تابستان گذشته برای صنعت ایران به یکی از پرهزینه ترین دوره ها تبدیل شد. خاموشی های مکرر برق و کمبود آب در کنار مشکلات دیرینه ای چون رکود بازار، نبود نقدینگی، نوسانات ارزی و قاچاق، باعث شد بیش از نیمی از ظرفیت تولید از دست برود. فعالان صنعتی این تابستان را پرآسیب ترین فصل برای صنایع کوچک و متوسط توصیف کردند؛ صنایعی که در برخی رشته ها مانند فلزی، شیمیایی و غذایی، کاهش تولید تا بیش از 50 درصد را تجربه کردند.

به گزارش دنیای اقتصاد، مهدی بستانچی، رییس شورای هماهنگی شهرک های صنعتی کشور، اعلام کرد: قطعی های تابستان گذشته حدود 10 میلیارد دلار از ارزش افزوده بخش صنعت کاست. به گفته او، واحدهای صنعتی بسته به موقعیت جغرافیایی بین 30 تا 50 روز خاموشی داشتند. این بحران همراه با کمبود گازوییل و محدودیت عرضه آب، تولید بسیاری از صنایع را به حالت نیمه تعطیل کشاند. برآوردها نشان می دهد زیان روزانه صنایع در برخی شهرک ها بین 5 تا 10 هزار میلیارد تومان بوده است.

بستانچی با انتقاد از وزارت نیرو گفت اقدامات دولت برای توسعه انرژی های تجدیدپذیر بیشتر در حد شعار باقی مانده و بخش خصوصی نیز به دلیل نبود حمایت جدی امکان ورود به این حوزه را پیدا نکرده است.

او تاکید کرد حدود 30 درصد مصرف برق در زمان پیک به تجهیزات تهویه مطبوع اختصاص دارد، اما تاکنون هیچ برنامه جامعی برای مدیریت مصرف در این حوزه تدوین نشده است. به اعتقاد او، بدون اصلاح الگوهای مصرف و سرمایه گذاری واقعی در انرژی های نو، عبور از بحران ناترازی امکان پذیر نخواهد بود.

علی لواف، فعال بخش معدن، نیز با اشاره به تکرار قطعی های نامنظم گفت: توقف تولید حتی برای یک روز، چرخه تولید را مختل می کند. به گفته او، مجتمع فولاد خوزستان تنها در یک دوره بیش از 15 هزار میلیارد تومان زیان دید. لواف افزود که کاهش درآمد ناشی از این بحران حتی پرداخت دستمزد کارگران را برای برخی واحدها دشوار کرده و بسیاری از برنامه های توسعه ای متوقف شده اند. او وعده های دولت درباره حذف خاموشی ها را خطای محاسباتی جدی خواند و تاکید کرد کشور به یک سبد متنوع انرژی شامل حرارتی، برق آبی و تجدیدپذیر نیاز دارد.

امین مقدم، فعال صنعت نساجی، با اشاره به کاهش شدید تولید گفت: در طول تابستان، از 30 روز کاری تنها 18 روز توانستیم فعالیت کنیم. او توضیح داد که هزینه های ثابت مانند حقوق کارگران و نگهداری تجهیزات، حتی در زمان خاموشی پابرجا بود و این مساله زیان ها را چند برابر کرد. به گفته مقدم، قطعی برق همراه با افزایش تعرفه واردات و آزادسازی واردات ته لنجی، فشار مضاعفی بر صنعت نساجی وارد کرد و بسیاری از سرمایه گذاران را از اجرای طرح های توسعه منصرف ساخت.

فعالان صنعتی در مجموع بر این باورند که بدون انرژی پایدار و سیاستگذاری هوشمندانه، ظرفیت های بالای صنعت ایران بلااستفاده خواهد ماند. آنها تاکید دارند که امنیت اقتصادی و ثبات نرخ ارز شرط لازم برای سرمایه گذاری جدید است.

هرچند توسعه نیروگاه های خورشیدی و ورود بخش خصوصی به این حوزه می تواند بخشی از کسری 25 تا 30 هزار مگاواتی برق کشور را جبران کند، اما کارشناسان معتقدند تنها با نوسازی نیروگاه های موجود، اصلاح الگوهای مصرف و ایجاد انگیزه برای سرمایه گذاران داخلی و خارجی می توان به آینده ای روشن برای صنعت ایران امید داشت.