یک دارو که در حال حاضر برای پیوند عضو استفاده می شود، نویدبخش کاهش پیشرفت دیابت نوع 1 در افراد جوان تازه تشخیص داده شده است و به طور بالقوه راه را برای اولین درمانی که بیماری را پس از تشخیص بهبود می بخشد، هموار می کند.

به گزارش ایسنا، دیابت نوع 1 معمولا در دوران کودکی یا اوایل بزرگسالی تشخیص داده می شود. پس از شروع بیماری، سیستم ایمنی به لوزالمعده حمله می کند و سلول های بتای تولیدکننده انسولین را از بین می برد. در حال حاضر، هیچ درمان تایید شده ای وجود ندارد که سرعت این روند مخرب را پس از تثبیت بیماری کاهش دهد.

به نقل از نیواطلس، یک مطالعه جدید به رهبری محققان UZ Leuven ، بزرگترین بیمارستان دانشگاهی بلژیک، بررسی کرد که آیا دارویی به نام آنتی تیموسیت گلوبولین (ATG)، که یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی موجود است، می تواند عملکرد سلول های بتا را در افراد جوانی که به تازگی دیابت در آنها تشخیص داده شده است، حفظ کند یا خیر.

معمولا، آنتی تیموسیت گلوبولین همراه با سایر داروها برای پیشگیری و درمان رد پیوند کلیه توسط بدن استفاده می شود . همچنین می تواند برای درمان رد پیوند پس از پیوند سایر اندام ها مانند قلب، اندام های دستگاه گوارش یا ریه ها نیز مورد استفاده قرار گیرد.

محققان 117 فرد 5 تا 25 ساله را که در سه تا 9 هفته گذشته به دیابت نوع 1 مبتلا شده بودند، مورد مطالعه قرار دادند. شرکت کنندگان از 14 مرکز در هشت کشور اروپایی بودند و به صورت تصادفی دوزهای مختلف آنتی تیموسیت گلوبولین یا دارونما دریافت کردند. آنتی تیموسیت گلوبولین به صورت تزریق داخل وریدی (IV) دو روزه تجویز شد. هدف اصلی این بود که ببینند لوزالمعده پس از 12 ماه چقدر می تواند انسولین تولید کند. این مورد با اندازه گیری سطح پپتید C در طول یک آزمایش غذایی ویژه اندازه گیری می شود. پپتید C همراه با انسولین توسط لوزالمعده به خون آزاد می شود.

دوز 2.5 میلی گرم بر کیلوگرم بهترین عملکرد را داشت و در مقایسه با دارونما، عملکرد سلول های بتا را به طور قابل توجهی حفظ کرد. دوز 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم نیز مؤثر بود اگرچه اثر آن کمی کمتر از دوز 2.5 میلی گرم بر کیلوگرم بود، اما همچنان از دارونما بهتر بود. کمترین دوز (0.1 میلی گرم بر کیلوگرم) و دوز متوسط (1.5 میلی گرم بر کیلوگرم) با ادامه ی آزمایش حذف شدند زیرا مؤثر یا بهینه نبودند.

مشکل دوز 2.5 میلی گرم بر کیلوگرم این بود که عوارض جانبی بیشتری ایجاد می کرد. بسیاری از شرکت کنندگان دچار بیماری سرم (82٪) و سندرم آزادسازی سیتوکین (33٪) شدند. بیماری سرم یک واکنش ایمنی شبه آلرژیک به پروتیین های موجود در برخی داروها و واکسن هایی است که معمولا از اسب ها گرفته می شوند. آنتی تیموسیت گلوبولین از خرگوش یا اسب گرفته می شود که به آنها سلول های T انسانی تزریق می شود. سپس این حیوانات آنتی بادی هایی علیه این سلول ها تولید می کنند و آنتی بادی های مشتق شده از حیوانات برای استفاده پزشکی جمع آوری و خالص سازی می شوند. سندرم آزادسازی سیتوکین (CRS) یک پاسخ التهابی گسترده است که در اثر آزاد شدن بیش از حد سیتوکین ها، پیام رسان های سیستم ایمنی، توسط سیستم ایمنی به جریان خون ایجاد می شود. در دوز 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم، این اثرات بسیار کمتر (به ترتیب 24٪ و 32٪) مشاهده شد. نکته مهم این است که هیچ مرگ یا آسیب دائمی شدید مرتبط با درمان وجود نداشت.

یافته ها امیدوارکننده هستند و نشان می دهند که آنتی تیموسیت گلوبولین، حتی در دوز نسبتا پایین، می تواند سرعت از بین رفتن سلول های تولیدکننده انسولین را در افراد جوانی که به تازگی به دیابت نوع 1 مبتلا شده اند، کاهش دهد. دوز پایین تر همچنین عوارض جانبی کمتری ایجاد می کند و آن را به گزینه ای کاربردی تر تبدیل می کند.

این نشان می دهد که یک داروی قدیمی، با کاربرد جدید و نسبتا مقرون به صرفه می تواند روند دیابت نوع 1 را پس از تشخیص، به جای مدیریت صرف سطح قند خون پس از تشخیص، اصلاح کند. این چیزی است که هنوز با روش های درمانی موجود محقق نشده است.