فرارو دنیل بایمن، استاد حوزه سیاست خارجی و امنیت بین الملل مدرسه خدمات خارجی دانشگاه جرج تاون

به نقل از نشریه فارن پالیسی، در سیاست خارجیِ اول آمریکا دولت ترامپ، اسراییل گویی تنها کشوری است که از این قاعده مستثنا مانده است؛ جایی که حتی وقتی سیاست هایش نه با منافع واشنگتن هم خوانی دارد و نه با ترجیحات شخصی رییس جمهور، باز هم روی حمایت آمریکا حساب باز می کند. مقامات ارشد اسراییل البته با تکرار سخن از ارزش های مشترک دو کشور، بخشی از این استثنا را توضیح می دهند؛ اما پشت این پیوند، عوامل عمیق تری هم پنهان است.

در حلقه نزدیک به دونالد ترامپ، اسراییل از شمار زیادی هوادار پرنفوذ برخوردار است که می توان به مارکو روبیو، وزیر خارجه و استیو ویتکاف، فرستاده ویژه در امور خاورمیانه، مایک هاکبی، سفیر آمریکا در اسراییل و همچنین بسیاری از اهداکنندگان کلیدی حامی تل آویو اشاره کرد. نتانیاهو در کنگره جمهوری خواه و رسانه های نزدیک به ترامپ از فاکس نیوز تا نیوزمکس نیز پشتوانه ای نیرومند دارد. این ترکیب کم نظیرِ حمایت رسانه ای، پشتیبانی کنگره و چرب زبانی، درست در لحظه ای حساس به سود اسراییل تمام شد؛ آن زمان که دونالد ترامپ تصمیم گرفت به تلاش اسراییل برای جنگ با ایران بپیوندد.

با این حال، تصور سناریوهایی که در آن دونالد ترامپ از اسراییل روی گردان شود چندان دشوار نیست. او رییس جمهوری است دمدمی مزاج که بارها به نزدیک ترین دوستانش پشت کرده است. کانادا، دانمارک، آلمان و بریتانیا تنها چند نمونه از متحدان سنتی آمریکا هستند که طعم نیش او را چشیده اند. ترامپ حتی پس از سال ها ستایش روسیه و ولادیمیر پوتین، حالا از آن ها انتقاد می کند، توان نظامی مسکو را به سخره می گیرد و خواستار بازپس گیری تمام سرزمین های اشغالی اوکراین شده است.

سیاست ایالات متحده در خاورمیانه نیز الزاماً با خط مشی اسراییل هم راستا نیست. واشنگتن با حوثی های یمن صلحی جداگانه بست؛ حتی زمانی که این گروه همچنان به حملات خود علیه اسراییل ادامه می داد. در پرونده سوریه نیز، دونالد ترامپ با تشویق متحدان عربی حاشیه خلیج فارس آمریکا، احمد الشرع جنگجوی سابق و رییس جمهور کنونی را مورد ستایش قرار داد و تحریم ها علیه سوریه را لغو کرده است؛ در حالی که اسراییل هم زمان به خاک سوریه حمله می کند، از دروزی های این کشور علیه دولت الشرع حمایت می نماید و بخش هایی از مرزهای پیش تر غیرنظامی را به اشغال خود درمی آورد.

نوار غزه، بیش از هر نقطه ای می تواند به سرعت به کانون ناامیدی تبدیل شود. دونالد ترامپ پیش تر با وجود پیشنهادهایی برای میانجیگری از جمله پذیرش کنترل روسیه بر بخش های اشغالی اوکراین، محروم کردن کی یف از عضویت در ناتو و کاهش تحریم ها، اما پوتین را به خاطر پیشبرد جنگی بی پایان و بی حاصل سرزنش کرده بود. حال، با پشتیبانی ترامپ، استیو ویتکاف تلاش می کند میانجی پایان جنگ اسراییل و حماس شود و آن را به آزادی گروگان ها گره بزند؛ اما نتانیاهو بر نابودی کامل حماس پافشاری دارد؛ شرطی که عملاً برای این گروه غیرقابل پذیرش است.

علاوه بر این، اظهارات دونالد ترامپ در روز پنجشنبه مبنی بر اینکه به اسراییل اجازه نخواهد داد کرانه باختری را ضمیمه کند و نیز طرح پیشنهادی واشنگتن برای غزه که حرکت به سوی تشکیل کشور فلسطین را پیش بینی می کند، نشان می دهد رییس جمهور آماده است از مواضع اسراییل فاصله بگیرد. ترامپ بارها گفته که خود را شایسته دریافت جایزه نوبل صلح می داند و در این مسیر، نتانیاهو مانند پوتین مانعی برای او به شمار می رود.

