حامد عباسی، جراح و متخصص گوش و حلق و بینی، با بیش از 18 سال سابقه فعالیت، از دوران کودکی خود می گوید و معتقد است که شغل و مسیر آینده هر فرد ریشه در تجربیات کودکی اش دارد.

به گزارش رکنا، او در یکی از روستاهای شهرستان ملایر همدان به دنیا آمد و از همان کودکی با مشکلاتی چون گلودرد مزمن و شکاف لب (لب شکری) روبه رو بود؛ شکافی که به گفته خودش اصلا شکری نبود و در کام او نبود و مانند زهرمار بود.

عباسی درباره دوران کودکی اش می گوید: من در جامعه ای بزرگ شدم که آموزش یافته نبودند و نمی دانستند با افرادی که با خودشان تفاوت دارند چگونه برخورد کنند. من همیشه حس می کردم چیزی کم دارم و در جمع ها سرخورده بودم. حتی نمی توانستم گردو بخورم چون گلودردم تشدید می شد. همیشه آرزو داشتم حداقل یک ماه بدون گلودرد زندگی کنم و به این فکر می کردم که چرا مردم قدر سلامتی خود را نمی دانند.

پدر او که راننده بود، برای درمانش او را پیش پزشکان مختلف می برد و عباسی خاطره یکی از عمل های اولیه خود را چنین تعریف می کند: یک دکتر متخصص گوش و حلق و بینی برای طرح به نهاوند و ملایر آمده بود. او گفت که مشکل گلودرد من به دلیل شکاف لب و تنفس از راه دهان است و تنها راه درمان، عمل جراحی است. مبلغ زیادی برای عمل دریافت شد و عمل در شرایط غیر استریل مطب و با بی حسی انجام شد. عمل ناموفق بود و بعد از دو هفته که بخیه ها را خواستند باز کنند، گفتند یکی از بخیه ها باز شده و بدون بی حسی بخیه دیگری زدند. حتی یک مراجعه کننده دیگر اعتراض کرد که چرا این کار را می کنید. من آن زمان 12 یا 13ساله بودم.

این تجربه تلخ، نقطه عطفی در زندگی او شد: یکی از دلایلی که باعث شد درس بخوانم، همین دکتر بود که البته این روزها نیز او را می بینم و به نوعی با هم همکار هستیم. من سعی کردم هیچ وقت مانند او نشوم و متوجه شدم که قبل از اینکه افراد پزشک شوند، باید انسان باشند.

ورود به دانشگاه و ادامه تحصیل در خانواده ای بدون سابقه تحصیلی برای او شبیه یک رؤیا بود. دکتر عباسی در اصفهان ادامه تحصیل داد و تحت نظر دکتر طباطبایی، جراح پلاستیک، درمان موفقی را تجربه کرد. این تجربه نه تنها اعتماد به نفس او را بازگرداند، بلکه الگویی شد برای مسیر حرفه ای او؛ به طوری که وقتی در خیابان قدم می زند، دیگر به عنوان فردی با نقص قابل توجه دیده نمی شود.

عباسی درباره مسیر حرفه ای خود می گوید: برخی مراجعه کنندگان من افرادی هستند که ایرادی ندارند و برای زیبایی مراجعه می کنند؛ اما من وقت می گذارم تا با آن ها صحبت کنم و از انجام عمل غیرضروری منصرفشان کنم. هدف من کمک به کسانی است که نیاز واقعی دارند و هرگز با توصیه نادرست به فردی آسیبی نمی زنم، حتی اگر برای من منفعت مالی داشته باشد.

او پس از اتمام تحصیلات، به استان کردستان و شهر سقز رفت و اولین جراحی زیبایی بینی خود را برای خواهرزاده یک راننده شبکه بهداشت انجام داد. این عمل، علی رغم دستمزد اندک 30 هزار تومانی، یکی از موفق ترین جراحی های او بود.

داستان زندگی و تجربه های دکتر حامد عباسی نشان می دهد که سختی های دوران کودکی و رنج ناشی از بیماری می تواند الهام بخش مسیر آینده انسان باشد. او از درمان های ناموفق کودکی، انگیزه گرفت تا پزشکی دلسوز و انسانی شود؛ پزشکی که نه صرفا به دنبال درآمد، بلکه در پی بازگرداندن سلامتی، اعتماد به نفس و امید به بیمارانش است. نتیجه روشن است: یک پزشک خوب، قبل از آنکه جراح قابلی باشد، باید انسانیت و همدلی را سرلوحه کار خود قرار دهد.