فرارو- اسماعیل خویی از دوستان و شاگردان نزدیک مهدی اخوان ثالث بود. او را باید یکی از بهترین شاعران قرن پیش ایران دانست.

به گزارش فرارو، خویی را شاعری است که در همه قوالب شعر فارسی تبحر ویژه ای دارد. بسیاری او را به خاطر غزل ها و اشعار نیمایی اش و بسیاری نیز او را با رباعی های دلپذیرش می شناسند.

شبی نَبوده که من یادِ روی او نکنم
وَ با خیالِ رُخش باز گفت وگو نکنم
چنان حضور می یابد به پیشِ من کانگار
نظر کنم به رُخش، یادِ روی او نکنم!
زنی که نیست دگر در جهان، دریغادرد!
چرا به نیستنش هیچگاه خو نکنم؟
وَ خوگری ست همالِ فرامُشی، کاری
اگر چه سخت ولی ممکن، از چه رو نکنم؟
بلی، من این نکنم، بل که سخت کوشم تا
نظر بدآنچه کند زنده یادِ او نکنم!
ولی، به دیدنِ هر موی و روی خوش، نشود
که باز یاد از آن ویژه روی ومو نکنم!
زنی که نیست، دریغا! فرای دسترس است:
نمی توانمش، امّا، که آرزو نکنم!