سه نفر بدون هیچ دنبال کننده ای سه ماه برای ورود به دنیای شهرت مجازی تلاش کردند. شبکه های اجتماعی میدان مین اند؛ جایی که آدم ها برای دیدن شدن و گرفتن لایک می جنگند، خطر بسیاری را به جان می خرند و رویای وایرال شدن یک شبه را در سر دارند. برای عده ای خوش شانس، این مسیر به شغلی پردرآمد ختم می شود؛ تخمین ها نشان می دهد اقتصاد تولید محتوا تا سال 2027 به حدود 500 میلیارد دلار خواهد رسید. اما برای بیشتر کاربران، این فضا پر از سردرگمی و بی رحمی است؛ جایی که الگوریتم تصمیم می گیرد چه کسی دیده شود و چه کسی در حاشیه بماند. اما واقعاً چقدر سخت است که به چشم بیایید؟ سه نفر بدون هیچ حساب کاربری و دنبال کننده ای، سه ماه فرصت گرفتند تا استعدادشان را به محتوای آنلاین تبدیل کنند و ببینند آیا می توانند به موفقیت برسند یا نه.

امیلی: درگیر شدن با کامنت ها طاقت فرساست

امیلی، سفالگر و از سکته مغزی جان سالم به در برده است؛ او پیش تر رویای بازیگری داشت اما سکته در 26 سالگی مسیرش را تغییر داد. سفالگری برای او حکم درمان و راهی تازه برای ابراز وجود شد. او با ساخت حسابی در تیک تاک امیدوار بود الهام بخش افرادی با تجربه مشابه باشد. نخستین ویدئوهایش دیده نشدند، اما ویدئویی درباره اینکه سفال چگونه زندگی اش را نجات داد، هزاران بازدید گرفت و پیام های حمایتی از سوی دیگر بازماندگان سکته دریافت کرد.

با این حال، موفقیت ناگهانی برایش بار سنگینی آورد، پاسخ دادن به کامنت ها طاقت فرسا شد و او احساس می کرد هر بار جلوی دوربین نمایشی تصنعی دارد. امیلی سرانجام به دلیل مشکلات شخصی و فشار روحی تصمیم گرفت فعلاً از شبکه های اجتماعی فاصله بگیرد.

آلون: دنبال بازدید بودن می تواند به اعتمادبه نفس ضربه بزند

آلون، مدرس تاریخ در دانشگاه و متخصص پزشکی دوران مدرن اولیه، با موضوعی خاص وارد میدان شد: تاریخ ریش ها. هدف او این بود که به عنوان یک آکادمیک، دانش خود را عمومی کند. نخستین ویدئوهایش بازدید چندصدتایی داشت، اما او به تدریج اسیر اعداد شد و هر بار که ویدئوها بازدید پایین می گرفت، احساس شکست می کرد. یک ویدئو سرانجام بیش از 10 هزار بازدید گرفت، اما او گفت برای رسیدن به آن ناچار به ساده سازی بیش از حد محتوا شده و احساس خوبی ندارد.

در ادامه، با موجی از کامنت های توهین آمیز درباره ظاهرش (به دلیل آلوپسی) مواجه شد و تصمیم گرفت مستقیماً موضوع بیماری اش را در ویدئویی توضیح دهد. هم زمان دانشگاه محل تدریس او ویدئوهایش را در بخش تبلیغات برای دانشجویان تازه به اشتراک گذاشت که باعث جهش بازدیدها شد. به گفته آلون، مقالات علمی اش سالی چندصد بار خوانده می شوند، اما ویدئوهایش حالا صدها هزار بار دیده شده اند. او قصد دارد فعالیتش در شبکه های اجتماعی را ادامه دهد.

دانیه: مثل اعتیاد است؛ همه چیزم را گرفته

دانیه، بازیگر و تهیه کننده تئاتر، برعکس دو نفر دیگر، به صحنه عادت داشت اما نه به مخاطب آنلاین. او برای ایجاد پیوند انسانی در فضای مجازی وارد یوتیوب شد و محتوای طولانی تری از مدیتیشن تا شعرخوانی منتشر کرد. در یک ماه نخست، 50 ویدئو منتشر کرد و هرچند بازدیدها کم بود، اما خودش را درگیر یادگیری الگوریتم ها و حتی خرید کتاب چگونه یک میلیون دنبال کننده بگیریم کرد. به گفته او، این روند ذهنی و جسمی فرسوده کننده شد: صبح تا شب به محتوا فکر می کنم، مثل یک اعتیاد است.

با این حال، در پایان سه ماه، بازخوردها مثبت تر شد و فروش بلیت نمایش هایش هم افزایش یافت. او حالا امیدوار است مسیر را ادامه دهد، حتی اگر موفقیتش تدریجی باشد. این آزمایش نشان داد اینفلوئنسر شدن برای همه ممکن است، اما فشار عاطفی، وقت گیر بودن و آسیب پذیری در برابر قضاوت ها بخشی جدایی ناپذیر از این مسیر است.