ترامپ به دنبال برندگان می رود و به نظر می رسد شکست های روسیه در اوکراین، رییس جمهور را از پوتین دل سرد کرده است. در عوض پوشش رسانه ای از کارزار نظامی اسراییل علیه ایران به تصمیم رییس جمهور برای پیوستن به آن کمک کرد. اما شکست نظامی می تواند تحقیر به دنبال داشته باشد و به نظر می رسد اسراییل در غزه از نظر نظامی درجا می زند در حالی که بحران انسانی عظیمی می آفریند که پیوسته با انتقاد روبه روست.

اسراییل حتی مناسبات آمریکا با کشورهای عربی، همان کشورهایی که ترامپ به ویژه با آن ها رابطه ای نزدیک و شخصی دارد را نیز به هم ریخته است. بنا بر گزارش ها، حمله اخیر اسراییل به قطر دونالد ترامپ را به شدت عصبانی کرد. نتانیاهو نیز همیشه به ترامپ وفادار نمانده؛ نمونه اش زمانی بود که بلافاصله پس از انتخابات 2020 پیروزی جو بایدن را تبریک گفت. ترامپ در گفت وگویی با باراک راوید با صراحت از او گلایه کرد: من انتظار وفاداری داشتم. او می توانست سکوت کند. اشتباه وحشتناکی مرتکب شد.

هرچند بخش زیادی از بدنه سنتی حزب جمهوری خواه به شدت از اسراییل حمایت می کنند، اما این حمایت در میان پایگاه ماگا متزلزل تر است. در ماه ژوییه، مارجری تیلور گرین، از چهره های سرسخت ماگا، اقدامات اسراییل در غزه را نسل کشی نامید. تاکر کارلسن، مجری مشهور پادکست، حتی امسال پیشنهاد داد ایالات متحده باید اسراییل را رها کند و بگذارد جنگ هایش را خودش بجنگد. ترامپ بارها نشان داده که از پشتیبانی کامل پایگاه جمهوری خواه خود برخوردار است و جمهوری خواهان حامی اسراییل در کنگره ممکن است در صورت تصمیم رییس جمهور به تغییر مسیر، حمایت خود را ملایم تر کنند.

حتی فراتر از چهره هایی چون گرین و کارلسن، در خودِ جنبش ماگا نوعی بدبینی عمیق نسبت به کمک خارجی موج می زند و اسراییل بزرگ ترین دریافت کننده آن است. در این میان، حمایت از اسراییل در میان جوانان آمریکایی به ویژه رنگ باخته است: کمتر از 10 درصد بزرگسالان زیر 34 سال نگاه مثبتی به نتانیاهو و سیاست های اسراییل در غزه دارند. در صورت افزایش دل سردی ترامپ از نتانیاهو، قطع همکاری های اطلاعاتی، فروش سلاح و دیگر ارکان اصلی این رابطه بسیار بعید است. از سوی دیگر، خود نتانیاهو هشدار داده که اسراییل باید آماده انزوا باشد تا بر سر امنیتش امتیاز ندهد.

در نهایت، سرنوشت اسراییل در دوران ریاست جمهوری ترامپ بیش از آن که بر منافع راهبردی مشترک استوار باشد، به برداشت های سیال او از وفاداری، پیروزی و پاداش شخصی گره خواهد خورد. کارنامه ترامپ نشان داده هیچ متحدی از خشم او در امان نیست، هرگاه احساس کند تحقیر شده یا سیاست های آن متحد سد راه مسیرش به سوی افتخار شده است. برای اسراییل، این یعنی حتی عمیق ترین پیوندهای نظامی، اطلاعاتی و سیاسی نیز تضمینی در برابر انگیزه های دمدمی و غیرقابل پیش بینی رییس جمهور فراهم نمی آورد.

کاهش کمک، انتقاد علنی یا چانه زنی های معاملاتی شاید به معنای قطع کامل رابطه نباشد، اما هرکدام به تنهایی می تواند بازدارندگی اسراییل را فرسوده کند و به دیگران نشان دهد که تعهد واشنگتن قابل مذاکره است. در منطقه ای که اعتبار همان نقش پول را دارد، حتی صرفِ احتمال رها شدن از سوی مهم ترین متحد می تواند به اندازه وقوع واقعی آن آسیب زا باشد.