در اوایل دهه 1960، خودروهای آمریکایی تحت سلطه باله های کرومی و چراغ های عقب الهام گرفته از موشک بودند، زمانی که خودروسازی دیترویت به دنبال قدرت، تجمل و اغراق بود. در این دوره، فورد یک خودروی مفهومی شش چرخ را رونمایی کرد که بیشتر شبیه به یک سکوی پرتاب موشک بود تا یک خودروی نمایشی. این خودرو به جای فرمان، از کنترلرهای خاصی استفاده می کرد.

این خودرو به جای یک موتور ثابت بنزینی، یک طرح ماژولار "کپسول قدرت" را معرفی کرد که در آن، کل پیشرانه می توانست تعویض شود. درست در وسط، یک صفحه نمایش قرار داشت که مانند یک مرکز اطلاعات و سرگرمی اولیه عمل می کرد. فورد این خودرو را در نمایشگاه جهانی سیاتل، با فناوری های عجیب و غریب در آن زمان رونمایی کرد.

اوایل دهه 1960، رقابت فضایی در حال اوج گیری بود، انرژی هسته ای به عنوان سوخت پاک در آینده فروخته می شد و هر نمایشگاه جهانی، نگاهی اجمالی به آینده ای خیره کننده را نوید می داد. فورد با Seattle-ite XXI به این فضا گرایش یافت؛ یک طرح مفهومی که توسط الکس ترمولیس طراحی و در نمایشگاه جهانی سیاتل 1962 رونمایی شد. قرار نبود که این خودرو ساخته یا فروخته شود. این خودرو تجسمی از خوش بینی محض روی چرخ ها بود، بیانیه ای از اینکه برند چقدر جسورانه آینده قرن 21 را تصور می کند.

این خودرو خود یک مدل مقیاس 3/8 بود، اما جزییات آن نشان می داد که فورد تا چه حد مایل به رویاپردازی بوده است. طرح شش چرخ آن توجه ها را به خود جلب کرد؛ چهار چرخ کوچک تر در جلو وظیفه هدایت را بر عهده داشتند، در حالی که دو چرخ بزرگ در عقب، خودرو را ثابت نگه می داشتند. فورد ادعا کرد که این طرح باعث بهبود چسبندگی، ترمزگیری و بهبود هندلینگ خواهد شد. برای سال 1962، زمانی که اکثر آمریکایی ها با خودروهای فورد Galaxie یا شورولت ایمپالا تردد می کردند، Seattle-ite شبیه چیزی بود که مستقیماً از داستان های علمی تخیلی بیرون آمده بود.

هدف، آزمایش مهندسی نبود، بلکه به نمایش گذاشتن تخیل بود. دیترویت همچنان عمیقاً درگیر بازی خودروهای لوکس و عضلانی بود، در حالی که نمایشگاه جهانی نگاه خود را به انرژی اتمی، فرود روی ماه و وعده آینده مبتنی بر فناوری دوخته بود.

امروزه، Seattle-ite XXI کمتر شبیه به یک فانتزی و بیشتر شبیه به یک طرح اولیه برای تعریف فرهنگ خودروی مدرن است. استارتاپ های خودروهای برقی، به دنبال پلتفرم های ماژولار هستند که می توانند باتری ها یا کل پیشرانه ها را تعویض کنند. داشبوردهای دیجیتال جایگزین گیج های آنالوگ شده اند و زبان طراحی آیرودینامیک بالاخره به آنچه ترمولیس در سال 1962 مجسم کرد، رسیده است. Seattle-ite هرگز حتی یک سانت هم با قدرت خودش حرکت نکرد، اما ایده های آن مستقیماً وارد DNA مفاهیم آینده نگرانه امروزی فورد و صنعت خودروسازی گسترده تر شد.

فورد سیاتل-ایت XXI فقط به این خاطر که شبیه یک سفینه فضایی روی چرخ ها به نظر برسد، ساخته نشده بود. کل معماری آن حول یک طراحی ماژولار می چرخید که به مالکان اجازه می داد تا واحد قدرت جلویی را تعویض کنند. مهندسان فورد ایده جایگزینی ماژول های پیشرانه مختلف را بسته به نیاز مطرح کردند. این خودرو می توانست از هر چیزی، از پیل های سوختی گرفته تا یک پاد هسته ای، استفاده کند. در واقع، سیاتل خودرویی بود که هرگز آن را جایگزین نمی کردید، بلکه فقط ارتقا می دادید.

پیشرانه هسته ای در سال 1962 آینده نگرانه به نظر می رسید و سؤالات زیادی را مطرح می کرد. پیل های سوختی به واقعیت نزدیک تر بودند، اما در دوران جان اف کندی، هنوز در حد آزمایشگاهی بودند.

راننده می تواند از یک کپسول قدرت اقتصادی، مثلاً 60 اسب بخار برای رانندگی در مسافت های کوتاه استفاده کند و در عین حال می تواند به سرعت خودرو را به یک واحد 400 اسب بخاری برای رانندگی پرسرعت و بین قاره ای تبدیل کند.

در داخل، Seattle-ite XXI مانند یک کتاب راهنما برای سیستم های اطلاعات و سرگرمی مدرن خوانده می شد. یک صفحه نمایش مرکزی، نقشه ای در حال حرکت، زمان تخمینی رسیدن و داده های سفر را نمایش می داد. راننده، جهت را از طریق کنترلر دیگری به جای فرمان هدایت می کرد که توسط شیشه ای با چگالی متغیر که می توانست به صورت خودکار خود را تیره کند، پشتیبانی می شد. پنجره های کرکره ای جریان هوا را کنترل می کردند و حتی پدال ها برای تناسب با رانندگان مختلف قابل تنظیم بودند. اگر این ویژگی ها را در کنار یک تسلا مدل S یا ریویان R1T امروزی قرار دهید، شباهت ها به چشم می آیند.