سیدمهرداد بنی هاشمی کهنگی در شرق نوشت: ما هر روز از گرانی، تورم یا چالش های سیاسی می نویسیم، اما کمتر به بحرانی توجه می کنیم که بی صدا در دل زندگی مردم جریان دارد: تنهایی جمعی. امروز اگر در خیابان های شهر راه برویم، ازدحام را می بینیم، اما صمیمیت کمرنگ است. خانه ها روشن اند، اما گفت وگوها خاموش. شبکه های اجتماعی پر از تصویر و پیام است، اما خالی از مکالمه های عمیق.

تنهایی، فقط یک حس فردی نیست: باید پذیرفت که تنهایی، یک امر شخصی یا روانی صرف نیست؛ یک مسئله اجتماعی است. جامعه ای که روابط انسانی در آن سست شود، استحکام خود را از دست می دهد. پژوهش ها نشان می دهد اثرات انزوای اجتماعی بر سلامت، کمتر از بیماری های مزمن نیست. افسردگی، اضطراب و حتی بیماری های جسمی با آن گره خورده اند.

فشارهای اقتصادی و فرسایش پیوندها: فشارهای اقتصادی نیز این بحران را تشدید کرده است. خانواده ها زیر بار مخارج سنگین، فرصت باهم بودن را از دست می دهند. جوانان در جست وجوی آینده بهتر مهاجرت می کنند یا منزوی می شوند. سالمندان در خانه هایشان به حاشیه رانده می شوند. این روند به آرامی اما پیوسته، شبکه های همبستگی اجتماعی را فرسوده می کند.

سرمایه اجتماعی در خطر: سرمایه اجتماعی یعنی اعتماد، همیاری و شبکه های انسانی یکی از پایه های اصلی پایداری هر جامعه است. وقتی این سرمایه از بین برود، هیچ سیاست اقتصادی یا برنامه حمایتی به تنهایی نمی تواند جامعه را سر پا نگه دارد. تنهایی جمعی، بحرانی خاموش است که می تواند بیش از هر بحران اقتصادی یا سیاسی، بنیان های جامعه را تهدید کند.

بازگشت به پیوندهای انسانی: برای مقابله با این وضعیت، باید دوباره به روابط انسانی بها داد: ایجاد فضاهایی برای گفت وگو، تقویت نهادهای محلی و فرهنگی و بازگشت به سنت های همیاری و همسایگی. جامعه ای که اعضایش همدیگر را نمی بینند و نمی شنوند، دیر یا زود در سکوت و بی اعتمادی فرو می رود.

سخن پایانی: شاید امروز زمان آن رسیده باشد که در کنار شمارش نرخ ها و درصدهای اقتصادی، دل هایی را هم بشماریم که در تنهایی شکسته می شوند. جامعه ای که نتواند پیوندهای انسانی خود را بازسازی کند، هیچ آینده روشنی در انتظارش نخواهد بود.