جعفر گلابی در اعتماد نوشت: در حالی که به نظر می رسد با همه مشکلات موجود مردم نوعی از درک شرایط را دارا هستند، برخی سیاستمداران مواضعی اتخاذ می کنند که گویی وضعیت را نمی دانند یا چاره جویی هایی بلدند که مسوولان از آن غفلت می کنند و مستحق استنطاقند!

این جماعت تا آنجا پیش می روند که به تلویح یا به تصریح ادامه تصدی رییس جمهور را زیر سوال می برند و در خطاب با آقای دکتر پزشکیان می خواهند که برابر با اظهارات خود در تبلیغات انتخاباتی چنانچه نمی تواند به وعده های داده شده عمل کند جدا به تأمل فرو رود و روی کناره گیری فکر کند! البته قطعا ساده و آسان ترین راه برای شخص رییس جمهور همین است ولی اگر مسوولانه به موضوع نگاه کنیم و تبعات سنگین آن را در نظر آوریم سیاستمداران متعهد و آگاه باید جداً از او بخواهند که بماند و با جدیت بیشتر پنجه در پنجه مشکلات بیندازد.

سوال بسیار مهم از منتقدان رییس جمهور این است که وی چه کاری می توانست انجام دهد که نداده و اساسا چه کاری امکان پذیر بوده و آقای پزشکیان از آن طفره رفته است؟ وی مشی سیاسی خود را بر وفاق گذاشت و تلاش کرد تا هزینه های پرحجم و بعضا بی مورد اختلافات داخلی را کم کند و دیدیم که هدف گیری او اتفاقا در جنگ 12 روزه درست بوده و شاید اگر از ابتدا راه تقابل با رقبا را پیش می گرفت چه بسا در جنگ هزینه های بسیار سنگین تری متوجه کشور می شد. اینکه رقیبان متقابلا مرام مذکور را گرامی نداشتند و زیاده خواهی کردند و افراط گرایی پیشین خود را ادامه دادند دلیل نادرستی ایده وفاق نیست.

اکنون وی در مقام مدعی است و حجتش بر آنها تمام است و اگر روزی تصمیم بگیرد که آنان را از مسوولیت های داده شده کنار بگذارد و به ترمیم دولت بپردازد حمایت افکار عمومی را داراست و بعید است که در نظام با مقاومتی روبرو شود. اما منتقدان دولت با توجه به فعال شدن مکانیسم ماشه دستگاه اجرایی کشور را مورد حمله قرار می دهندگویی آقای پزشکیان مسوول اقدام ظالمانه غربیان است!

این در حالی است که هیچ نشانی از تمایل اروپاییان برای مصالحه پیرامون رفع دایمی تحریم های سازمان ملل وجود نداشت. آنان برای چکاندن ماشه چنان ولعی داشتند که همه پیشنهادهای ایران را رد کردند و راه های تحقیرآمیزی را جلوی هیات اعزامی تهران به نیویورک گذاشتند که مطمئن بودند قابل پذیرش نیست. جالبتر و عبرت آموزتر توصیه های مکرر به آقای پزشکیان برای دیدار با آقای ترامپ بود که انواع رویدادهای یکی، دو هفته اخیر نشان داد که نه تنها امریکا کوچک ترین تمایلی به این امر نشان نداد بلکه در صورت اصرار طرف ایرانی و اجابت آن برخوردی به مراتب بدتر از برخورد با آقای زلنسکی واقع می شد و امتیازاتی طلب می شد که اساسا همه حقوق ایران حتی حق دفاع از خود را هم بلاموضوع می کرد.

در چنین شرایطی فشار و سوال های جهت دار از رییس جمهور از شمول مسوولیت شناسی خارج و دریغ کردن درک اوضاع کشور و تلنبار کردن خطاهای گذشته بر سر کسی است که حتی کمتر از سوال کنندگان در فضای سیاسی کشور حضور داشته است.

درست است که آقای پزشکیان با آگاهی نسبت به همه مسائل داخلی و خارجی مسوولیت پذیرفته است ولی واقعا چه کسی تصور می کرد که در اولین روز تحلیف بحرانی بزرگ دامن کشور را فرا بگیرد و این بحران در صور گوناگون تا همین امروز ادامه پیدا کند؟ مگر همه نگفتیم که انتظار معجزه از طبیب صادق نداریم؟ آیا نقطه عطف دانستن اسنپ بک و جدا کردن پیش و پس از آن در دوران تصدی رییس جمهور یک معجزه خواهی آشکار از پزشکیان نیست؟ برخی چنان وانمود می کنند که گویی ادامه تصدی رییس جمهوردیگر توجیه چندانی ندارد و در مقابل مشکلات کاری نمی توان کرد! هرچند ممکن است به مذاق برخی خوش نیاید ولی واقعیت آن است که همه ما در پاسداری از فضای همدلی ایجاد شده پس از آغاز تجاوز اسراییل کوتاهی کردیم و فقط دو هفته از آتش بس گذشته بود که زخم های گذشته را باز کردیم و اختلافات به ریل سابق بازگشت. احتمالا یکی از دلایل فشار روزافزون غربیان همین رفتارهاست.

اسنپ بک خود یک اعلام جنگ اقتصادی بود و نیاز داشت که همه گروه ها محکومش کنند و صحنه ای از جوشش یک دفاع همه جانبه را به وجود آورند. مسلما حملات غربیان مقصران قدیم و جدید در داخل دارد ولی هرکس مقصر باشد چوبش را همه می خورند و مقصریابی کسی را از دایره ستم بیگانگان خارج نمی کند. دولت همچنان نیاز به حمایت دارد و تضعیف او نه گردی به دامان خطاکاران اصلی می نشاند و نه نفعی متوجه ملک و ملت می کند. اوضاع کشور حتی بیش از زمان جنگ دلالت بر نیاز به استحکام داخلی دارد.

گاهی برخی افراد به هر حال باید چیزی بگویند و بنویسند، تو گویی که سکوتشان نشانه ضعفشان است لذا استبعادی از خطرآفرینی ندارند! امروز شاید بیش از هرزمان دیگر به تعهد و اخلاق و وطن گرایی و مسوولیت شناسی و صبر و همراهی نیاز داریم اگر اجتماع خصمانه بیگانگان بیدارمان کند و تب تند زمان ما را از منفعت گرایی فردی دور کند.