با گذشت بیش از 3 ماه از جنگ دوازده روزه هنوز برخی شهروندانی که خانه و زندگی شان بر اثر حملات اسراییل تخریب شده بود با مسوولان شهرداری به توافق نرسیده اند و مبلغ خسارت وارد شده به ساختمان هایشان را بیشتر از برآوردهای رسمی می دانند.

به گزارش اعتماد، آن ها همچنان در میان ساختمان های شهرداری تهران، ستاد مدیریت بحران و بقیه دستگاه های مرتبط در رفت و آمد هستند تا شاید بتوانند حداقل های یک زندگی از دست رفته را بازگردانند.

بررسی ها در گفت وگو با برخی از این شهروندان آسیب دیده در جنگ دوازده روزه که برخی از آن ها نخواستند نامشان در گزارش قید شود، نشان می دهد که نه تنها خسارت خودروها هنوز پرداخت نشده است که بسیاری، تنها درصدی از آن تسهیلات 250 میلیونی بن خرید لوازم ضروری را دریافت کرده اند. در این چند روز هم که به آن ها گفته اند باید اتاق ها را تحویل دهند، اگر چه زیر بار آن نرفته اند و برخی هنوز در هتل ها اقامت دارند تا تکلیفشان مشخص شود.

در آخرین جلسه ای که ستاد راهبری بازسازی و رسیدگی به امور آسیب دیدگان جنگ 12 روزه برگزار کرد از اتمام صد درصدی تعمیرات جزیی و مقاوم سازی ساختمان ها و واحدهای آسیب دیده سخن گفته شد و اینکه در حوزه تخریب و نوسازی ساختمان ها هم 87 درصد اقدامات صورت گرفته و تنها چند ساختمان باقی مانده اند. این ساختمان های باقیمانده در واقع خانه همین افرادی بودند که حالا همچنان در هتل ها زندگی می کنند.

یکی از این افراد که حالا همراه پدر و برادرش در هتل هویزه اسکان موقت دارد، می گوید خسارتی که به واحد آن ها در نزدیکی زندان اوین وارد شده است طبق بررسی های کارشناسی که او جدا از کارشناسی شهرداری به کار گرفته است با دلار 90 هزار تومانی، بیش از یک میلیارد تومان است اما عدد 500-400 میلیون تومانی که از سوی شهرداری تهران برای واحد او در نظر گرفته شده است اصلا کفاف تعمیرات خانه اش را نمی دهد، بنابراین تا همین امروز که بیش از سه ماه از آن روزها گذشته، هنوز هیچ بخشی از تعمیرات خانه اش انجام نشده است.

اگر بازسازی مطرح باشد، مبلغی که شهرداری در نظر گرفته، رقم ناصحیحی است. من درخواست کارشناس کردم، دفعه دوم حتی رقم کارشناسی لیست خسارت را به من نشان ندادند و اعلام کردند که بیش از 500 میلیون تومان نمی توانند پرداخت کنند. در حالی که من کارشناس آوردم و برآورد او حدود یک میلیارد و صد بود. ناچار شدم برای جلو رفتن کار، وکیل بگیرم، هزینه کارشناسی رسمی دادگستری پرداخت کنم و این مساله زمان بر شد.

حالا هم اگر شهرداری این مبلغ را پرداخت نکند، باز هم شکایت را ادامه خواهد داد تا آن ها را به پرداخت ملزم کند اگر چه این کار هم دوباره نیازمند شکایت جداگانه و اتلاف زمان است.

او معتقد است که کارکنان دولت و شهرداری باید پاسخگو باشند، زیرا پولی که باید به آن ها پرداخت می شد، نشد و آن ها دو تا سه ماه در هتل مانده اند تا منزل بازسازی شود، اما خانه شان به همان شکل اولیه باقی مانده، وسایل دست نخورده در حالی که پیشتر مورد سرقت هم واقع شده، سرمایه شان را برده اند و خودروهایش هم تخریب شده است: در این مدت فقط یک آسانسور نصب کرده اند، آن هم با سوء مدیریت. آسانسوری که ظرفیت شش نفر داشت به ظرفیت چهار نفر کاهش یافته است. قرار بر این بود که جلسه ای برگزار شود و به هر واحد مبلغی بدهند تا خودش بازسازی کند اما مبلغ به من پرداخت نشده است و حتی برخورد بدی هم با برخی داشته اند. بعضی از ساکنین که مراجعه و اعتراض کرده بودند، توانستند حدود 800 میلیون تومان دریافت کنند، چون نیاز فوری داشتند تا زندگی شان را دوباره سر و سامان دهند.

