روزنامه فرهیختگان در گزارشی به طرح مناظره حسن روحانی و سعید جلیلی پرداخت.

در بخشی از این گزارش آمده است: در فضای سیاست داخلی ایران، تنها یک دوقطبی وجود دارد، طیفی از سیاستمداران که نگرانی و تمرکز اصلی را بر صیانت از منافع و امنیت ملی در شرایط بحرانی جهان متمرکز کردند، اما به نظر می رسد برای طیف دیگر، جلب رضایت یک بخش خاص از جامعه و تثبیت چهره سیاسی شان در اولویت اول قرار دارد. این طیف با اشتباهات راهبردی در اولویت بندی ها، در نقطه مقابل دغدغه اصلی کشور قرار می گیرند. در حال حاضر با توجه به کلان مسئله هایی که کشور با آن مواجه است، تاخت و تاز به رقبا و عقده گشایی های سیاسی اقدام سختی به نظر نمی رسد، هر فردی که فرصت طلبی را اصل قرار دهد، می تواند از این آب گل آلود ماهی بگیرد. چراکه دشمنان ایران از هر ابزاری برای اعمال فشار و ضربه زدن به کشور استفاده کرده اند.

براین اساس تنها عاملی که می تواند بازدارنده باشد تا سیاستمداران از عقده گشایی های سیاسی فاصله بگیرند این است که آن ها برآورد دقیقی از فضای فعلی کشور داشته باشند و در متن و بطن بحران قرار گیرند. جنجال مناظره اما هیچ بخشی از این منافع ملی را در برنمی گیرد، نه چیزی بیش از آنچه در 10 سال گذشته بیان شده به آن ها اضافه می کند، نه نگرانی های اصلی مردم را برطرف می کند، تنها یک قبر کهنه را می شکافد که تنها دستاورد آن وایرال شدن دعوا و کنایه هایی است که بیشتر از 10 سال گذشته، در سیاست ایران خاک می خورد. بازنده اصلی آن هم مردم ایران هستند.

چه در روزهای شروع جنگ، چه پس از پایان آن، سیاستمداران و چهره های رسانه ای به این موضوع تأکید کردند که دشمنان ایران روی ایجاد یک آشوب خیابانی حساب ویژه باز کردند. بعد از فعال سازی ماشه نیز این موضوع با جدیت بیشتری مطرح شد که طرح ریزی دشمن این است که با اثر روانی ماشه روی اقتصاد و بازار ایران، نارضایتی های اجتماعی افزایش پیدا کند و جامعه در آستانه یک آشوب خیابانی قرار گیرد. در موقعیتی که دست دشمن رو شده و روشن شده که دشمنان ایران چه برنامه ای دارند، ایجاد اختلاف میان سیاستمداران، راه انداختن دعوای بگم بگم و دیدی گفتم ها ، تنها به این طراحی کمک می کند. چراکه یک مسیر ایجاد آشوب در کشور از راه ایجاد اختلاف میان سیاستمداران و دامن زدن به این اختلافات می گذرد، نزاع میان هواداران دو طرف بالا می گیرد و به مثابه جرقه ای برای نارضایتی های اجتماعی عمل می کند.

بی توجهی به اثرات راه افتادن یک دعوای بیهوده جز آنکه پازل دشمن را تکمیل کند نتیجه دیگری به همراه ندارد. اما نکته عجیب آن است که افرادی بی توجه به اثرات این جدال بی معنی به دوقطبی سازی در فضای سیاسی مشغولند که در طیف جریان انقلابی قرار می گیرند، طبیعتاً انتظار این است که این اشخاص توجه ویژه تری به منافع ملی داشته باشند تا تأمین منافع جناحی شان و به جای پیروی از نگاه های رادیکال ها و گوش دادن به مشورت های اشتباه با سنجه مصالح ملی در کشور رفتار کنند. این اشتباه راهبردی در موضع گیری موجب می شود که آن ها خواسته یا ناخواسته پازل دشمنان را تکمیل کنند.