سرانجام آن کورسوی امید هم از بین رفت، قعطنامه پیشنهادی روسیه و چین برای تمدید اسنپ بک رای نیاورد؛ مکانیسم ماشه فعال شد و تحریم هایی که زاده دوران 8 سال ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد هستند، برخواهند گشت. اینکه تحریم ها چه خواهند بود و چه تاثیری بر وضعیت مردم ایران می گذارد بحثی مجزا و تخصصی است اما نکته مهم دیگر این است که بازگشت تحریم ها، در سیاست داخلی چالشی بزرگ برای مسعود پزشکیان است.

به گزارش هم میهن، او که با وعده تنش زدایی به ریاست جمهوری رسیده بود، حالا در وضعیتی قرار گرفته که نه تنها تنش زدایی صورت نگرفته، بلکه کار گره های دیگری هم خورده است تا پازل مشکلات پزشکیان تکمیل شود. با فعال شدن مکانیسم ماشه، قلم های تحلیل گران هم فعالیت خود را در این محور قرار دادند و نکته هایی را نوشته اند که سمت وسوی آنها به ایران پس از بازگشت تحریم هاست که در این زمینه، احمد زیدآبادی و محمد فاضلی پیش رو شده و با نوشتن یادداشت هایی، سوالاتی را مطرح کرده که شاید جا داشته باشد رییس جمهور در خلوت خود به آنها جواب دهد.

احمد زیدآبادی در یادداشتی کوتاه که در کانال تلگرامی اش منتشر کرد، آورد: نمی خواهم او را [پزشکیان] مقصر این وضعیت جلوه دهم، چون اغلب مؤلفه های دخیل در این ماجرا در کنترل او نبوده است. با این حال، او لازم است صریح و صادقانه به مردم توضیح دهد که الان دقیقاً برنامه اش چیست و چه می خواهد بکند؟ و در پایان اینگونه می نویسد: آقای پزشکیان در این روزها نیازمند خلوتی طولانی برای تأملی ژرف درباره ناگزیری به ایفای نقش رقیب انتخاباتی خود است! در واقع او به قصد نجات ما از برنامه سعید جلیلی پا به مرحله دوم انتخابات ریاست جمهوری گذاشت و اقشاری از مردم نیز به همین دلیل به او رأی دادند. حالا او ناگزیر است نقش آقای جلیلی را بازی کند! شاید خودش به دلیل مشغله های اجرایی بی امان متوجه این موضوع نباشد، اما قدری تأمل، تصویر کلی را برایش شفاف می کند.

در نمونه دیگر، محمد فاضلی یادداشتی درباره ایران پساماشه نوشت و در کانال تلگرامی اش منتشر کرد که در ابتدای آن آمده بود: سطح بحث و تحلیل در داخل ظاهراً در حد ناسزا گفتن به جلیلی/ظریف؛ دعوا بر سر خوب یا بد بودن برجام؛ ظالم بودن یا نبودن غرب؛ و چیزهایی در همین حد است. اما او با پرسش: فراتر از این چه؟ 7 سوال را مطرح می کند که باید ابتدا سیستم به آن پاسخ دهد.

او می پرسد: 1- برنامه همکاری اقتصادی راهبردی با چین و مؤثر بر سرنوشت امنیت توسعه کشور چیست؟ 2- تکلیف سیاست صنعتی چه می شود؟ برای تاب آوری بنگاه ها و حفظ حداقلی از رشد اقتصادی و ممانعت از بیکاری گسترده چه می کنید؟ 3- برای حمایت از اقشار آسیب پذیر و به شدت تحت فشار تورم، بیکاری و تکانه های روانی ناشی از فضای تحریمی چه می کنید؟

4- برای رابطه تنش آمیز مجلس و دولت، و رانت جویی های سیاسی و اقتصادی موجود در این رابطه، که در نهایت به ناکارآمدی، بی عملی و نارضایتی عمومی می انجامد، چه می کنید؟ 5- برای کاستن از موانعی که بوروکراسی در مسیر فعالیت بخش خصوصی ایجاد می کند، و برای کاستن از هزینه های مبادلاتی سنگینی که فعالیت اقتصادی مولد را زمین گیر کرده اند، چه می کنید؟ 6- برای از میان بردن عوامل تحریک کننده نارضایتی اجتماعی و متغیرهایی که به همبستگی اجتماعی ضربه می زنند، چه برنامه ای دارید؟ 7- برای سخن گفتن در دنیای پساماشه، در دنیایی که دیگر برجام نیست، از چه زبانی استفاده می کنید؟

هرچند که شاید در نگاه ساده اینطور به نظر می رسد که اسنپ بک بازگشت تحریم های دوره احمدی نژاد است اما نکته اساسی این است که جهان در سال 2025 تفاوت هایی آشکار با جهان آن زمان را دارد و زبانی که در جهان حکم فرماست زبان دیگری است. نمونه های زیادی را می توان مثال زد که حاکی از تحول در جهان است. به همین نمونه آمریکا توجه کنیم؛ آن موقع باراک اوباما در کاخ سفید بود و امروز دونالد ترامپی روی صندلی او نشسته است که هیچ رفتار و عمل او قابل پیش بینی نیست.

در چنین وضعیتی، شاید لازم باشد که به قول احمد زیدآبادی، پزشکیان کمی تأمل کند و حداقل برای خودش توضیح دهد که چه خواهد کرد؟ در شرایط امروز جهان آیا نیاز است که کشتیبان را سیاستی دگر آید یا اینکه با همان دست فرمان گذشته می توان پیش رفت و تاخت و مردم را دعوت به مقاومت کرد. پرسش از خود برای عصر جدید از سوی رییس جمهور پیش شرط است و البته که گام بزرگ تر این است که اگر پرسش از خود در کار بود و خود رییس جمهور هم به سیاستی دگر اعتقاد پیدا کرد، نوبت به اقناع بالانشین ها خواهد رسید.