او در طرح شکایت تنها نیست و چند نفر دیگر از اهالی ساختمان که هنوز در هتل هستند تصمیم گرفته اند ماجرا را از طریق دستگاه قضایی پیگیر شوند: مساله این است که چرا ما باید هزینه های ناشی از سوء مدیریت و نبود پدافند در کشور را متحمل شویم؟ حتی یک آژیر در محله وجود ندارد. در شرایط بحرانی که پیش آمد، ناکارآمدی کاملا مشخص شد. پول برای جبران خسارت تصویب شده و وجود دارد، شهرداری می گوید کار در حال انجام است، در حالی که هیچ اقدامی نمی شود و افراد صرفا سلیقه شخصی خود را اعمال می کنند.

وقتی روز چهارشنبه از او و چند خانواده دیگری که از تیر ماه مهمان هتل هویزه، لاله و دیگر هتل ها هستند خواسته شد که آنجا را تخلیه کند تماس ها با مدیریت بحران و مسوولان مربوطه آغازشد چون آن ها بابت خسارت خودروها و وسایل هیچ مبلغی دریافت نکرده بودند که بتوانند آنجا را ترک کنند: وسایلمان نابود شده و شرایط اسکان در هتل هم به شدت تنش زا بود. فشار روانی زیادی بر ما وارد شد. چهارشنبه گذشته مدیریت هتل هویزه اعلام کرد که باید اتاق ها تحویل داده شود. برخی از همسایه های برج، بن را دریافت کردند، اما سه یا چهار واحد از جمله واحد ما نه تنها بن که پول پیش برای رهن منزل را هم دریافت نکردیم. وسایل منزل من حداقل هفت میلیارد تومان ارزش داشت، اما مثلا برای خسارت خانه 500 میلیون تومان خسارت تعیین کرده اند.

او معتقد است کارمندی که در این زمینه سهل انگاری کرده یا دستوراتی چون تخلیه هتل ها را داده یا بی عرضه و بی سواد است یا هدفش ایجاد نارضایتی است: سه ماه گذشته است. اگر یک ماه نخست را به دلیل شرایط بحرانی جنگ، نادیده بگیریم، دو ماه بعد فرصت کافی وجود داشت که خسارت من پرداخت شود. اگر در همان زمان پول من پرداخت می شد، اکنون 80 درصد کار بازسازی منزلم به پایان رسیده بود و در مراحل پایانی می توانستم به خانه بازگردم. به عبارتی، اشتباه و کارشکنی برخی باعث شده است من مجبور شوم وارد مسیر قضایی شوم و اکنون سه ماه هزینه هتل و خدمات آن به نظام تحمیل شده است.

هر روز به سیستم شهرداری و مدیریت بحران مراجعه می کند تا شاید گره ای از مشکلاتش باز شود، نه تنها او که برخی دیگر هم از این ساختمان به آن ساختمان می روند.

در واقع افرادی که واحدشان به انفجارها نزدیک تر بود دچار آسیب جدی تری شده اند اما واحدهایی که خسارت های جزیی تری داشتند با 300 تا 500 میلیون مشکلشان حل می شد: در این مدت، من با پدر بیمار و برادری که کسالت داشت، تحت فشار شدید بودم و من از درآمد روزانه ام صددرصد محروم شدم. هر روز به دلیل پیگیری امور دادگاه، وکیل و پاسگاه، باید در ساعات اداری کارها را رها می کردم. در حالی که قاضی پشت میز خود نشسته و حقوق می گیرد، من یک ریال درآمد نداشتم و ناچار شدم از پس اندازهایم خرج کنم.

