روزنامه کیهان در گزارشی نوشت: آخرین بحث ها در پیرامون او به ماجرای عدم اجرای سرود ملی در یک بازی دوستانه هنرمندان بازمی گردد. بازغی در مصاحبه ای با اشاره به این موضوع گفته بود که علت این اقدام، اعتراض به وضعیت مالی هنرمندان بوده است. با این حال، سابقه کاری و دستاوردهای اقتصادی او - از پروژه های سینمایی گرفته تا مجری گری و حضور فعال در تلویزیون - نشان می دهد که وضعیت مالی او چندان بحرانی نیست و این توضیح می تواند بیش از آنکه یک اعتراض واقعی باشد، بهانه ای برای توجیه رفتارش تلقی شود. اگر هم هدف او دفاع از هنرمندان کمتر مشهور بوده که باید بگوید در انجمن بازیگران برای آن ها چه کرده است؟

در این میان، یک تناقض دیگر هم وجود دارد: دختر او، نفس بازغی، در سنین نوجوانی و جوانی به عرصه بازیگری وارد شده است. برخی معتقدند حضور نفس در سینما و تلویزیون تا حد زیادی به پشتوانه و نفوذ پدرش بوده است، اما پژمان بازغی با لحنی عجیب تلاش کرده این موضوع را انکار کند و حتی گفته است که توانایی لازم برای بازیگری را در نفس نمی بیند. این تناقض میان حمایت های عملی و اظهارات رسمی، درباره صداقت و شفافیت بازغی ابهام ایجاد می کند.

یکی دیگر از نکات قابل توجه، جایگاه پژمان بازغی در خانه سینما است؛ جایی که او رییس انجمن بازیگران است و نقش وی می تواند روی سیاست ها و تصمیمات صنفی و حمایت از هنرمندان تأثیرگذار باشد. همین مسئله تناقض بین ادعای اعتراض مالی و موقعیت او را برجسته تر می کند. اگر بازغی دغدغه واقعی وضعیت هنرمندان را دارد، جایگاه او در خانه سینما می تواند بستری برای اقدامات عملی باشد، اما تاکنون عمدتاً شاهد اظهارات شخصی و جنجالی بوده ایم تا تغییرات ملموس در حمایت از هنرمندان.

در مجموع، پژمان بازغی با مجموعه ای از رفتارها و اظهارات، تصویری متناقض و گاه جنجالی از خود ارائه می دهد: او هنرمندی پرکار و برخوردار از موقعیت مالی و اجتماعی است، اما در برخی صحنه ها همچون عدم اجرای سرود ملی یا نحوه مواجهه با بازیگری دخترش، به گونه ای رفتار می کند که همزمان اعتراض و انکار را در خود دارد. این تناقض ها نگاه مخاطبان و اهالی سینما به او را پیچیده تر کرده اند؛ نگاه به هنرمندی که بین حمایت و انتقاد، بین سکوت و اعتراض، و بین عمل و حرف در نوسان است.