومان یارانه به صورت کالا پرداخت شده بود. به این ترتیب ارزش کالا یا پول پرداخت شده حفظ می شد.

وی خاطرنشان کرد: در گذشته این بحث مطرح بود که دولت در حال کاهش یارانه بنزین و آرد و آب و. . است و به همان میزان به افراد نقدی داده می شد. 45 هزار تومان جبران آن هزینه ها بود که در آن زمان ارزشی معادل 1 میلیون و 450 هزار تومان امروز داشت. در این شرایط باید گفت که یارانه دیگر ارزش گذشته را ندارد لذا آن توجیهی که با آن آزادسازی صورت گرفت و قیمت های کالاهای مصرفی عمومی افزایش یافت، دیگر محلی از اعراب ندارد.

ما باید شرطی می گذاشتیم و آن بالا نرفتن تورم بود. اگر تورم بر ارزش یارانه نقدی اثر کند، ناگزیر تورم فقرا بیشتر از تورم اغنیاست. ما با افزایش میزان یارانه نقدی به 300 هزار تومان، نتوانستیم آن توجیه علمی و منطقی را برای یارانه ایجاد کنیم.

بغزیان افزود: اگر بخواهیم با منطق اقتصادی سال 1389 که یارانه 45 هزار تومانی داده می شد، برای دهک های باقی مانده و حذف نشده یارانه برقرار کنیم، امروز باید به آن ها حدوداً نفری 1 میلیون و 200 هزار تومان کالا یا پول پرداخت کنیم. اما باید دید که حذف یارانه ها تا چه میزان به دهک ها فشار وارد می کند.

اگر یارانه به صورت نقدی پرداخت شود، در شرایط عدم توان دولت برای کنترل تورم، مدام باید آن را افزایش داد. به همین دلیل تثبیت قیمت ها و افزایش توان خرید خانوار، باید پیش از سیاست های یارانه ای در اولویت دولت باشد.