او البته از مجموعه هویزه که در این چند ماه پذیرای آن ها بوده رضایت دارد و می گوید که تغذیه مناسب، رفتار قابل قبول و مدیریت زمان بندی خوبی داشتند: فضای همدلی نیز وجود داشت و مشکلی در این زمینه نداشتیم. حتی زمانی که موضوع تخلیه مطرح شد، با عذرخواهی اعلام کردند.

مورد دیگری که با او دقایقی به گفت وگو نشستیم، زنی نسبتا میانسال است که حدودا از سه ماه پیش در هتل زندگی می کند اما ظاهرا دو فرزندش این اواخر او را به واسطه شرایط نامشخص زندگی ترک کرده و به خانه پدرشان رفته اند. تنها مانده و آنطور که می گوید به شدت دچار آسیب های روحی بعد از جنگ است.

گوشی تلفن را که بر می دارد بی آنکه بداند طرف مقابل چه کسی است، با گریه شروع می کند. بعد ماجرا را شرح می دهد؛ اینکه مثلا حالا با صاحبخانه هم به مشکل برخورده و فعلا از پول پیش خانه اش خبری نیست.

نه پولی دارد خانه اجاره کند، نه طلا و دلارهایش مانده که بفروشد و به زخمی بزند و نه می تواند کار کند: از شدت ناراحتی نمی توانم آرام باشم. صاحبخانه حاضر نشد به شهرداری چک بدهد تا آن ها به ما پول پیش برای رهن خانه بدهند، حتی به او گفته بودند اگر چک ندارید، سه روزه چک می دهیم تا به شما تحویل دهند، اما صاحبخانه قبول نکرد در نتیجه هیچ پولی به ما پرداخت نشد. حساب خودم هم بسته شده و در حال حاضر نه پول دارم و نه حسابی برای دریافت وجوه. کل زندگی ام به هم خورد، بچه ام داشت می رفت آلمان، کلی خرج کرده بودم که برود. شهریور ماه پروازش بود اما پول های ما را دزدیدند، نتوانستم او را بفرستم. او هم افسردگی گرفته.

قرار بود شهرداری به عنوان کمک 250 میلیون تومان بن برای خرید لوازم ضروری زندگی به هر کدام از خانواده هایی که در جنگ آسیب دیده اند پرداخت کند اما ظاهرا این رقم به طور کامل به همه تعلق نگرفته است.

مثلا این زن میانسال که وسایل زندگی اش بر اثر حمله آسیب دیده، حدود 160 میلیون تومان بن دریافت کرده و تمام آن را به مبلغ 130 میلیون تومان فروخته تا بتواند به همراه پولی که از دیگران قرض گرفته ماشین را از تعمیرگاه بیرون بیاورد: برای پول پیش خانه به من گفتند برو شکایت کن، الان وکیل گرفتم و باید 175 میلیون پول وکیل بدهم. ماشین را هم گفتند ببر کارشناسی کن. بردم و تا الان هم 450 میلیون خرج آن شد ولی هنوز معلوم نیست چه نهادی بیمه ایران یا بیمه مرکزی، قرار است خسارت آن را بدهد. من را پیش مسوولان ببرید، مگر مسوولیت ندارند؟

از میان 85 میلیون نفر در کشور، مگر ما چند خانوار بودیم که زندگی مان نابود شد؟ چرا با ما اینگونه رفتار شده است؟ اگر کل ایران ویران شده بود، قرار بود چه کنند؟ به خدا قسم ناامنی و بی توجهی موجب خشم و ناراحتی ما شده است. به آن ها گفتم یک واحد در ولنجک به ما بدهند به کمک غذایی نیاز ندارم فقط سرپناه می خواهم اما باز هم جوابی نگرفتم.

