دانشمندان به تازگی با بازسازی دیجیتال مجدد جمجمه ای که حدود 35 سال پیش در چین کشف شده بود، به نتایجی رسیدند که ممکن است خطوط اصلی تاریخ تکامل بشر را بازنویسی کند.

به گزارش دیجیاتو به نقل از گاردین، این فسیل که یون شیان 2 نامیده می شود، ابتدا به انسان راست قامت (Homo erectus) نسبت داده شده بود، اما تحلیل جدید نشان می دهد احتمالا از دسته ای از انسان های پیشرفته تر به نام هومو لونگی است، همان رشته ای که دانشمندان آن را با دنیسوواها مرتبط می دانند.

یون شیان 2 ابتدا به علت فشارهای تکتونیکی و فرایندهای سنگواره سازی اغلب فشرده و دفرمه به نظر می رسید. با استفاده از سی تی اسکن های با وضوح بالا و روش های بازسازی سه بعدی پیشرفته، محققان توانستند بسیاری از تحریف ها را برطرف و شکل احتمالی اولیه آن را بازسازی کنند.

ویژگی های بازسازی شده نشان دهنده ترکیبی از ویژگی هایی است که هم به انسان راست قامت شباهت دارند و هم به انسان های بعدی؛ حجم نسبتا بزرگ جمجمه، پیشانی پایین، تخت و پهن بودن کاسه مغز و ساختار دندانی متفاوت.

با تکیه بر تحلیل شباهت ها و درخت فیلوژنتیک (درخت تبارشناسی)، پژوهشگران پیشنهاد می کنند یون شیان 2 در زیرشاخه هومو لونگی قرار می گیرد، قومی که دنیسوواها نیز احتمالاً جزیی از آن بوده اند. اگر این نتیجه تأیید شود، پیامدهای بزرگی خواهد داشت.

شاخه های مختلف انسان ها (هومو لونگی، نئاندرتال ها و انسان امروزی) ممکن است حدود 1.3 تا 1.4 میلیون سال پیش از یکدیگر جدا شده باشند، نه 500 تا 700 هزار سال پیش. این یعنی جد مشترک انسان امروزی و دیگر انسان ها بسیار قدیمی تر شده است.

همچنین احتمال تقویت نقش آسیا در تکامل انسان ها مطرح می شود. یعنی ممکن است مسیر تکامل انسان تنها محدود به آفریقا نبوده باشد و تاریخ خروج انسان ها از آفریقا نیاز به بازنگری جدی داشته باشد. این نظریه می گوید انسان خردمند حدود 200 هزار سال پیش در آفریقا پدید آمد و سپس به سایر نقاط جهان مهاجرت کرد.

اما یافته های جدید نشان می دهد جدایی اجداد انسان مدرن از نئاندرتال ها و دنیسوواها شاید بیش از 1.3 میلیون سال پیش و حتی در آسیا رخ داده باشد. این یعنی احتمال دارد خاستگاه انسان تنها محدود به آفریقا نبوده و غرب آسیا یا شرق آسیا هم در این فرایند نقش داشته است.

البته بسیاری از متخصصان علم ژنتیک همچنان داده های مولکولی را تاییدکننده منشأ آفریقایی می دانند. با این حال، همه دانشمندان با این تفسیر موافق نیستند و مهم ترین نقدها بر کمبود شواهد ژنتیکی و کاربری محدود فسیل ها تمرکز دارند.