حامد خانجانی در هم میهن نوشت: در دنیایی که با وجود رشد علم، اطلاعات و فناوری، آدم ها معنا و مشغله قابل اعتنایی در واقعیت نمی یابند، به همان نسبت رشد علم و اطلاعات، فانتزی و خیال پردازی است که رشد می کند. سرگرمی های متنوع یکی پس از دیگری ترند می شوند و آدم ها روزبه روز افسرده تر. این می شود که یک روز یک مدل عروسک، یک روز یک بازی کامپیوتری کشوربه کشور جهان را می پیماید.

در عصر حاضر، هرچه شبکه های دانش و فناوری ما گسترده تر و پیچیده تر می شوند، به نظر می رسد گسست از حس عمیق معنا و ارتباطات اصیل انسانی نیز بیشتر می گردد. ما در دریایی بی کران از اطلاعات شناوریم، اما این شناوری به معنای رسیدن به ساحل خردمندی نیست؛ بلکه اغلب به سردرگمی، فلج تحلیلی و اضطرابی وجودی منجر می شود. در پاسخ به این آشفتگی، بشریت به شکلی فزاینده به سوی جهان های ساختگیِ فانتزی گریخته است؛ عروسک های ترندشده، بازی های ویدئویی غوطه ورکننده و سریال های سی زن دار که به صورت جمعی مصرف می شوند.

ژان فرانسوا لیوتار، فیلسوف فرانسوی، این وضعیت را در کتاب وضعیت پست مدرن تشریح می کند. به باور او، مشخصه اصلی جامعه پست مدرن بی اعتمادی به فراروایت ها است. فراروایت ها، همان داستان های کلان و همه شمولی بودند که در گذشته به زندگی معنا و جهت می بخشیدند؛ روایت هایی مانند پیشرفت حتمی بشر از میان علم، رستگاری از طریق دین، یا آزادی از رهگذر ایدئولوژی های انقلابی. لیوتار ادعا می کند که در دنیای امروز، این داستان های بزرگ اعتبار خود را از دست داده اند. علم به جای آنکه ما را به حقیقت نهایی برساند، به خرده روایت های متعدد، گاه متناقض و بی ثبات تقلیل داده است.

نتیجه این فروریزی، نوعی وانهادگی است. اگر در گذشته یک فراروایت مسیر زندگی را مشخص می کرد، اکنون هر فرد مسئولیت دلهره آور خلق معنا و روایت زندگی شخصی خویش را بر دوش دارد. اینجاست که سرگرمی های فانتزی به میدان می آیند. این پدیده ها، در نبود فراروایت های بزرگ، به عنوان خرده روایت ها و موقت عمل می کنند. آن ها برای مدتی کوتاه، حس اشتراک و تعلق ایجاد می کنند و جامعه ای جهانی را حول یک عروسک (مثل باربی یا لبوبو) یا یک بازی (مثل فورتنایت یا ماین کرفت) متحد می سازند.

این اتحاد، اگرچه گذراست، اما پاسخی مستقیم به خلأ به جامانده از فراروایت هاست. اگر لیوتار به فروپاشی معنا می پردازد، ژان بودریار به تحلیل شکل جدید این معناهای ساختگی می پردازد. بودریار استدلال می کند که ما در عصر شبیه سازی زندگی می کنیم، جایی که مرز بین واقعیت و تصویر به کلی محو شده است. او مفهوم هایپررئالیتی را مطرح می کند؛ وضعیتی که در آن وانمودگی، یعنی کپیِ بدون اصل، چنان غالب می شود که جای واقعیت را می گیرد و حتی ملموس تر از خود واقعیت به نظر می رسد. صنعت سرگرمی و ترندهای فانتزی، دقیقاً ماشین تولید هایپررئالیتی هستند.

یک بازی ویدئویی با گرافیک فوق العاده، یک دنیای فانتزی کامل تر، منسجم تر و جذاب تر از دنیای واقعی، با تمام پیچیدگی ها و ناملایماتش، خلق می کند. این دنیاها نشانه هایی از واقعیت هستند (مثلاً جنگ، عشق و ماجراجویی) اما بدون خطر و مسئولیت های دنیای واقعی. به بیان بودریار، این نشانه ها دیگر به واقعیتی ارجاع نمی دهند، بلکه تنها به دیگر نشانه ها ارجاع می دهند و یک سیستم خودارجاع و بسته تشکیل می دهند. ما ترجیح می دهیم در این هایپررئالیتی زندگی کنیم، چراکه قابل پیش بینی، کنترل پذیر و اساساً لذت بخش تر است.

شرکت ها با درک این مسئله، به تولید بی وقفه این واقعیت های وانمود می پردازند و ما را به مصرف کنندگانی منفعل در یک سیستم نشانه ای تبدیل می کنند. زیگمونت باومن، جامعه شناس، با استفاده از مفهوم آنومی امیل دورکیم که به وضعیت بی هنجاری و فقدان معنا در جامعه اشاره دارد، استدلال می کند که جهان امروز در حال تجربه نوعی آنومی مدرن است. بااین تفاوت که این بار، نه به دلیل فقدان قواعد، بلکه به دلیل فراوانی و تغییر سریع آن هاست. ما در جامعه ای مایع زندگی می کنیم که در آن همه چیز، از روابط تا مشاغل و ارزش ها، سیال، موقت و بی ثبات است.

این سیالیت، اگرچه آزادی هایی به ارمغان آورده، اما بار سنگینی ازعدم قطعیت و مسئولیت بر دوش فرد نهاده است. دنیای فانتزی، پناهگاهی در برابر این سیالیت خسته کننده است. ترندشدن پیاپی عروسک ها، بازی ها و سریال ها، نشان دهنده تلاش ناامیدانه جمعی برای یافتن معنا و ارتباطی است که در دنیای واقعی گم شده است. این پدیده ها مانند مسکن های موقتی عمل می کنند که برای مدتی کوتاه درد تنهایی و پوچی را تسکین می دهند، اما مسئله اصلی را حل نمی کنند.