نگرانی من این است از هتل برویم دیگر این سرپناه را هم نداشته باشیم. خودم شاهدم که بعضی از خانواده ها برای اینکه بتوانند سرپناه برای خود تهیه کنند طلا فروختند و برخی پول قرض کردند و رفتند. حالا هم نمی داند چه میزان از تعمیرات خانه ای که اجاره کرده بود انجام شده فقط مدام این را تکرار می کند که مستاجرها آواره تر شده اند.

با صاحبخانه این زن هم به گفت وگو نشستیم، زنی تنها که او هم به تازگی همسر خود را از دست داده است و ظاهرا مبلغ اجاره این خانه را صرف گذران زندگی می کند.

او البته روایت دیگری از مستاجر خود دارد و اگر چه در همان تیر ماه مبلغ خسارت واحد خود را دریافت کرده اما معتقد است که این مبلغ جبران تمام خسارت های وارده به خانه اش نیست: روند بازسازی منزل پس از حادثه تا حدودی پیشرفت داشته و تقریبا 80 درصد کارها انجام شده است، اما به دلیل آنکه کلید ملک همچنان در اختیار مستأجر قرار دارد، امکان تکمیل باقی مانده کارها فراهم نشده است.

پس از وقوع جنگ دوازده روزه و خسارات وارده، درها و قفل ها تعویض و بخش زیادی از تعمیرات اساسی شامل نصب درهای آهنی و بخشی از کف سازی انجام شد، اما هنوز کارهایی از جمله نظافت نهایی و تعویض لوله های آسیب دیده باقی مانده است. با وجود هزینه های سنگینی که تاکنون صرف شده (حدود 400 میلیون تومان برای تعمیرات و 10 میلیون تومان برای لوله کشی)، به دلایلی که گفتم، امکان تکمیل پروژه وجود ندارد.

این زن سرپرست خانوار هم معتقد است که مستأجر نه تنها کرایه ای پرداخت نکرده، بلکه با شکایت ها، روند بازسازی و تحویل ملک را مختل کرده است: از نظر قانونی و شرعی، مالک وظیفه دارد ملکی سالم و قابل استفاده تحویل دهد، اما در شرایط کنونی، با وجود اینکه خانه آماده استفاده است و تنها نیازمند نظافت و تکمیل جزییات است، مستأجر همچنان از همکاری خودداری می کند. پول پیش این خانه یک میلیارد و هفتصد میلیون تومان است و در حالی که هنوز قرارداد او تمام نشده است من باید از کجا این مبلغ را جور کنم. به من گفتند که چک بدهم اما چک هم نداشتم.

مرد میانسالی که البته به تازگی توانسته است خانه ای در غرب تهران اجاره کند تا اتاق های هتل را تحویل دهند از روند پرداخت خسارت و رسیدگی گلایه دارد. در روزهای نخستی که آن ها در هتل اقامت داشتند زاکانی، شهردار تهران و مسعود پزشکیان برای بررسی وضعیت به آنجا رفتند و ظاهرا همان روز شهردار تهران با آن ها گفت وگو کرده و با توجه به شرایط و مشکلاتی که این خانواده داشته اند و با بروز جنگ و بی خانمانی چند برابر شده به او قول هایی داده شده است.

این شهروند تهرانی حالا تصاویر شهردار تهران که در حین نوشتن یادداشت مساعدت به این خانواده است را هم برای ما ارسال کرده است. آنطور که از تصاویر و گفته های او پیداست قرار بر این بوده است که شهرداری مضاف بر مبالغی که برای مساعدت مصوب شده، با توجه به بیماری همسر و فرزندش، حدود 200 میلیون تومان هم به آن ها کمک کند اما بعد این دستور در بروکراسی اداری گم شده است.

البته او در این مدت توانسته از صاحبخانه پول پیش خانه اش را دریافت کند بنابراین با بخشی از آن خانه ای اجاره کرده است اما بابت وسایل ضروری خانه، تنها 200 میلیون تومان بن به او تعلق گرفته است که نسبت به آن هم اعتراض دارد: مسوولانی که به صورت انسانی رسیدگی کردند، معدود بودند؛ بسیاری از خودروهایمان هنوز در خیابان و در وضعیت آسیب دیده رها شده اند و هر روز برخی از قطعات و لوازم آن برداشته می شود؛ لاستیک ها، باتری و سایر اقلام به سرقت می رود. 200 میلیون را به ما دادند و گفتند باید تخلیه کنید در حالی که این رقم پاسخگوی نیاز ما نیست. یخچال، ماشین لباسشویی و ظرفشویی آسیب زیادی دیده اند، فقط هزینه تعمیر یخچال حدود 68 میلیون و چند صد هزار تومان شده که فاکتور آن هم موجود است.

او خیلی گلایه دارد که برخی رسانه ها آمده اند با او گفت وگو کرده و از اوضاع زندگی و گلایه هایش فیلم گرفتند اما لابد چون در حرف هایش تندی داشته، بخش های زیادی از آن را پخش نکرده اند: من تمام سرمایه ام را از دست داده ام، بسیاری از ما که مستأجر بودیم، حالا مظلومانه در تنگنا قرار داریم. برخلاف انتظار که صاحب خانه ها خسارت را دریافت کنند، مستأجران سهم قابل توجهی نبرده اند و ظلمی آشکار به مستأجران روا شده است. اگر مبلغی هم پرداخت شده به حساب صاحبخانه ها واریز شده است.

او حضور شهردار تهران در مجموعه هویزه را اینطور روایت می کند: ایشان با رفتاری محترمانه اعلام کردند که آماده همکاری هستند و در خدمت ما خواهند بود. ما به طور منظم نوبت گرفتیم و با او گفت وگو کردیم. در جریان جلسه، موضوع وضعیت خانم و دخترم که هر دو به بیماری ام اس مبتلا هستند و همچنین وضعیت دخترم که پس از حادثه دچار اختلالات روانی شده بود، مطرح شد. مدارک مرتبط با بهزیستی و کارت های بیماری ام اس ارایه شد تا شرایط خانواده و شدت نیازهای ما مشخص شود. آقای زاکانی پس از بررسی مدارک، یادداشت هایی تهیه کرد و اعلام شد که توجه ویژه خواهد شد.

فردای آن روز برای پیگیری ماجرا از شهرداری منطقه یک وارد عمل شدند اما به رغم دستور شهردار در نهایت کارمان روی دست آقای دکتر متولیان که مسوول رسیدگی به موضوعات مرتبط با جنگ 12 روزه در تهران است ماند. در ابتدا قرار بود 200 میلیون به ما پرداخت شود بعد گفتند 90 میلیون اما پس از حدود یک ماه که برای پیگیری وضعیت به شهرداری منطقه یک و ناحیه دو ولنجک مراجعه شد باز هم کار روی زمین ماند در نهایت هم در این روند به من توهین شد. گفتند تو شیاد و کلاهبردار هستی.

این شهروند آسیب دیده تهرانی معتقد است که موضوع پرداخت بن ها به صورت نامنظم و غیرشفاف انجام شده است و در حالی که قرار بود به هر فرد 250 میلیون تومان پرداخت شود، رقم های کمتری پرداخت شده است: دلیل این کاهش رقم بن مشخص نیست و اعلام رسمی درباره آن صورت نگرفته است. به برخی 200 میلیون تومان، به برخی 170 میلیون، به برخی 70 میلیون و به برخی 100 میلیون پرداخت شده است و این عدم تناسب و شفافیت باعث نگرانی و نارضایتی شده است.

نفر بعدی ساکن باغ هم جوار زندان اوین است که با مادر خود زندگی می کند. آسیب زیادی به ساختمان آن ها وارد شده و وسایل زندگی شان هم با تخریب زیادی روبه رو شده است و خود نیز در زمان حمله و بعد از انفجارها زیر آوار مانده و بیهوش شده بود. حالا هنوز در هتل اقامت دارند اما به آن ها گفته اند باید هتل را تخلیه کنند.

فعلا البته امکان تخلیه ندارند چون با وجود تعمیراتی که برای ساختمانشان انجام داده اند، شهرداری به آن ها اعلام کرده است که ساختمان ایمن نیست و به طور کامل باید تخریب شود. مادر او به بیماری سرطان مبتلاست و در زمان بمباران زندان اوین هم جسم بسیار سنگین به سرش اصابت کرده.

آن روزها حال بسیار وخیمی داشت ولی حالا نسبت به آن روزها بهتر است. علاوه بر همه اینها خسارت های جسمی، آسیب های روحی و روانی بسیاری دیده اند، چون زندگی شان به طور کامل از دست رفته است و احتمالا افرادی که زندگی عادی خود را دارند، درک کاملی از آسیبی که آن ها دیده اند ندارند.

می گوید که از زمان جنگ دچار فراموشی و درد جسمی شده است و باید به پزشکی قانونی مراجعه کند تا تاییدیه دریافت کند: ما در حال حاضر به کمک و حمایت نیاز داریم که بتواند مرهمی بر وضعیت ما باشد. وضعیت بسیار سخت است، زیرا مادر من بیمار است و درمان او نیازبه توجه و مراقبت دارد. ما زندگی گذشته خود را از دست داده ایم و حالا تنها خواستار بازگشت به زندگی عادی خود هستیم.

ارزیابی خسارت واحد آن ها در ابتدا حدود 300 میلیون تومان بود که پس از اعتراض، مبلغ به750 میلیون تومان برای سه واحد و زمین مربوطه رسید که باز هم از نظر مالکان برای تعمیر کافی نبود اما به هر حال همین مبلغ به آن ها پرداخت شد. درب ورودی باغ آن ها سوراخ و آسیب دیده است که تا حدی تعمیر شده است، اما همچنان آسیب ها به طور کامل برطرف نشده است. دیوارها ترک خورده و آسیب دیده اند و بسیاری از ترکش ها هنوز بر تن آن بر جای مانده است. استخر تخریب شده و تمام کف باغ و سنگ های آن نیز آسیب دیده است.

بن های خرید را هم فعلا و تا لحظه نگارش این گزارش دریافت نکرده اند: ما در گذشته وضعیت مالی مناسبی داشتیم، متمول نبودیم اما توانایی تأمین نیازهای خود را داشتیم، اکنون با این مبلغ و هدیه محدود، مجبوریم زندگی خود را مدیریت کنیم و حتی این کمک ها نیز با دقت زیادی بررسی می شوند. حالا هم به ما می گویند تخلیه کنید اما آیا خانه های ما ساخته شده یا برویم چادر بزنیم. رفتیم صحبت کردیم و فعلا که در هتل هستیم ولی نمی دانیم تا چه زمانی می توانیم در هتل بمانیم. متاسفانه جنگ آن زندگی را از ما گرفت حالا هم امید ما به دولت و مسوولان است و کاغذبازی دردی از ما دوا نمی کند.

ابتدا قرار بود منابع مالی بازسازی خسارت جنگ به عنوان تنخواه در اختیار بنیاد مسکن قرار گیرد و پرداخت به مردم را آغاز کنند اما 16 تیر ماه مجید جودی، معاون بنیاد مسکن تیر ماه امسال اعلام کرد که تمام مسوولیت بازسازی و پرداخت منابع مالی واحدهای آسیب دیده از جنگ 12 روزه در پایتخت به شهرداری تهران و در سایر استان ها به استانداری ها محول شد بنابراین از فردای آن روز فرآیند پرداخت کمک هزینه اجاره مسکن برای خانواده هایی که منازل آن ها در جریان جنگ 12 روزه تحمیلی آسیب دیده آغاز شد.

طبق آخرین اطلاعاتی که علی نصیری، رییس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهرداری تهران بیان کرده است تا تاریخ 29 شهریور ماه، از مجموع 8520 واحد، 98 درصد یعنی 8359 واحد تعیین تکلیف شده است. برای 5280 واحد تعمیرات جزیی کاملا انجام شده است، همچنین از 2536 واحد با تعمیرات متوسط، با 98 درصد پیشرفت کار آن ها آغاز شده است. از طرفی از مجموع پنج ساختمان نیازمند مقاوم سازی با 67 واحد، چهار ساختمان و 59 واحد، کار آن ها آغاز شده است.

92 درصد کسانی که باید برای آن ها خانه اجاره می شد، اجاره شده است و 8 درصد باقی مانده عمدتا موارد خاص هستند. از 494 خانوار ساکن در هتل ها، تقریبا می توان گفت بیش از نیمی از آن ها خارج شده اند. اکنون 239 خانوار در هتل حضور دارند و 255 خانوار خارج شده اند و تعیین تکلیف شده اند.

او گفته است که شهرداری تهران تا روزی که فردی در هتل حضور دارد، هزینه اقامت او را پرداخت می کند و هیچ کس به زور از هتل خارج نشده است. هزینه اسباب کشی و هزینه ثبت بنگاه بر عهده شهرداری است، حتی هزینه خرید اجناس از فروشگاه شهروند، حدود 250 میلیون تومان یا مبالغ کمتر، نیز توسط شهرداری پرداخت شده است.

ناصر امانی یکی از اعضای شورای شهر تهران هم در این باره به اعتماد می گوید که مردم در این جنگ از سه ناحیه یعنی واحد مسکونی، خودرو و اثاثیه منزل خسارت دیدند که شهرداری نوسازی و بازسازی واحدهای مسکونی را تقبل کرده است و درصدی باقی مانده که هنوز مالکین با هم توافق نکرده اند: در مورد خسارت خودرو و خسارت اساسی منزل هیچ مسوولیت متوجه شهرداری نیست و در واقع مسوولیتش متوجه دولت است. دولت هم دو ماه بعد از جنگ یک جلسه توسط معاون اول محترم رییس جمهور گذاشته شده اما اینکه چه خروجی داشته را ما به عنوان شورا مطلع نیستیم. ظاهرا برآورد دولت حدود هزار میلیارد تومان خسارت خودرو و حدود 4 هزار میلیارد تومان برآورد اولیه از اثاثیه منزل است؛ یعنی 5 هزار میلیارد تومان بودجه نیاز دارد که دولت باید تامین کند.

دولت هم تا امروز یک ریال خسارت بابت خودرو یا بابت اثاثیه منزل به هیچ کدام از آسیب دیدگان جنگ 12 روزه در تهران پرداخت نکرده است. دولت به شهرداری هم چیزی پرداخت نکرده است. شهرداری هزینه کرده است و قطعا ما به عنوان اعضای شورا اصرار داریم که باید در حساب های شهرداری و دولت این کمک ها حتما محاسبه و از دولت مطالبه شود.

او توضیح می دهد که کل خانواده هایی که در هتل ها اسکان داده شدند 494 خانواده بودند و 400 تا از این خانواده ها الان از هتل خارج شدند یعنی اگر واحدشان تعمیر متوسط نیاز داشته است انجام شده و اگر هم مقاوم سازی یا تخریب نوسازی نیاز داشته که چک رهن دریافت کرده اند: در کل90 خانواده در هتل باقی مانده اند اما کسانی هم که به آن ها گفته شده از هتل خارج شوند چک و اجاره را دریافت کردند ولی به هر دلیلی موفق به اجاره خانه نشدند. بعد از اینکه چک و اجاره ماه اول را دریافت می کنند دو هفته فرصت دارند که خانه مناسب پیدا کنند و بعد بروند. حالا برخی نرفته اند شهرداری با آن ها کنار آمده و هیچ کس را به زور از هتل اخراج نکرده و نمی کند.

امانی معتقد است که شهرداری مشکلی برای پرداخت در واقع رهن و اجاره تا سقف یک میلیارد و پانصد میلیون تومان با 20 درصد اضافه به تشخیص شهردار منطقه ندارد. او درباره مبلغ 250 میلیون بن هم می گوید که این رقم کمک شهرداری برای لوازم اساسی است که بستگی به خسارت به هر نفر پرداخت می شود اما برآورد 4 هزار میلیارد تومانی از خسارت اثاثیه منزل آسیب دیدگان بر عهده دولت است و مسوولیتی متوجه شهرداری نیست.